Als een haar van een wolf, zo beschrijft mijn gastmoeder mijn flitsbezoekje aan Baracoa op zaterdag en zondag. Tja, als vrij weekend tussen twee lesweken in Santiago door en mijn enige mogelijkheid om ver naar het oosten te reizen betekent dat ik een uurtje of twaalf in een bus moet spenderen, dan zij het zo.

De reis zelf is al prachtig. Alle zintuigen staan op scherp. De geur van mandarijntjes vult de bus als we even stoppen en veel Cubanen hun inkopen doen bij de vrouwtjes langs de kant van weg. Achter me zingt een kerel afgrijselijk mee met de muziek die in elke bus nadrukkelijk aanwezig is. Naast me zit een Franse zenuwpees onophoudelijk met zijn been te tikken. We rijden een stuk langs te oceaan, zo mooi. Niks anders te zien dan een lange blauwe horizon. Daarna beklimmen we een bergpas. Tergend langzaam kruipt de bus omhoog, toeterend bij elke bocht. Het is zo mooi, al dat groen, zo hoog!

Ja, het is een lange afstand, maar de reis meer dan waard. Baracoa is de plaats waar Columbus ooit Cuba bereikte. Het houten kruis dat hij bij aankomst plantte op het strand wordt tentoongesteld in de gerestaureerde kerk. Na uitgebreid onderzoek is gebleken dat het kruis niet is meegenomen vanuit Europa, maar van Cubaans hout gemaakt is. Het stamt echter wel degelijk uit de vijftiende eeuw.

Baracoa betekent "de aanwezigheid van de zee" in het Taíno (taal van de oorspronkelijke inheemse bevolking). Columbus vond het het mooiste stukje aarde dat hij ooit gezien had en dat is misschien niet geheel onterecht. Wat een geweldig stadje. Klein, midden tussen de bergen, bossen, zee in zoveel kleuren blauw dat je het niet voor mogelijk houdt, met lekker eten, een driehoekig plein (dat is nogal uniek hier!) en gezellige mensen. Ik klaag niet.

Als ik net ben aangekomen, opgehaald en wel door de heer des huizes van mijn casa particular, een heerlijk glaasje bananensap achter de kiezen heb, vertrek ik naar het centrum (circa 150 meter verderop). Ik ben nog niet gaan zitten op een bankje of ik word aangesproken. Daar gaan we weer! Deze keer valt het armbandje op dat ik vrijdag van een andere Cubaan in Santiago kreeg. Het was precies dezelfde als deze, zo bleek later, dansleraar ook had. Dat schept een band blijkbaar?

Of ik de beste mojito in heel Cuba al geproefd had? Nope, überhaupt nog geen mojitos gedronken. "Vamos."
Ik spendeer de rest van de middag op een hoog dakterras onder het genot van een lekker drankje en gezellig gezelschap genietend van het prachtige uitzicht op de stad, het regenwoud en de baai. Oh ja, en ik krijg salsales, uiteraard. Het spijt me om te zeggen, maar ik ben een echte Hollandse. Helaas. Het ritme zit niet in elke vezel van mijn lijf en de salsa stroomt niet door mijn bloed zoals bij de locals, hoe beleefd ze me ook complimentjes geven.

Dan blijkt de onderhoudende eigenaar van de bar ook nog een niet onverdienstelijke meteoroloog: "Kijk 's, daarzo" en hij wijst naar de grijze wolk die over het water dichterbij komt. "Over drie minuten regent het hier." "Ja dag, hoe kun je dat nou weten?" "Let maar op." En verdomd, op de seconde af, komt het met bakken (BAKKEN!) uit de hemel. Baracao is sowieso wat onvoorspelbaar qua weer, maar dat is eigenlijk wel fijn na de drukkende warmte in Santiago. Veel wind, regen, zon, alles eigenlijk.

De ochtend daarna reserveer ik voor de toeristische aangelegenheden en als een soort Japanner scheur ik het stadje door. Op het kerkplein wordt me verteld dat Baracoa bijzonder is om vier dingen.
1. De Farola, die onmogelijke weg die gelegd is vanaf de zuidkust naar boven naar Baracoa. Hierdoor werd de stad, na eeuwen van afzondering, eindelijk verbonden met de rest van het eiland.
2. El Yunque. Voor zover mijn Spaans me bij de rest van de uitleg niet in de steek liet, betekent dat zoiets als "aambeeld", ook weer in het Taíno. De berg is namelijk totaal plat aan de bovenkant, een soort Tafelberg.
3. Bella durmiendo, een andere bergpartij, omdat deze lijkt op een slapende vrouw. Ach ja, ze weten het hier allemaal wel te romantiseren.
4. Él Rio Miel (honingrivier). Een heerlijk stukje superhelder water waarin bootjes varen, kindjes spelen en zwemmen. Tot nu toe de enige rivier die ik zag met ook een flinke hoeveelheid water. Ik weet niet of dat ligt aan het seizoen, maar soms lijken de meeste rivieren hier wel (merendeels) opgedroogd.

Het honkbalstadion hier staat op het strand. Bij toeval loop ik er binnen als er gespeeld wordt. Een stevig geslagen homerun zou zo in zee belanden. Het strand heeft een soort grijs/zwart zand. Ik houd daar wel van, een beetje anders dan anders, maar alle locals vragen zich maar af waarom ik niet naar het witte strand wil. Joh, geen tijd.

Op de terugweg belandt naast mij in de bus Nirkus, die haar mandarijntjes en chocola met me deelt. Chocola uit Baracoa, uit de fabriek geopend door Jose Martí, lekker, aards, echt. Eindelijk heb ik eens een gesprek met een Cubaanse vrouw op een openbare plek. Het is best fijn om eens te praten zonder een hoop geflirt en meteen weer het een en ander op te steken over dit fijne land.

Fijn weekend!

Geschreven door Karianne