Ja, ik weet dat er van de volgorde geen hout meer klopt als ik nu ineens over vandaag post en al die dagen ertussen nog niet gedaan heb, maar hé, het komt zo uit. Bare with me.

Sinds gisteravond ben ik op Langkawi, een eiland aan de noordwestkust van mainland Maleisië dat qua looks niet misstaat op de voorkant van een gemiddelde reisbrochure naar tropische oorden. Denk wit zand, blauw water, palmboompje erbij. Had u nog meer gewild? O ja, taxfree shoppen. Je wist niet dat je het nodig had. Sterker nog, ik heb het niet nodig. Maar ja, nu ben ik er al.

Wat ik wel aangeschaft heb vandaag? Eh, neusdruppels bij de plaatselijke apotheek, vitamine C, keeltabletten en sportdrankjes en appelsap bij de buurtsuper om toch iets substantiëlers dan alleen water dit lichaam in te krijgen. Moest een keer gebeuren natuurlijk hè. Het gaat altijd een keertje mis. Maar dit is wel alles tegelijk en dat vind ik niet zo aardig.

Gelukkig heb ik wel weer eens een kamer alleen en dat kan niet beter uitkomen. Eindelijk een nachtje wat langer geslapen, een eigen badkamer en tijd en ruimte voor mezelf.
Afstand naar het strand is amper 10 minuten lopen. Ben zo slap als een vaatdoek, maar dit kan ik wel aan vandaag. Zo nodig ben ik redelijk snel weer terug.

In de namiddag ga ik voor de tweede keer. Zou er een zonsondergang zijn? Het lijkt er wel op. Ik probeer het een strand verderop op Pantai Tengah, waar het rustiger is. Ik word door de bewaker van het chique resort dat ik daarvoor probeer te doorkruisen met de zachtste stem vriendelijk verzocht toch via de openbare weg te gaan. Geen probleem. Ik heb nog tijd.

Het wordt een plaatje van een zonsondergang. Wat fijn. Zo vaak heb ik die in Maleisië nog niet gezien.
Op de voorgrond chillen surfers in het water, iets verderop scheuren jetski's en op de achtergrond zakt de zon met prachtige lijnen en kleuren gestaag de zee in. Elke minuut is mooi.
Eenmaal onder loop ik terug richting het meer toeristische Pantai Cenang waar ze begonnen zijn met de voorbereidingen van de vuurshows op het strand. De zon blijkt echter nog niet klaar om de dag aan de nacht te geven. De lucht wordt oranje en rood met wolkjes erin die nog donkerder kleuren en met de azuurblauwe zee die met zachte witte golven op het strand breekt is het een kleurenspel zoals ik het nog nooit gezien heb. Wat onwijs prachtig...

Dan word ik afgeleid door de geur van benzine in m'n neusgaten, muziek die hard uit speakers knalt en zie ik opeens een steekvlam van zeker twee meter. De vuurshows zijn begonnen. Spektakel!
Jonge durfals stunten met fakkels en touwen met daaraan vlammen ter vermaak van de toeristen die front row zitten en hier het prijskaartje voor betaald hebben. Blijk ik toch een echte Hollander, want van een afstandje is het toch ook mooi?
Ze omringen een bezoeker al jonglerend volledig met vuur, er worden sigaretten subtiel aangestoken met snel ronddraaiende vlammen, er gaan brandende fakkels hoog de lucht in en deze worden ternauwernood weer gevangen. Het is een circus, maar wel een vermakelijk circus.

Ik loop vanuit mijn hotel nog even langs een van de befaamde night markets. Op donderdag is deze toevallig aan mijn kant van het eiland. Saté in alle soorten en maten, gebraden kippenpoten, sushi, taartjes, vers fruit en vis, tanks vol felgekleurde limonade, gebrande noten, kleding en designerpetjes... Het is niet groot, maar alles is er.
Ik klets met een volledig gesluierde dame over haar land en mijn land en laat me verleiden tot een knapperige pannenkoek met een beetje palmsuiker en zoete maïs. Eens kijken of m'n buik dat houdt. Kosten: 15 cent.

Het fijne is trouwens dat hier verhoudingsgewijs veel vleermuizen zitten. Waarom dat fijn is? Nou, dat betekent minder muggen! Die happen zij namelijk graag uit de lucht. Ik zeg win-win.

Geschreven door Karianne