Goeiesmorgens,

Het was 7:00 uur in het land van bier en drie avontuurlijke jongeren (aldus Hugo de Jonge) zaten in de tram richting onze eerste stop in Praag.

Praagse Burcht en Sint-Vituskathedraal - Praag, Tsjechische Republiek
Prazsky Hrad (de Praagste Burcht) is een sprookjesachtig complex dat hoog boven de stad gelegen is. Gebouwd in 880 onder leiding van vorst Wenceslaus I en over de jaren onderhevig aan branden en oorlogen staat deze burcht nog altijd overeind. Het is een mengelmoes van romaanse, gotische en barok invloeden en staat bekend als het grootste oude kasteel ter wereld met in totaal 7,28 hectaren.

We arriveerden een uurtje voor de opening van alle grote gebouwen, wat ons de tijd gaf om dit complex in alle rust te exploreren en een twix te eten. Want niet alleen de bezienswaardigheden waren nog gesloten, ook de restaurant gingen pas om 10:00 uur open. Gelukkig stonden we middelmatig vooraan in de rij voor een ticket, wat ons de kans gaf snel binnen te glippen in de Sint-Vituskathedraal voordat alle excursiegroepen senioren ons voor waren.

De Sint-Vituskathedraal is een gotisch meesterstuk waarvan de bouw een kleine 600 jaar in beslag heeft genomen. Haar immensheid en lichtspel van glas in lood deed ons de adem benemen, zoals mondkapjes dat doen in een warme trein. We hadden maar liefst 3 seconden om de (ironisch genoeg) zeer snelle senioren niet ons beeld te laten vervuilen met hun lichtgrijze of afwezige haar en loophulpmiddelen. Bepaal zelf maar aan de hand van de foto's of het ons is gelukt.

We struinden nog 2 uur binnen het complex door de kasteeltuinen en de Golden Lane. Dit laatste is een middeleeuws ogend, smal straatje met in elk huisje een andere autenthieke ambacht. We misten alleen nog de enge houten poppen uit het sprookjesbos, omdat het zo in de Efteling had gekund; er speelde folklore muziek, elk huisje was voorzien plexiglas-schotten en het interieur was zeer nauwkeurig gestaged. Knibbel, knabbel, knuisje, wie zit er aan mijn huisje?

Eiffeltoren? - Praag, Tsjechische Republiek
Voor panorama's van Praag (wij hadden er inmiddels al 50), moet je niet in het centrum wezen, maar moet je hogerop. De perfecte plek hiervoor (aldus Nienke #shoutout) is de Eiffeltoren van Praag, oftewel de Petrin-uitkijktoren. Dit was onze volgende stop, na een duivelsachtig lekkere lunch met een gratis vegetarische burger, foutje bedankt. De toren is 60 meter hoog, gemaakt van staal. Meer weten we er niet over. We zijn omhoog geklommen met als resultaat prachtig uitzicht, een panorama of 10 en vermoeide benen.

Onderaan de toren lag tevens een spiegeldoolhof, een wirwar aan spiegels waar je menig keer tegenaan moet lopen voordat je een uitweg vindt. Annick leek het een leuke attractie, en Jens en Koen stemden in; voor ons allen was de kermis al veel te lang geleden (#CoroNoMoreKermis). Volgepompt met adrenaline en met ademnood door onze mondkapjes betraden wij het spiegellabyrinth. De eerste, misschien 10 meter, bestond uit een paar spiegels die vanwege hun onderframe duidelijk te onderscheiden waren van het pad van zeker 2 meter breed dat wij moesten volgen. Deze treurnis van een spiegeldoolhof zonder enige doodlopende paden, was al heel snel afgesloten. Aan het eind van dit doolhof, als we het zo mogen noemen, was een kamer vol toeristen met mondkapjes die kiekjes namen van zichzelf in vervormende spiegels. Wij konden natuurlijk niet achterblijven, dus tussen de foto's het bewijs. Voor iedereen die van plan was hier naar toe te gaan: het spiegelsteegje, die niet kan tippen aan het zelfopgebouwde, mobiele spiegellabyrinth van de kermis, is niet de moeite waard. Ook niet voor kinderen.

Magical Carvern - Praag, Tsjechische republiek
Onderweg naar onze volgende stop werden wij staande gehouden door een excentriek, onverzorgd ogende inwoner van een tevens excentriek onverzorgd krot langs de weg door een van Praags vele parken. Dit is wat hij ons te bieden had: zijn unieke kunstcollectie plus daarbij beneden in de kelder gratis sangria of "juice". Culturele kenners die wij zijn, waren wij direct geïntrigeerd en besloten we de kleine hoeveelheid kronen hiervoor neer te leggen om toegang te verkrijgen tot zijn wonderdungeon. Het huis was omgetoverd tot een mythisch ogende grot waarbij de muren waren bewerkt zodat deze op gekleurd druipsteen leken. Vervolgens was het kleine huis volgehangen met schilderijen met duidelijk psychodelische invloeden. Bij het afdalen van een spiraalvormige trap werden wij begroet door schilderijen met daarop alle sterrenbeelden, kunstwerken van naakte vrouwen en eenhoorns in mystieke omgevingen en de klanken van serene muziek vanuit de kelder.. Hier ontmoetten wij ook 2 Nederlandse jongemannen die aangaven dat zij 3 dagen geleden dit pand hadden betreed, wat van de sangria hadden gedronken en vanochtend pas op de grond waren ontwaakt. Ondanks dat de warme dag ons dorstig had gemaakt, sloegen wij de sangria en "juice" maar even over.

Yellow Pinguins - Praag, Tsjechische Republiek
Na een culturele awakening in de Magical Carvern, vervolgende wij onze weg naar een ander stukje cultureel erfgoed van Praag. Door de parken daalden wij neer richting het centrum.. Zoals je vaak ziet in het leven, wanneer je op zoek bent naar het ene vindt je iets anders met evenveel aldan niet meer waarde. In onze zoektocht naar de Yellow Pinguins van Kampa Park, vonden wij 3 reusachtige babies uit de onderwereld. Deze onderkruipsels zagen er relatief normaal uit vanaf de achterkant, maar zodra je hun schattige gezichtjes wilde aanschouwen schrok je vol afschuw van hun ingedeukte hoofden. We hebben ook een foto gemaakt van de rij plastic gele pinguins.

Lennon Wall - Praag, Tsjechische Republiek
De Lennon Wall is een muur die in de tachtiger jaren is beschilderd met op John Lennon en de Beatles geïnspireerde grafitti. Sindsdien is deze veelvuldig overgeschilderd en zie je dus nooit 2 keer dezelfde muur. De prachtige vredesinspirerende afbeeldingen en teksten maakten een mooie fotostop.

Old town hall - Praag, Tsjechische Republiek
Het in de 14e eeuw gebouwde oude stadhuis van Praag is één van de mooiste gebouwen van de stad. De buitenzijde is gedecoreerd met een enorme astronomische klok die om het uur 2 kleine ramen opent waardoor de 12 apostelen hun gezichten tonen aan de op het plein verzamelde menigte. Leuk feitje is dat na het kraaien van de haan, wat lijkt op een kat die in het nauw is gedreven en zijn laatste adem uitblaast, het ritueel voorbij is; de menig Aziatische toerist blijft echter nog even door filmen in de hoop op een vervolg. De legende beweert dat de maker van de klok nadien blind is gemaakt, opdat hij niet nog zo’n meesterwerk zou creëren. De man zonder zicht heeft vervolgens de klok vernietigd en zelfmoord gepleegd. Dit is echter allemaal niet waar, maar wel een leuke anekdote.

Wij besloten een Engelstalige tour te doen van het stadhuis; samen met een ander trio van Britse dames, die er volgens Koens omschrijving niet per se goed uit zagen, werden wij door het oude gebouw geleid. Wij waren wel duidelijk meer geïnteresseerd in de verhalen van Warslav, de kalende tour-guide van ongeveer 35 die iets ongemakkelijks over zich heen had. De andere dames keken zo onverschillig, dat wij eindelijk de slechte weersvoorspellling van die dag snapten, zij droegen het bij zich: onweer en hevige regenval. Met een regenjas vervolgden wij de tour met prachtig uitzicht over de stad op de top en een kijkje in de ondergrondse wereld. In deze wereld vonden wij straten van het oude Praag van voor de 12e eeuw. In de 12e eeuw is er besloten, God mag weten hoe, om de stad met een paar meter te verhogen, opdat de stad dan niet meer zou worden overstroomd door …. De smalle steegjes van de oude stad zijn later nog in gebruik geweest als gevangenis, wat afgeleid kan worden aan de “scratchmarks” van gevangenen op de muren. Op dit moment is het alleen nog in gebruik als museum en illustratie van het voormalige stadsleven in Praag. Toen wij het stadhuis weer uitliepen is het overigens niet meer gestopt met regenen ondanks een hele dag zon. Wij verwijten dit de vrouw met het fietsenrek tussen haar tanden. (dit is een specificatie van één van de drie vrouwen die eerder zijn beschreven)

Dancing Houses – Praag, Tsjechische Republiek
Van een hele dag door de stad struinen krijg je honger, dat is algemeen bekend. Snel zochten we een restaurant uit om traditioneel Tsjechisch te eten. (Annick nam als enige dumplings; Jens en Koen zagen dit niet zo zitten) Omdat wij de Karelsbrug graag nog in het donker wilden bewonderen, besloten wij tóch naar de dancing houses te gaan. Annick had dit op de must-see lijst gezet van Praag, maar we dachten er niet aan toe te komen. Niets was minder waar. Na wat verwachtingsmanagement van Annick: “Geen hoge verwachtingen, het is één scheefstaand huis”, liepen wij 20 minuten naar deze stop. De verwachting klopte met de werkelijkheid: het was letterlijk één scheefstaand huis. Dit maakt het niet minder de moeite waard; de zonsondergang zorgde voor een warme gloed over de stad tijdens ons avonduitstapje.

Residence nad Vltavou – Praag, Tsjechische Republiek
Het was genoeg; dat was Praag. 30.000 stappen, blaren op onze kleine tenen en krampende kuiten waren het resultaat. Praag in 1 dag? Het kan. Praag is meer dan 1 dag? Dat kan zeker. Wij drinken nog 1 drankje en dan gaan we naar bed. Wij hopen dat jullie kunnen genieten van de foto’s.

Tot morgen, en doei-doei

Geschreven door Koenstegmeijer.travels