Aantal kilometers gevlogen: 8380 km
Aantal kilometers gereden: 17576 km
Aantal kilometers gehiket: 286 km

Hartelijke gro(e)t lezers,

Het werd vandaag weer een bizondere dag vol wildlife en vol variatie aan natuurlijke fenomenen. We stuitten op een nationaal park dat zich van alle parken misschien wel het meest onderscheidt: Wind Cave National Park. Er stond daar een tour op ons te wachten door een klein deel van een prehistorische grot met een gangenstelsel van meer dan 200 kilometer.

Wind Cave National Park - South Dakota, United States of America
De naam ‘Wind Cave’ impliceert al de grootste bezienswaardigheid van het park; een grottenstelsel waar de wind gierend doorheen blaast. Het heeft zijn naam gekregen door de wisselende luchtstroom (afhankelijk van de luchtdruk buiten de grot) die in of uit de openingen van de grotten waait. Voordat we ons waanden in de wondere wereld van het ondergrondse, begonnen wij ons avontuur boven de grond, in de Visitor Center. Daar maakten wij kennis met Park Ranger Peelee Clark, die ons later die dag zou rondleiden door de grotten. Deze excentriekeling, die het woord flamboyant waarschijnlijk heeft uitgevonden, begroette ons vriendelijk en we kwamen al gauw in gesprek. Hij heeft jaren als acteur in theaters gewerkt in Duitsland, waarna hij in de Verenigde Staten aan de bak ging als dramadocent. “Sinds de lockdown had ik de behoefte aan werken in de buitenlucht, en zo ben ik terecht gekomen in dit park in de ‘middle-of-nowhere’”, vertelde hij. “Het is een beetje vergelijkbaar met Venlo, want dat is de ‘middle-of-nowhere’ van Nederland”, vervolgde hij nietsvermoedend. Wij begonnen te schaterlachen, maar konden natuurlijk niet anders dan het eens zijn met Peelee. De rest van de dag en zelfs tijdens de officiële groepsrondleiding bleef hij de spot drijven met Venlo (waar hij in de jaren 90 overigens vaker was geweest): “Elke plek op aarde heeft zijn verhalen en zijn schoonheid, zélfs Venlo!” Koen kon ons geen verhalen vertellen over Venlo (hij is en blijft een echte Zaerumse kattenmepper geboren in Helmond), dus hopelijk hebben jullie een verhaal dat jullie met ons willen delen.

Wat wij niet wisten, maar Peelee gelukkig wel, is dat Wind Cave National Park niet alleen grotten waarborgt, maar sinds 1935 ook de bovenliggende prairie. Hier grazen bizons zich tonnetje rond en gaan giftige ratelslangen en sluwe coyotes langs verscheidene ‘prairie-dog towns’ op zoek naar een makkelijke prooi. Gelukkig communiceren de prairiehondjes goed met elkaar om een hinderlaag te voorkomen. Wij hebben een prachtige trail gelopen, die we ongewild iets hebben uitgebreid door een kleine verdwaalpartij. Uiteindelijk hebben we het pad teruggevonden, maar hierdoor hadden we wel bijna onze vooraf betaalde tour gemist door een wereld tientallen meters gelegen onder de prairie.

De Wind Cave wordt door de Lakota-gemeenschap ‘Oniya Oshoka’ genoemd, wat staat voor: ‘waar de aarde ademt aan de binnenkant’. De grot speelt in hun geloof een cruciale rol in de ontstaanswijze van de mens. De legende vertelt dat vóór het leven van mensen en bizons op aarde, de mens al onder de grond woonde in de ‘Spirit Lodge’ in een ruimte waarin ze moesten wachten (een soort wachtruimte dus) op een sein om naar boven te mogen. Twee kwaadaardige spirits stuurden een wolf om mensen mee naar het verleidelijke, winstgevende aardoppervlak te lokken, nog voordat ze daar toestemming voor hadden. Een deel van de mensen trapte in deze snode plannen en volgde de wolf. De schepper van de aarde had dit niet zo gewild en was razend: hij veranderde de ongehoorzame groep mensen in de eerste kudde bizons. De andere groep mensen werd beloond met toestemming om de aarde te betreden en je raad het misschien al: om op de bizons te jagen…

De Lakota waren dus op de hoogte van het bestaan van een groot grottenstelsel onder de prairie waarop zij leefden, maar er zijn nooit tekenen gevonden dat zij ook daadwerkelijk de grot in zijn geweest. De eerste persoon, die in 1889 de grot betrad, was Arthur McDonald. Ondanks zijn vroege overlijden op 20-jarige leeftijd aan tyfus, heeft hij een voorlopige routekaart van het massale ondergrondse stelsel kunnen tekenen, maar hij heeft nooit begrepen hoe de grot is ontstaan. Zoals jullie inmiddels weten, strekte er miljoenen jaren geleden een zee over de Verenigde Staten. Door de hoge druk van het water op gesteente ontstond kalksteen met kleine scheurtjes. Door deze scheurtjes sijpelde water dat vervolgens calciumcarbonaat in de vorm van calsiet afzette. Toen het gebied omhoog werd geduwd door plaatverschuivingen ontstonden grotere scheuren (wat nu de grotten zijn) in het gesteente. In deze scheuren kwam stilstaand, koolzuurhoudend water te staan. Deze zoute spa-rood loste al het kalksteen op, terwijl de calsiet afzettingen bleven bestaan. Dit openbaarde onwerkelijke vormen zoals ‘boxwork’, ‘popcorn’ en ‘frost-needles’. Elke maand worden er nog steeds nieuwe grottenkamers gevonden, wat maakt dat er tot op de dag van vandaag geen complete plattegrond van dit wonderlijke staaltje natuur is. Al deze informatie is te danken aan Peelee, die ons dansend en zingend een leerzame en fantastische dag heeft bezorgd.

We kijken uit naar morgen. Vanaf het uitzichtpunt in Wind Cave National Park hebben we onze volgende bestemming al in de verte kunnen zien: Badlands National Park.

Je favo-bloggers

#Peelee #VenloVerwelkomt #CutePrairieDogs #borrelnoten #VVVgedegradeerd

Roadkill Count: 1039

Geschreven door Koenstegmeijer.travels