Naar Cuba ga je om verschillende redenen: het klimaat, het strand, de cultuur, oude auto's, klassieke gebouwen, roerige geschiedenis, bergen, sigaren en natuurlijk ook rum, puur zoals de Cubanen 'm drinken of gemixt in een heerlijke cocktail.

Echter, om het eten...? Ik zou willen dat ik ook daar de loftrompet voor kon laten schallen. Mijn gastmoeder uit Havana kan nog zo hard zeggen dat ik een 'buena boca' (letterlijk: goede mond, figuurlijk: ik lust alles) heb, maar als ik heel eerlijk ben, smaakt echt niet alles me altijd zo geweldig. Steekwoord in die zin is 'smaak'. Buiten zout om wordt er niet veel gekruid, het sporadische knoflookje daargelaten. Oftewel, na enkele weken smaakt het eten een beetje - zal ik het zeggen? welja, ik zeg het gewoon - saai.

Kijk, begrijp me niet verkeerd, ik wil helemaal niet oneerbiedig doen, want ik eet heus niet slecht en heb altijd keurig mijn bordje leeg, maar kijk even mee naar wat de pot schaft. Dat is namelijk rijst. En rijst. En rijst. En rijst. En o ja, vergeet ik het bijna, rijst! Rijst met bonen (congrí genaamd), rijstsoep (het bestaat en ik heb het gegeten), rijst met soort kruidige mayonaise en stukjes kip (bij nader inzien was dat best oké).
En bonen natuurlijk! Zwarte bonen, witte bonen, sperziebonen, gekleurde bonen (uh, da's letterlijk vertaald uit Spaans, hoe heten die rode boontjes ook alweer?) en de nodige maïs. Gekookt, als salade, in soep- of sausvorm. Joh, ze variëren er in elk geval leuk mee.
Verder waren de aardappels uit seizoen, dus onbetaalbaar, maar kreeg ik daarvoor zo nu en dan kalebas, pompoen, yucca, gefrituurde of gepureerde malanga (soort zoete aardappel) en gefrituurde platano (bakbanaan) in de plaats. Als groente welteverstaan, niet als koolhydraat.

Vooral mijn gastmoeder in Santiago deed geweldig haar best om te variëren. De dingen die zij met veel bombarie aankondigde als het lekkerste wat Cuba te bieden had, vishamburgers bijvoorbeeld, vond ik persoonlijk zo-zo. Enkele uitzonderingen daargelaten. Zo schotelde ze me een keer een visje voor - met het geringste beetje ketchup erop, want duur - jammie!

En dan is er natuurlijk nog de klassieker 'ropa vieja'. Ja mensen, in Cuba eten we 'oude kleren'! Gelukkig niet echt, want ik vertelde al eens over de staat waarin de kleding hier verkeert. Ropa vieja is een soort suddervlees waar zowaar de nodige smaakmakers aan te pas komen, onder andere komijn, ui, knoflook, tomaten, beetje wijn en een paar olijven (peperduur!). Lekker.

In Havana is de afwisseling duidelijk minder. Veel witte rijst. Ik denk zeker de helft van de ontbijtjes bestond uit een broodje met een soort mini-hotdogs. Hier kreeg ik gisteren echter wel spaghetti! Niet Italiaans te noemen, maar na zoveel weken rijst de lekkerste spaghetti die ik in tijden gegeten heb! En mijn gastmoeder doet zo haar best.

Het ontbijt in de meeste casa's is de topper. Waarom? Fruit! Heerlijk vers fruit! Zo uit het vuistje of gepureerd als sap.
Piña (ananas) waarvan je het hart gewoon op kunt eten, fruta bomba (papaya) die dan weer zoet dan weer bijna hartig is, bananen kleiner maar zoveel smaakvoller dan bij ons, sinaasappels zo verrukkelijk zuur dat je tandvlees meteen protesteert, zapote (kennen wij niet, soort mix tussen avocado, perzik en meloen?) om met een lepeltje van de houtachtige schil te schrapen en guayaba (guave) mijn all time favorite, heerlijk zoet-zuur met pitjes.
Het maakt een hoop goed, qué rico!

Geschreven door Karianne