Beste lezers,

Of moet ik zeggen, dobrý den, wat de Tsjechische vertaling is van goedendag. Welkom bij de eerste échte blog van onze nieuwe roadtrip naar de Republiek Tsjechië. In deze eerste blog staat jullie een kleine introductie te wachten en gevolgd door een trip door het prachtige Duitse heuvellandschap tot aankomst bij de eerste stop in het land des bier, Tsjechië. Niet dat dit voor ons ook maar een beetje relevant is, maar wij proberen hiermee het jongere publiek aan te spreken.

Dit jaar zijn we weer terug met een nieuw avontuur van het voor jullie bekende drietal, Annick, Jens en Koen. Een tweeweekse tour door Tsjechië, met als paradepaardjes, Praag, Brno (letterlijk een paradepaardje, wordt vervolgd), en meerdere Nationale Parken waaronder het onder wintersportliefhebbers bekende Reuzengebergte. Wij horen jullie denken, Tsjechië, hoe kom je daar bij? Nou, dat is een leuk verhaal. We waren aan het sparren over een mogelijke locatie gezien overlappende vakanties. En toen zei Annick: “Wat dachten jullie van Tsjechië?” en Koen en Jens zeiden: “Ja.”. En zo geschiedde het.

Huizen Stegmeijer – Sevenum, Nederland
Na een gastvrij ontvangst in Horst-Sevenum door Gina en Hans met worst, goulashkroket, stokbrood, Aperol, koffie, en ga zo maar door. Een laatste nacht op de vertrouwde zolder met een winterdekbed en veel zoemende vrienden die op zoek waren naar een bloedmaal. Alhier ontmoetten wij tevens onze mascotte van Tsjechische origine, Vlada, een pop-achtig wezen met demonische ogen. Bedankt Gina, Vlada zal het naar haar zin krijgen. We zullen haar ’s nachts niet op pad laten gaan door de grote steden in haar iets te korte rokje.

Duitsland – Duitsland
Het was zondagochtend, 08:30 uur, en de volgeladen kofferbak werd dichtgeslagen door de krachtige rechterarm van Hans. Een krappe 2 uur later sloegen wij de volgeladen kofferbak van onze spiksplinternieuwe, metalic-blue, extra comfortabele Opel Grandland X (door ons inmiddels “Sandra” gedoopt) dicht. Met 7200 km op de teller startten wij geheel automatisch onze trip naar de Bohemen. Na een halfuur stonden we alweer stil langs de snelweg, toen Koen met een krachtige rechterhand de motorkap dichtsloeg. Dat waren ze bij Europcar klaarblijkelijk vergeten, aangezien bij een snelheid van 130 km/h de metalic-blue gelakte motorkap met een steeds grotere amplitude op en neer deinsde. In etappes van 2 uur passeerden we menig McDonalds, het prachtige Duitse Beierlandschap, de Donau en steden als Frankfurt, Nuremberg en het pittoreske Jandelsbrunn, waar de Hauptstrasse niet eens bestraat was. Te Klafferstrass genoten wij van een luxe diner bij Gasthaus Kani. Ze serveerden hier Wiener Schnitzel, gebakken in roomboter en zeezout, gegarneerd met een kant-en-klare cranberrysaus, friet en de mogelijkheid tot ‘salade’ van de saladebar, die meer weg had van een hele oude vriezer. En geloof je nou niet dat je hier naartoe moet, weet dan dat dit voor vliegenliefhebbers de place-to-be is; dode, levende, iets minder levende, vliegende, lopende, kruipende, iets minder vliegende en tevens voortplantende (zelfs in groepen van > 2 (hier kan je geen K van maken) en doden kameraden werden niet overgeslagen).

Oostenrijk – Oostenrijk
Voor het laatste deel van de heenreis hebben we ook een stukje Oostenrijk mee gepakt. Het werd al laat en de schemer begon te vallen toen we ons bedachten dat we nog ergens een tolvignet vandaan moesten halen. De grens van Tsjechië kwam alsmaar dichterbij en bij elke BP die we passeerden waren de lichten al gedoofd en het personeel opgegaan in de duisternis.

R-Penzion – Cesky Krumlov, Tsjechische Republiek
Na onze vruchteloze zoektocht naar een vignet, besloten we toch maar gewoon Tsjechië binnen te rijden. De wegen werden smaller, het asfalt minder aansluitend en de straatlantarens schaarser. Ons begrip van de taal en de route was vrijwel geheel afwezig. Alsof dat nog niet genoeg was, maakte de weg door de inmiddels donkere bossen vaak wat onverwachte scherpe bochten. De maximumsnelheid bleek 100 km/h, maar die hebben we maar niet aangetikt. Een kleine navigatieczech van Jens, wat eigenlijk ook zijn enige taak is, onthulde een verrassing, namelijk dat Sandra ons over het water trachtte te sturen met een veerpont, die om 09:30 uur op zondagavond natuurlijk niet meer operationeel was. De route werd met een halfuur verlengd, op zoek naar een alternatief (lees: brug) om het waterlichaam Vltava te trotseren. Om 22:15 was het dan eindelijk zo ver, 12 uur na het automatisch starten van de motor: de aankomst bij R-Penzion, onze eerste veilige slaaphaven. We werden zeer vriendelijk welkom geheten door de vermoeide gastvrouw in haar pyjama, die eerder op de avond al had geïnformeerd hoe laat we zouden verschijnen.

Doei-doei

Geschreven door Koenstegmeijer.travels