Het is 4.15u in de morgen als de wekker gaat. Snooze. Het is 4.20u in de morgen als de wekker gaat. Snooze... Het is 4.25u in de morgen als de wekker gaat en ik sta naast mijn bed! Ik moet iets voor vijven klaarstaan bij de poort, omdat ik opgehaald word voor een hike. Het is amper 10 graden en daarmee voor mij ijskoud.

Na een kort ritje over hobbelige, onverharde wegen stoppen we nog in het donker aan de voet van Santa María, een prachtige, kegelvormige bult van 3772 meter hoog. Na de laatste uitbarsting in 1902 vormde zich aan de zijkant van deze vulkaan een andere vulkaan, Santiaguito. Deze laatste is nog altijd zeer actief. 's Ochtends tot een uur of zeven vinden over het algemeen elk kwartier kleine erupties plaats. Als die uitblijven, dan is er vaak tussen half acht en acht uur een grotere uitbarsting. Onder leiding van gids Romeo beginnen we, ik en twee Israëlische meiden, daarom op tijd aan de wandeling. We zullen om Santa María heen klimmen om bij een uitzichtspunt op Santiaguito te komen.

Aanvangshoogte is zo'n 2500 meter en het pad is ongelooflijk stoffig. Na tien weken zonder sport en op deze hoogte is het begin nog niet helemaal eenvoudig. Het eerste stuk gaat snel omhoog. Soms glippen we gewoon weg in het fijne zand met steentjes. Oppassen geblazen dus. Nog wat slaperig en in het donker volg ik blind in de voetstappen van Romeo. De Israëlische dames hebben meer moeite met het tempo. In het begin is het niet zo erg dat we af en toe even ergens stilhouden en ook ik op adem kan komen, maar als ik eenmaal warm gelopen ben, mag het tempo van mij wel omhoog.

Ik ga gelijk op met mijn Guatemalteekse metgezel die deze route zo'n drie keer per week maakt en ben een goede loper volgens hem. "Como un niño." Kinderen denken ook niet na over hoe zwaar het mogelijk is, maar gaan gewoon. Lekker juist, fysieke inspanning. Soms kun je daar even zo aan toe zijn. Diep inademen en domweg je ene voet voor de andere zetten.

Na het eerste uur zijn we zo'n vijfhonderd meter gestegen. We zullen er uiteindelijk weer zo'n tweehonderd moeten dalen tot het uitzichtspunt. Romeo lijkt zich af en toe te ergeren aan de achterblijvers. Niet verwonderlijk, want we zien allebei, nu bij daglicht, hoe heiig de lucht is en dat het wolkendek eerder dichter wordt dan opener. Het zou zonde zijn als de hike 'voor niks' is en we de vulkaan niet eens te zien krijgen.

Natuurlijk wil ook ik voor het eerst in mijn leven een vulkaan zien, maar de wandeling zelf biedt al genoeg moois dat het voor mij ook zonder niet mislukt is: de schemering achter de bergtoppen en de lichtjes van Quetzaltenango achter ons. Velden met maïs, sla, broccoli tegen de hellingen. Heuvels gehuld in nevel. Planten en bomen in alle mogelijke kleuren groen. "Pelo de leon" (leeuwenhaar, een boom met een soort knaloranje slierten), die daar fel tegen af steekt. Dauwdruppels op de grassprieten en cactusbladeren. De geur van zwavel waar Romeo me op wijst. De geur van het brandende hout van boomstronken die zo opgeruimd worden ten bate van meer akkerland. Het geluid dat op ronkende vliegtuigen lijkt, maar de vulkaan blijkt te zijn! De witte pluim die soms boven de boomtoppen uitkomt en wel bij die vulkaan moet horen.

Het laatste stukje stuurt de gids me vooruit. "Ga maar vast, ik wacht hier wel op de rest." Ik ren bijna naar het uitzichtspunt. Daar is de kers op de taart: Santiaguito begint aan een volgende korte rommelsessie. Het duurt maar een paar seconden en ik zie geen echt vuur of lava, maar de hoeveelheid rook die omhoog komt, zegt genoeg. Het geluid is deze keer meer als van een overvliegende straaljager. En, ik ben precies op tijd, want een paar minuten later zorgt de combinatie van rook en wolken ervoor dat er van de bergkam waartoe Santiaguito behoort nog maar weinig te zien is. Ook de top van Santa María verdwijnt. Het wolkendek is totaal onvoorspelbaar. Soms trekt het opeens weer open, dus we wachten nog een tijdje. Er zijn meer groepjes naar boven geklommen en tegen de ergste kou wordt er een vuurtje voor ons gestookt door aan van de gidsen.

Helaas, het uitzicht is voorbij. Het geluid echter niet. Iets over achten volgt de grootste uitbarsting van de dag. Zeker een minuut lang laat de vulkaan duidelijk van zich horen. Hier zijn zulke oerkrachten aan het werk, je kunt niet anders dan onder de indruk zijn.

P.S. Op de terugweg glij ik uiteraard wel een keertje finaal onderuit (Karianne-actie), dus ik heb weer een mooie blauwe plek voor de collectie hihi.

Geschreven door Karianne