Om 5.15u gaat de wekker. Gelukkig waren de bovenburen tot zeker half twee luidruchtig aanwezig en om vijf uur alweer, dus van slapen kwam toch al niet veel. Snel stop ik de laatste spullen in mijn backpack en eet ik wat voordat er toch maar een pilletje tegen reisziekte in gaat. Ik ben een beetje zenuwachtig. Mexico is vertrouwd geworden en nu ga ik binnen een paar uur de grens over naar een ander land.

Ik heb uiteindelijk besloten een shuttle vanuit San Cristóbal te regelen en de grensovergang toch niet zelfstandig te doen vanuit een van de meer zuidelijke steden. De redenering is: ik val hoe dan ook op als toerist. Toeristen zijn volgens de verhalen nog steeds met enige regelmaat doelwit. Mocht ik in een vervelende situatie terechtkomen, ben ik dan liever alleen of ben ik liever de pineut met een groepje anderen om me heen? Dat laatste gaf de doorslag. Dus ben ik uiteindelijk iets langer in Mexico gebleven, met een lus langs de kust van Chiapas omhoog terug de bergen in. Bij nader inzien een geweldige ervaring, want meer 'echte' Mexicanen ontmoet in deze laatste week dan in de drie ervoor.

Ik mag gelukkig voorin zitten. De chauffeur vraagt me zelfs een aantal keren vriendelijk of het wel gaat of dat hij rustiger zal rijden. Het gaat prima. De route is bekend. Die deed ik immers al een keer. Aan de Mexicaanse kant van de grens moeten we onze toeristenkaart inleveren en krijgen we een stempel in ons paspoort. De "impuesto" waar ik qua geld helemaal op gerekend had, hoef ik niet te betalen. Die was blijkbaar toch al inbegrepen in mijn vliegticket. Prima, dan houd ik die 306 peso toch voor een volgende keer.

De chauffeur rijdt ons een aantal kilometer verder de berg op om ons vlak voor het hek dat de grens is te droppen. Best leuk om Guatemala in te lopen. In het immigratiekantoortje is het even afwachten of we wel of geen entree fee moeten betalen. Nee dus. Paspoort van een van de Britse meiden in het busje wordt aan mij gegeven. Allebei blond haar, dat is ook verwarrend.

Daarna stappen we vrij snel in een volgend busje. Manuel, de chauffeur, vindt het juist leuk als ik vraag voorin te mogen zitten en verzoekt me meteen mee te gaan naar Antigua, omdat het zo gezellig is. Nope, sorry, de eerste stop wordt toch echt Quetzaltenango, Xela voor intimi.

De hele overgang is eenvoudiger dan ik dacht. Geen moeilijke vragen, geen scanners of metaaldetectors (blijkbaar kun je alles zo invoeren), geen omkoopperikelen. Toch ben ik blij dat ik niet onderaan de heuvel in het Guatemalteekse grensdorpje mijn eerste bus hoef te zoeken. Complete chaos met chicken busses, minivans, mensenmassa's, marktkramen, enzovoorts.

Het is bizar hoe anders het landschap meteen is na de grens. Guatemala schijnt meer dan twintig microklimaten te hebben. Van gekke groene bergachtige bollen, tot diepe rotsige kloven met beken, van boeren koffieplantages tot stoffige dorpjes en van wat lijkt op Sauerland in de herfst tot bijna Toscaanse landschappen in de buurt van Xela. Ik ben benieuwd!

Geschreven door Karianne