Sekotong - Candidasa
43 km, 189 hms
Twee miljoen armer stappen wij om 7:30 u op de fiets. Ontspannen fietsen wij naar de haven van Lembar. Daar aangekomen valt ons de rust op. Wel even wat anders dan een paar dagen geleden. Er zijn nauwelijks toeristen. Wij sluiten aan in de rij van de brommers en scoren een patatzak als lunch voor op de boot.
Met gemengde gevoelens verlaten wij Lombok. Het is een prachtig eiland dat in een bepaalde opzicht ook goed voor ons is geweest. De vriendelijkheid van de mensen heeft ons diep geraakt.
Het is goed geweest dat wij niet direct zijn gevlucht. Maar zijn gebleven daar waar wij ons veilig voelde. Wij zijn onder de indruk van de veerkracht van de bevolking die de draad weer oppakt en probeert alles op de rit te krijgen.
Als toerist hebben wij nog een beetje inkomsten kunnen achterlaten. De mensen weten dat het toerisme voor langere tijd voorbij zal zijn.
Wij denken aan Tamar onze gastvrouw op Gili Meno en vragen ons af hoe het met haar is. En de aardbeving, een boze droom, die nog de nodige verwerkingstijd zal vragen.
De boottocht verloopt voorspoedig en om 15:00 u zien wij Pandang Bai liggen. Dan gaat de boot, in het zicht van de haven, voor anker. Meer dan een uur liggen wij doelloos te wachten. Uiteindelijk meert hij om 17:00 u aan. Wij springen op de fiets en gaan er als een speer vandoor om de 13 km naar Homestay Kelapa Mas te rijden. Gelukkig wij zijn voor het donker binnen.
Geschreven door Monique.op.reis