Beste lezers,

Guest House - Gorepani, Nepal
Een beetje moe, maar erg enthousiast ontwaakten wij deze ochtend om 5:30 uur. Gehaast kleedden wij ons aan en liepen we naar beneden om zo snel mogelijk aan de klim naar Poon Hill te beginnen. Beneden troffen we Dhruba in een bed in de eetzaal, vergezeld door vele Aziatische touristen die om de vuurton zaten te verkleumen. Een blik naar buiten verklaarde alles. Door hevige sneeuwval die nacht was het hele dorp ondergesneeuwd. Er lag zo ver het oog rijkte (wat niet zo ver was aangezien de wolken nog erg laag hingen) een halve meter sneeuw. Het was zo koud dat er binnen door een kindje een kleine sneeuwpop was gemaakt, die gewoon vrolijk overleefde zonder te smelten. De tocht naar Poon Hill was dus niet mogelijk. Het was op dat moment onzeker hoe onze trekking er verder uit zou zien. Na wat overleg met andere gidsen besloot Dhruba dat wij onze tocht zouden voortzetten richting Tadapani, maar dat de hike richting Annapourna Base Camp te gevaarlijk was. Teleurgesteld en een beetje onzeker over de tocht in de sneeuw begonnen wij aan wat een hele zware dag zou worden.

Trekking - Gorepani to Tadapani
De eerste 10 meter van onze wandeling was schoon geschept door gids Sjaak die al een uur buiten aan de gang was om de boel leefbaar te maken. Daarna verliep de weg bergafwaarts, maar helaas niet letterlijk. Lopen door de sneeuw was een uitdaging op zich, en dit doen met 11 kilo bepakking en slecht zicht door laaghangende wolken bleek vrijwel onmogelijk. Het officiële pad was nergens te bekennen, maar gelukkig waren 2 dappere avonturiers ons voorgegaan en konden we gebruik van hun diepe voetafdrukken in de dikke sneeuw. Deze voetstappen waren voor Annick wel een probleem, want zij had helaas kortere beentjes dan haar voorgangers. Zij zakte dus meerdere malen diep weg in de sneeuw. Dit was de moeite echter allemaal waard, aangezien we een prachtig uitzichtpunt tegemoet liepen. Althans, dat was de bedoeling. Eenmaal aangekomen op de top konden wij genieten van hevige wind en een grijs uitzicht dat niet verder strekte dan 10 meter. Omringd door een muur van wolken met het einde niet in zicht begonnen we serieus te overwegen om ons om te draaien. De stemming was net als het weer neerslachtig. Annick zag het allemaal niet meer zitten en Koen had alle emotie achtergelaten bij het fantastische view point. Puur op de automatische piloot liepen we het volgende uur richting de verlossing genaamd lunch. Hier aangekomen moesten we een probleem oplossen, namelijk de sneeuw in Koens schoenen wat zorgde voor zeiknatte sokken. Je broek en schoenen kunnen namelijk wel waterdicht zijn, maar als de sneeuw tot aan je knieën komt, kruipt de sneeuw via je broekspijpen je schoenen in. Dhruba wist dit ingenieus op te lossen door gebruik van plastic zakjes en de kunst van deze heel vaak te moeten herschikken. Met buikjes gevuld en de stemming verbeterd door wat leuke mede bikers vervolgden wij onze trek. Wat volgde waren vele uren dalen, vallen en opstaan, Annick die nog meer viel en op moest staan, en nog wat extra sneeuw in Koens schoenen. Dit klinkt allemaal erg dramatisch, en dat was het ook, maar de wonderlijke witte omgeving en het gezellige geklets van Libanees Zeyd maakte het dragelijk. Achteraf viel het best mee, maar het brein kan traumatische ervaringen dan ook goed onderdrukken. Uitgeput maar voldaan bereikten we het dorp Tadapani, waar wij onder het genot van Masala tea en een vuurton, die beter werkte dan die in Gorepani, lekker konden uitrusten en opwarmen. Vroeg gingen wij naar bed met nogmaals de belofte van een mooie zonsopgang, die volgens alle aanwezige gidsen beter zou zijn dan de zonsopgang op Poon Hill.

Groetjes en tot schrijfs,

Je favo-bloggers

P.S. We hadden het 's ochtends zo naar onze zin dat we vergeten zijn foto's te maken. Of misschien kwam het wel door lege telefoons als gevolg van een stroomstoring veroorzaakt door het slechte weer.

Geschreven door Koenstegmeijer.travels