Aantal kilometers gevlogen: 8380 km
Aantal kilometers gereden: 18482 km
Aantal kilometers gehiket: 291 km

Hallo(ween),

Het was maandagochtend, zes uur, en we werden wakker van een onbekend geluid. In de hoek van de kamer stond een in schaduw gehulde man. Geruisloos sloop het donkere silhouet langs de wapperende gordijnen, de bedden voorbij , om te verdwijnen in de duisternis van de kamer. Annick, die het geluid zelfs door haar oordoppen gehoord had, schrok wakker. Verward zocht ze naar de bron van het geluid, dat naar haar leek te gillen vanuit het donker. Koen probeerde ondertussen Jens wakker te maken, maar van de andere kant van het bed kwam geen reactie. Het geluid werd alsmaar indringender; het was alsof de verschrikkelijke ‘Tablet of Terror’ van ‘Ex on the Beach’ ons drieën op het strand verwachtte. Terwijl het donkere silhouet opnieuw opdoemde naast de bedden, reikte Koen met een slaperige hand naar het nachtkastje om op de snooze-knop van de hotelwekker te drukken, die klaarblijkelijk uit zichzelf was afgegaan. Jens dook zijn bed weer in na een kort toiletbezoek. De dag begon vreemd, en veel te vroeg.

Wall - South Dakota, United States of America
Gisterenavond hadden wij van een lieve hoteleigenaresse, die recent was verhuisd vanuit Tenessee, een aantal waardebonnen gekregen voor gratis drankjes en ontbijt in een lokale eetgelegenheid. Deze coupons kwamen echter wel met een waarschuwing: “Niet alles in South Dakota is zo onschuldig als het lijkt.” Verdwaasd keken we deze aparte, oude vrouw aan, en toen ze begon te lachen, lachten we ongemakkelijk met haar mee. Een beetje beduusd zaten wij aan het ontbijt in de Badlands Saloon & Grill. De coupons kwamen goed van pas; de pannenkoeken, wentelteefjes en een soort droge broodjes overgoten met ragout, waren helemaal gratis. De ober, die het nodig vond om zijn zonnebril ook binnen te dragen tijdens het opnemen van de bestelling, leek afstandelijk en gespannen. Hij had duidelijk zijn zaakjes niet op orde, want aan zijn gloednieuwe pet hing nog een prijskaartje en zweet parelde op zijn voorhoofd. Zijn blik zocht keer op keer angstig de deur, maar vond daar niets dan leegte (net zoals wij met onze opgedronken koppen koffie). Nadat hij onze bekers had bijgevuld klonk er plots een lage grom. De glazen koffiekan gleed uit zijn handen en brak in duizend scherven uiteen op de stenen vloer. Met zijn ogen gefixeerd op de deur, verstopte hij zich vlug achter de bar. Een ritmisch geluid dreunde door het restaurant en deed de plas koffie op de vloer opspatten. Het gebulderd werd luider en luider, als een techno-feest waar de bas steeds harder wordt gezet. “Wat is dat voor geluid dan?”, vroegen Jens en Koen in koor. “Niks goeds…” zei Annick, “Paco en Flip zijn nog in de auto!” Gealarmeerd snelden wij naar buiten en we renden daar regelrecht een nachtmerrie in. Een monster groter dan een huis, met het lichaam van een konijn en het gewei van een onwerkelijk groot hert, baande zich een weg door de hoofdstraat van Wall, waarbij hij langsrijdende auto’s argeloos kapot stampte en aan de kant trapte. Niks in zijn weg leek hem te kunnen stoppen. Hij had maar één doel: een lichtgrijze, iets beschadigde en nog best wel vieze Hyundai Tucson. Onze adrenaline begon zijn werk te doen en met onmenselijke snelheid bereikten wij de auto. Drie deuren werden met volle kracht opengegooid en we wierpen onszelf op de stoelen. Er was geen tijd voor autoriemen of het instellen van navigatie; Koen zette zijn voet op het gaspedaal en we raceten de straat uit. In de auto voelden we de voetstappen dreunen achter ons. Er was geen twijfel meer mogelijk, wij allemaal, of één van ons, was het doelwit van deze verschijning uit de hel. Met gierende banden lieten wij Wall ver achter ons, harten kloppend in onze keel, telkens achterom kijkend of het huisdier van de duivel ons nog achtervolgde. Pas na twee uur rijden konden we rustiger ademhalen, het hele incident bleef onbegrijpelijk maar we waren in ieder geval weer veilig. Op een verlaten parkeerterrein in Huron durfden we de auto even stil te zetten.

Huron - South Dakota, United States of America
“Dat was op het nippertje,” zei Jens toen hij de auto uit stapte. “Wat was dat beest?!” riep Annick vol ongeloof. Paco stak zijn hoofd uit het dashboardkastje en slaakte een opgeluchte zucht. “Dat was een Jackalope,” reageerde hij wijs, “een kruising tussen een konijn en een hert. Het is een mythisch figuur uit South Dakota en het hoort niet te leven…” Koen hijgde; “Hij is hier… in ieder geval… niet…”. Op dat moment viel er een onheilspellende schaduw over ons heen. Er dook een groot gestalte op achter het gebouw waar wij geparkeerd stonden. Een oorverdovend schelle kraai vulde de lucht, gevolgd door het dier dat het produceerde; een flapperende fazant van wel acht meter hoog torende dreigend boven ons uit. Koen en Jens stonden het dichtst bij deze terror-vogel en bleven verstijfd van de schrik staan, respectievelijk zitten (dit moment heeft Annick gelukkig vast weten te leggen op een foto). “Daar gaan we weer…”. Zijn felrode ogen, waarin het vagevuur uit de onderwereld leek te branden, zochten die van Paco. Het was duidelijk dat deze staat niet langer veilig was voor ons. We hoopten dat North Dakota ons ver genoeg weg zou brengen van dit uit de kluiten gewassen ongedierte (zo werd het toch weer een lange rij-dag). De gevleugelde marionet van Hades liet het er echter niet bij zitten en stuurde een zwerm zwaluwen die ons tot de grens gevolgd hebben.

Jamestown - North Dakota, United States of America
Het gevaar leek nu eindelijk écht geweken. Geen gemuteerde wezens meer die onze (en met name Paco’s) vakantie konden verzieken. Geen achtervolgingen meer met 100 mijl per uur op de snelwegen van South Dakota. In het noorden hadden we niks te vrezen. Toen wij opgelucht in onze slaapplaats Jamestown aankwamen, rolden we zo in een verkleedfeestje vol met kleine monstertjes. “Happy Halloweeeen!” riep een kind dat verkleed was als Frankenstein, terwijl hij de hand van zijn vader vasthield, die verkleed was als salsafles. “Oh, het was dus allemaal Halloween,” zeiden we lachend, “Dan hebben we dus voor niks al die snelheidsovertredingen gemaakt…”. We liepen naar het eindpunt van de parade om een foto te maken van het beeld van ’s werelds grootste bizon, die toevallig in dit stadje stond te grazen. Nadat we Paco en Flip op de foto hadden gezet in hun beste Halloweenoutfit, keken we nog één keer achterom; het was gewoon een beeld van een bizon. We liepen terug naar de auto en checkten in bij het motel. Na een aflevering van ‘The Voice’ liggen we heerlijk in de bedden van de Super 8 by Wyndham. Net voordat we gaan slapen verschijnen er twee heldere lichtjes in de duisternis, alsof twee rode ogen door het raam naar ons staren.

Wall - South Dakota, United States of America
Het was maandagochtend, zeven uur, en we werden wakker van een bekend geluid. Hadden we nou zo raar gedroomd? Of...?

Je favo-bloggers

#deschaduwgenaamdjens #haunted #watheeftpacomisdaan #gevleugdeldemarionetvanhades

Roadkill Count: 1214

Geschreven door Koenstegmeijer.travels