17-07-2017 - Kathmandu, Nepal - 15:45

Dag vriendjes en vriendinnetjes,

Koen:

Vannacht zaten we in een Nepali horror story... Gisteravond hadden mijn darmen eindelijk besloten dat het genoeg was met al dat vreemde voedsel. De hele week was het al wat dunnetjes, maar nu kwam er alleen nog maar water uit. De bijkomende krampen en misselijkheid maakten de diagnose compleet: ik heb reizigersdiarree. Jade (medereiziger) bracht ons van het restaurant naar huis, want de weg terug kenden we nog niet helemaal. Een pilletje van Anouk (andere medereiziger) hielp tegen de misselijkheid, maar ik moest nog steeds elk uur mijn bed uit voor een toiletbezoekje.

Toen ik na het zoveelste toiletbezoek weer in slaap viel, schrok ik plots wakker... Wat voelde ik daar nou langs mijn rug gaan. Mijn lichaam had al gereageerd, voordat ik de vraag kon beantwoorden. Ik sprong op en kwam bij Annick op bed terecht, die rechtop vloog van de schrik. "Annick... Ik voelde een kakkerlak over mijn rug lopen". Annick opperde dat ik eerst maar eens rustig moest gaan zitten om zeker te weten dat het geen droom was, maar daar hoorden we ineens wat lopen... We deden het licht aan en gingen op jacht. Mijn bed werd van top tot teen onderzocht. Eerst de lakens en het kussen, dan de hoeslakens en vervolgens zelfs het matras, maar geen kakkerlak te bekennen. Toch maar achter het bed kijken dan? Jawel hoor, daar zat Willempie (nummer 1)... Het was dus toch geen droom. Een fikse tik met maatje 42 en onze Willem was niet meer.

Mijn darmen vonden dat het na alle stress wel tijd was voor een volgende stoelgang en toen ik de deur van het slot wilde halen, bleek Gerrit (nummer 2) te hebben besloten dat de grendel best lekker zat. Opnieuw schrok ik me rot, maar mijn slipper kon uiteraard nog wel een tweede kakkerlak aan. Gerrit was wat flinker dan Willem en had wel drie flinke klappen nodig voor hij niet meer bewoog.

Eindelijk kon ik naar het toilet. Helaas werd de deuropening van het toilet bewaakt door Geert (nummer 3). Ik ging dus maar weer terug de kamer in om mijn maatje 42 op te halen. Geert was wat sneller dan ik had verwacht, maar na een korte achtervolging van een minuutje kon ook hij niet aan zijn lot ontsnappen.

Toen we eindelijk weer konden gaan liggen dacht ik natuurlijk een nummer 4 te horen. Om te voorkomen dat die ook gezellig bij ons in bed kwam liggen hebben we het licht nog maar eventjes aan gelaten. Of er ook daadwerkelijk een nummer 4 was zullen we nooit weten. We zijn vandaag wel beiden thuis gebleven van het ziekenhuis, aangezien we niet echt veel hebben geslapen en ik dus nog steeds ziek ben.

Laten we hopen dat vannacht hun vriendjes geen wraak komen nemen...

Namasté!

Geschreven door Koenstegmeijer.travels