Beste lezende vrienden en vriendinnen,

Wij gaan verder waar we gebleven waren; in Bed & Breakfast TVRZ in Velka Bukovina, gerund door Nederlandse eigenaars, starten wij de dag met een stevig ontbijt met o.a. een vers-gekookt ei, zelfgemaakte pizzabroodjes, fruit, groente, yoghurt, sinaasappelsap en koffie. Vandaag staan onze laatste hikes in Tsjechië op het programma.

Mariina Skála - Boheems Zwitserland, Republiek Tsjechië
Onze eerste hike zal ons leiden naar o.a. Mary's rock, een rotsformatie die hoog uittorent boven Boheems Zwitserland. Na onze auto geparkeerd te hebben, hebben wij snel betaald bij een of andere louche figuur (de eerste 100 kronen van de dag). Het ging allemaal erg snel. Jens kan zich niet eens herinneren zijn portemonnee getrokken te hebben toen hij plots met een bonnetje in zijn hand eindigde. Vanwege wat onduidelijkheid over de moeilijkheidsgraad en lengte van de trail, brachten wij een klein bezoek aan het infocentrum. Daar werkte Danielle, een studente die deze functie als bijbaan vervulde, die ons vertelde dat het ging om 1,5 km stairs, of steps, of toch stairs, of steps, terwijl zij probeerde trappen uit te beelden met haar beide handen. Bepakt en bezakt begonnen wij onze klim van totaal 20 minuten, waarna een adembenemende 360 graden panoramautzicht volgde die niet op beeld is vast te leggen. Wauw. Er werd besloten de trail te verlengen met een paar km over minstens net zo mooie rotsformaties met subliem uitzicht.

Robbers Inn - Boheems Zwitserland, Republiek Tsjechië
Na een hike van 6-8 km, konden wij wel weer eten en we besloten dat onderweg naar de volgende stop te doen. Koen had een goed tentje uitgezocht, genaamd Robber's Inn in het plaatsje Vysoka Lipa. Wij parkeerden onze auto (betaalde onze tweede 100 kronen om daar de hele dag mogen staan) en zochten een tafeltje uit binnen in het restaurant, vlak bij de deur naar de keuken (bleek achteraf). Het werd al direct duidelijk dat deze tent niet was wat het op internet deed lijken, maar wie weet; het eten was vast lekker en het personeel was vast aardig. We waren nog maar kort met elkaar in gesprek toen er drie Tsjechische menukaarten op tafel werden gesmeten. "Trink", klonk een chagrijnige stem links van ons. Een blik richting het geluid toonde een jonge serveerster met een gezicht op onweer, niet netjes gekleed in bedrijfskleding, maar met een grijs-grauw topje en ooit-witte sokken in afgetrapte blauwe Crocs. Op haar naamkaartje stond Eef; Eef de teef. We bestelden drie cola's en Eef liep weg zonder verder nog een woord te zeggen. Na vijf minuten kwam ze terug met onze drankjes die ze ongeveer net zo hard op tafel zette als ze had gedaan met de (Tsjechische) menukaarten, terwijl wij nog hard bezig waren met het vertalen hiervan. Dat we overduidelijk nog niet klaar waren om te bestellen (de telefoon lag er nog naast met Google Translate open) weerhield haar er niet van om er toch een korte "Essen?" uit te gooien, terwijl ze heel demonstratief klaar stond met haar kladblokje. We vroegen om nog vijf minuutjes bedenktijd en zuchtend en rollend met haar ogen vertrok Eef weer richting de keuken. Drie gerechten op de menukaart werden uitgezocht. Koen ging voor een simpele kipsteak met champignons en frietjes, maar dit wisten de koks behoorlijk te verknallen. We noemen ze koks, maar eigenlijk waren het twee zware en zwaar over de datum vrouwen die zwetend (zonder haarnetje) over de vijf frituurpannen en twee gaspitjes hingen. We hadden hier namelijk goed zicht op vanaf onze eersterangs plekken naast de keukendeur. Koens kip had iets weg van polyester en in combinatie met ingeblikte champignons was het mondgevoel uitermate onprettig. Jens koos voor een schnitzel die tot zijn verbazing gevuld was met... 'spul?', gegarneerd met aardappelballetjes (uit een van de vijf frituurpannen) en rode en witte kool met een zuurtegraad die niet kon tippen aan Eef. En zo zuur als de kool was, zo smaakloos was de rest. Annick nam de avontuurlijkste optie, de gepaneerde bloemkool. Het zag eruit als gefrituurde bloemkool en het smaakte naar bloemkool. Wat de gevaarlijkste keuze leek, bleek het beste gerecht te zijn. Na een bezoekje aan het toilet, die volledig aan ons verwachtingspatroon voldeed, zijn wij zonder fooi te geven heel gauw weer vertrokken.

Malá Pravcická Brána - Boheems Zwitserland, Republiek Tsjechië
Nu weer back to business; met ons verstoorde humeur, en dat is nog mild uitgedrukt, reden wij naar een nabijgelegen dorp. We zochten een parkeerplaats en gelukkig zat daar Thea, een professioneel punikker, met haar gele hesje en emotieloze gelaat. Voor maar liefst 150 kronen (zo’n 6 euro) mochten wij daar wel parkeren. Ze wees ons op het enige plekje en liep ook nog even mee, voor de zekerheid, voor als wij het niet hadden begrepen. Er werden geen woorden uitgewisseld. Malá Pravcicka Brana is een boogvormige rotsformatie op zo’n 500 meter hoogte en daarmee de populairste stop in Boheems Zwitserland. Het fotopunt was te bereiken met een moderate trail van zo’n 6 km. Na de enorme klim van eerder die ochtend was dit een eitje. Was het uitzicht de 6 km waard? Nou, eigenlijk niet… Het rook in de hele omgeving naar de riolering van het restaurant die naast het uitzichtpunt was gebouwd. Er was een mogelijkheid om voor 100 kronen (4 euro) bovenop de steen te klimmen. Na al dat parkeergeld en de anticlimax die de boogvormige steen bij ons de teweegbracht, vonden we het goed zo. Wat ontzettend zonde dat een natuurverschijnsel als dit zo verpest is door het zo toegankelijk te maken voor toeristen. We keerden om en liepen dezelfde 6 km terug.

Habrovická Basta - Usti nad Labem, Republiek Tsjechië
De avond was aangebroken en het hiken in Tsjechië was afgesloten. In een notendop: rotsachtige landschappen met tal aan uitzichtpunten over gemengde loof-naaldbossen en oude Middeleeuwse kastelen. Onze laatste nacht in Tsjechië brengen wij door in Habrovická Basta in de stad Usti Nad Labem, dicht bij de Duits-Tsjechische grens. Dit pension draagt aan de buitenkant een horrorachtige sfeer; de geur van rottend organisch materiaal en overal angstaanjagende stenen hoofden en muppet-achtige poppen, waarvan op de foto’s op Booking.com niks terug te vinden was. Onze gastvrouw, die verdacht veel weg had van de enge gezichten buiten, verwelkomde ons netjes en gaf ons de sleutel in ruil voor flappen geld. De kamer hing vol met schilderijen van dezelfde Muppets uit de hel, ditmaal knipoogden ze zelfs…Op de voordeur hing een bordje met: “This is a happy time”. Wij hebben ons goed vermaakt, in tegenstelling tot de rat die vast leek te zitten in de afzuiger van de badkamer. Althans, zo klonk het.

De Vroemer – Ergens in Duitsland
Vandaag is een nieuwe dag aangebroken op het moment van schrijven zitten wij in das Frümer (oftewel onze auto) op de terugweg naar Sevenum. We zullen vannacht op de helft van de route een tussenstop maken te Kassel. Tot dan.

Doei-doei

Geschreven door Koenstegmeijer.travels