Daar zit ik dan, in het vliegtuig van de ene miljoenenstad naar de andere. Vier miljoen inwoners telt Ciudad de Guatemala. Dat klinkt behoorlijk indrukwekkend. Ik bedoel, Amsterdam haalt de 800 duizend niet eens. Het ziet er ook best imposant uit als ik 's ochtends vroeg, na een nachtje 'slapen' in gezelschap van Colombianen in de koffiecorner van het vliegveld, opstijg. De stad is nog niet wakker, maar de brandende lantaarnpalen geven een goede indruk van de omvang. En da's groot, heel erg groot.

Echter, het is kinderspel in verhouding tot mijn eindbestemming. São Paulo heeft namelijk maar liefst acht miljoen inwoners! De oppervlakte van deze gemeente is al de helft van de oppervlakte van heel Nederland. Het enorme aantal mensen woont echter vrijwel allemaal in wolkenkrabbers, de ene nog hoger dan de andere, dus als ik 's avonds land, valt de grootte me in verhouding tot waar ik vertrok niet eens zo op.

Het is ongelooflijk apart om ineens zo in de moderne wereld aan te komen. De megahoge gebouwen zijn één ding, maar dan al die verlichting, honderden auto's en taxi's, geen paard-en-wagens, wel file, snelweg waarbij zeven banen per kant geen uitzondering lijkt, winkels, bars en restaurants die nooit sluiten... Ik ben beland in een 24-uurs-economie waar je u tegen zegt. Dit lijkt wel wat anders dan het mañana-ritme van Centraal-Amerika.

Leuk ook trouwens dat je Spaans nog zo hard gevorderd kan zijn, dat je je prima kunt redden in Cuba, Mexico, Guatemala et cetera, maar helaas, dat gaat je echt niet helpen hier. Portugees it is, de Braziliaanse variant. Het klinkt prachtig, temperamentvol en vriendelijk tegelijk, en ik versta er over het algemeen ook nog het een en ander van, maar terugpraten? Ho maar. Het voelt weer even precies zoals het Spaans in Chili zes jaar geleden. Ai, ik ben hopeloos verloren.

Komisch is dat de steward zich even daarvoor, na bijna zeven uur vanuit Panama, ineens gerealiseerd heeft dat ik zijn taal niet spreek:
"Carne ou frango?"
"Geen idee, want wat betekent frango?" Ah, dat blijkt kip te zijn. (Alsof dat geen vlees is, maar oké.)
"Ben je dan geen Braziliaanse?", klinkt het daarna directer dan ik van Latino's gewend ben. Ik kon natuurlijk onmogelijk uit Panama komen.
"Eh, nee. Sorry?"
"Ik dacht echt al die tijd dat je Portugees praatte. Spaans dan?"
"Ja, dat spreek ik wel, maar het is niet mijn moedertaal."
Even een verwarde blik, maar dan: "Engels dus?" (En je ziet hem denken: gringa!)
"Nou, dat is wellicht het eenvoudigst, maar eigenlijk ben ik Nederlandse."
Zijn ogen lichtten op en hij herpakt zich: "Reis je alleen?!"
"Inderdaad." Dat blijkt interessant.
"Voor de copa?", vraagt hij gretig. (Een vraag die me de rest van de periode in Brasil dagelijks gesteld zal gaan worden, evenals: zeg 's wat in het Portugees?)
"Nou nee, dat voetbal duurt nog zes weken. Ik was niet van plan hier zo lang te blijven. Ik kom gewoon wat rondkijken."
Het laatste uur worden er diverse blikken van verstandhouding uitgewisseld. Een meisje, alleen, die niet voor de copa naar Sampa reist. Dat kan blijkbaar niet?

Plotseling staat hij nog een keer in het gangpad en uit welhaast bezorgd: "Zeg, waar ga je zometeen eigenlijk heen als we geland zijn? Dit is geen plaats om zomaar in op stap te gaan, zeker niet op dit tijdstip!"
"Maak je geen zorgen, ik word opgehaald. Door vrienden."
Hij is tevreden met dit antwoord, geeft me een grote knipoog als we in de aankomsthal staan en bij mij verschijnt een grote, rustige glimlach op mijn gezicht: ik ga naar vrienden!

Een aantal heb ik sinds Chili niet meer in levende lijve gezien, maar dat het een geweldig weerzien wordt, is zeker. Ik heb er zo'n zin in! Dat alleen reizen is leuk, soms spannend, leerzaam en ik zou het zo weer doen, maar even de vertrouwdheid van bekende mensen, weliswaar op een volledig onvertrouwde locatie, het is precies wat ik nu nodig heb.

P.S. Inderdaad, een blogje met zwaar terugwerkende kracht haha. Ik loop wat achter... Antidateren is soms zo fijn. Er zullen er meer over de afgelopen periode volgen. Als ik tijd heb. En het internet meewerkt. Het gaat goed met me!

Geschreven door Karianne