Lieve lezers,

Daar is hij dan; het laatste reisverslag van de Road-Trip U.S.A. 2018.

Alamo Car Return - Los Angeles, California
Rekening houdende met de vele stoplichten vertrokken we om 9:00 AM al richting de Car Return van Alamo op het Los Angeles International Airport (LAX). Dit was zo gevonden en de procedure verliep vlot en soepel. Alles wat we moesten doen was de auto leeghalen en de sleutel achterlaten in de auto. Na afscheid te hebben genomen van onze geliefde BMW die ons een hele maand trouw had gediend stapten we in de shuttlebus naar vertrekhal B, de vertrekhal voor alle internationale vluchten, of zoals er werd omgeroepen: de vertrekhal voor de vliegmaatschappijen AirAsia, AirBerlin, AirFrance......KLM.....helemaal tot en met de letter Z.

Los Angeles International Airport (LAX) - Los Angeles, California
Het inchecken en de baggage drop-off verliepen even soepel als de Car-Return en al snel zaten we aan een stevige lunch bij de Kentucky Fried Chicken na de douane. Met een aantal potjes troevenjagen vloog de tijd voorbij. Om 13:30 PM begon de spanning te komen; was er genoeg plaats in het vliegtuig voor stand-by vlieger Jens om mee te mogen? Volgens Bart wel, want er waren nog 5 business plekken open en Jens stond op plaats nummer 1 (economy zat vol). Jens moest zich melden en er zou later bekend worden gemaakt of er voldoende ruimte was voor een extra passagier. Vlak voor het boarden sprak een jongeman van het grondpersoneel verkleed als matroos (het was tenslotte Halloween) ons aan met de vraag of we stand-by vlogen. "Yes, I'm flying stand-by" was daarop het antwoord van Jens. Met een paar snelle handelingen kreeg jongeheer Krol van medewerker Fin een ticket voor de economy stoel 26K bij het raam. Gelukkig, Jens kon mee. Aangezien Annick en Koen tactisch hadden gekozen voor zitplaatsen op een plek waar nog één stoel naast hen vrij was kwam Jens op die plek zitten om de eigenlijke eigenaar van de stoel zijn plekje naast het raam aan te bieden op 26K. Uiteraard meldden we dit even bij steward Willem. Het duurde en duurde en er kwam maar niemand zijn rechtmatige plek claimen totdat Willem terugkwam om Jens te vertellen dat hij toch wel erg veel geluk had gehad; het vliegtuig had de pay-load bereikt en de overige stand-by vliegers mochten het vliegtuig niet meer in. Jens mocht dus gezellig naast Annick en Koen blijven zitten, wat ons de optie bood om nog een kaartje te leggen (of 100 kaartjes). De vlucht verliep voorspoedig en ondanks wat turbulentie kwamen na een 10 uur durende vlucht een half uur eerder aan op Schiphol Airport te Amsterdam om 08:30 lokale tijd.

Schiphol Airport - Amsterdam, Nederland
Bart stond ons hier al op te wachten om de koffer van Jens over te nemen, zodat hij deze niet mee naar huis hoefde te slepen. Althans, dat was het oorspronkelijke plan. Bart had echter al bedacht dat hij ons wel even naar huis kon rijden, niet alleen naar Leiden Centraal, maar zelfs tot aan de voordeur van zowel de Pelikaanhof als het Flanorpad. Het was natuurlijk super fijn om niet met de grote tassen in de trein te moeten, dus nogmaals dank hiervoor Bart.

Aangezien we niet veel te vertellen hebben vandaag wilden we nog een aantal leuke feitjes delen over de V.S..

Verkeersborden - V.S.
De verkeersborden in de Verenigde Staten lijken erg op die van Europa en zijn erg goed te begrijpen en te volgen. We hebben echter een aantal borden langs de weg zien staan die ons deden fronsen, te beginnen met 'bridge ices before road'. Dit bordje staat voor elke brug aangegeven om je erop te wijzen dat de brug (door minder isolatie aan de onderkant) sneller bevriest dan de weg en dat er dus slipgevaar is. Waarom ze het bordje voor 'slipgevaar' hier niet gewoon plaatsen is ons een raadsel. Een ander, veel opmerkelijker bordje is de witte borden die langs de Highway staan in de buurt van geval gevangenissen. Dit bordje luidt: "hitchhikers may be escaped inmates" (lifters kunnen ontsnapte gevangenen zijn). Alle mensen met hun duimpje omhoog hebben we dus maar fijn langs de weg laten staan. Naast verkeersborden staan er ook veel billboards langs de weg die het Christendom promoten met leuzen als "heaven or hell?" en "God will punish those who deviate from the righteous path". We denken dat deze uitspraken nog wel eens averechts kunnen werken...

Eten en Drinken - V.S.
Eten en drinken in de V.S. is een hele ervaring op zichzelf. Alles is vet; de burgers (logisch), de steak (ja, oké dat kan nog), de pannekoeken (why?) en zelfs de groenten (wie bedenkt dit nou weer?!). Broccoli doordrenkt met boter en salade in een soep van zoete dressing zijn geen bijzonderheid in Amerika. Een ander fenomeen dat iedereen wel kent zijn de grote porties. Als het mogelijk was bestelden we een kleine portie, want dit is ruim voldoende. Dit geldt al helemaal voor het drinken, want overal mag je gratis je drankjes bijvullen en soms worden er zelfs al twee 'small' glazen van een halve liter per stuk voor je neus gezet, zodat de serveerster het niet vergeet. Om een indruk te wekken van de porties: een voorgerecht (appetizer) is in de V.S. driemaal een Nederlands hoofdgerecht en dus zoveel dat je het zelfs met zijn tweeën niet op kan. Waar Amerikanen ook van houden is kaas. Ofja, wat zij kaas noemen dan, want het lijkt meer op plastic en heeft amper smaak. Het wordt overal op gedaan en wordt zelfs geserveerd in je salade. Achteraf moet je overigens niet denken dat je goedkoop hebt gegeten, want overal komt nog tax bij en je dient 20% fooi te geven aan je serveerster, want van die fooi moet zij leven. Het standaardloon van een serveerster in Amerika is namelijk schrikbarend laag.

Sociale Wezens - V.S.
Amerikanen zijn sociaal en beleefd. Dit hebben we niet alleen gemerkt aan de serveersters, die met deze eigenschappen hun geld moeten verdienen, maar aan bijna alle Amerikanen die we hebben gesproken. Men had al erg snel door dat we toeristen waren en velen hebben ons aangesproken om suggesties te doen voor restaurants of bezienswaardigheden. Degenen die ons het meest zijn bijgebleven zijn: de meneer in de bus naar Chicago, de meneer in het koffiezaakje in Chicago, de manager van het motel in Holbrook, de meneer bij de fudgekraam in de Meramec Caverns, de meneer in een Thais restaurant in California, serveerster Chelsea (16 jaar oud), het meisje in het pizzarestaurant met een Nederlandse vader en alle buschauffeurs. Al deze mensen waren erg geïnteresseerd in ons avontuur en onze afkomst en hadden altijd handige tips of weetjes waardoor wij onze reis beter konden inrichten. Dus een special thanks to all the helpfull Americans out there! Het heeft ons enorm geholpen. Nederlanders kunnen hier nog veel van leren.

Het zit erop. We zijn veilig thuis. Het was een mooi avontuur en nu rest ons niets anders dan de Jetlag te overleven.

Gegroet, bedankt voor het lezen en tot de volgende reis,

Je favo-bloggers
Annick, Jens en Koen

AMERICAN FLAG COUNT: 1522 (Highscore: 255 / dag op 05-10-2018)

Geschreven door Koenstegmeijer.travels