Van de drukte van de stad naar bijna het andere uiterste. Vanochtend maak ik de oversteek van een heel groot eiland naar een heel kleintje genaamd Pulau Selingan aka Turtle Island. Het duurt ongeveer een uur varen richting het noorden over een hobbelige zee. Ik ben samen met de dame naast me tot op het bot doorweekt met tranen in de ogen van het zoute zeewater dat de hele overtocht maar naar binnen blijft slaan in het halfopen bootje.

Gelukkig kunnen we na een snelle check-in onze kleding op het strand drogen. Een boom als waslijn werkt prima.
Zelf loop ik direct door de zee in. Wel oppassen voor kwallen en zee-egels, maar wat een heerlijk warm water. Als een bad. En dan dat lichte zand. Echt een bountygevoel.
Ondanks dat ik meer het type ben voor een stevige strandwandeling met harde wind en Hollandse luchten, begint naar mate de dag vordert de rust in te dalen. En laten we eerlijk zijn, dat is hard nodig.
Voordeel, je kunt hier ook niks. Ben het eiland twee keer rondgelopen vanmiddag. In de hoop een babyschildpadje, uit een ei van een 'wild nest' dat niet door de rangers gevonden is, naar de zee te zien kruipen. Maar helaas. Meer dan een lege eierschaal vind ik niet. Bovendien, zoveel geluk kan ik toch niet hebben...?

De hele dag is er eigenlijk niets anders te doen dan relaxen. Het echte programma begint pas in de avond. Vlak voor het diner krijgen we uitleg over het nationale park.
Elke dag van zes uur 's avonds tot zes uur 's ochtends is het strand verboden toegang voor bezoekers. In het donker komen namelijk schildpadden aan land om hun eieren te leggen en die mogen niet gestoord worden.
Terwijl moeders de eieren legt - die zijn zo groot als golfballen, rond wel honderd per keer - blijven rangers in de buurt om die op te vangen en naar de hatchery te brengen. De volledige verzameling eieren gaat daar direct het warme zand in en vervolgt verder het natuurlijke traject van uitkomen. Komen ze uit bij een temperatuur van boven de 37 graden, dan worden ze vrouwtjes. Is het koeler, dan worden ze mannetjes.
Omdat hier geen vijanden bij de eieren kunnen komen en ze de pasgeboren schildpadden een paar dagen laten aansterken voordat ze 's nachts worden uitgezet, vergroten ze zo de overlevingskansen.
Een zo'n vijand, de monitor lizard, zag ik vanmiddag driftig zoeken naar een lekker hapje. Doodeng beest, groot en zwart, zeker een meter lang. Brrr.

Met in totaal 26 gasten zijn wij een etmaal op het eiland. Een exclusief clubje. Wij mogen vanavond bij een van de schildpadden het hele proces van dichtbij meemaken. We worden vanzelf geroepen. Tot die tijd doden we de tijd met een potje Uno.

Rond half negen is het eerst vals alarm. Iedereen in opwinding op weg naar het strand, maar moederschildpad heeft, nog voordat we daar aankomen, besloten haar kuil alweer dicht te graven.

Een uur later is het wel raak: "turtle time!" Wat een gezellige aankondiging.
Deze groene schildpad perst maar liefst 119 eieren naar buiten. Wat een hard werken voor deze moeder! Ze is prachtig. Sereen bijna. Met poten in de vorm van engelenvleugels, waarmee ze grote scheppen zand haar kuil in slaat om haar nest te beschermen, niet wetende dat ze daarbij al geholpen is.
Ze was een jaar eerder ook op het eiland om eieren te leggen, kunnen ze aan haar tag aflezen. Babyschildpadjes scannen de eerste keer op weg naar zee razendsnel hun omgeving en slaan specifieke kenmerken op. Als ze de geslachtsrijpe leeftijd bereiken - pakweg 1% doet dat maar - weten ze feilloos hun weg naar hetzelfde strand terug te vinden. Ze kunnen zeker duizend kilometer verderop zwemmen, maar een soort interne gps helpt ze terug. Wat een bijzondere dieren.

Vervolgens krijgen we te zien hoe de eieren in de hatchery veilig de grond in gaan en mogen we als toetje een mandje babyschildpadden naar zee brengen.
Hoewel het er de hele avond best ethisch en diervriendelijk aan toe gaat, mogen gasten nu het snuitje van een klein schildpadje aanraken. Om te voelen hoe scherp deze is nog vlak na geboorte. Hiermee moeten ze namelijk hun eierschaal doorboren om naar buiten te kunnen komen. Dat aanraken wil ik niet doen. Jij wilt toch ook niet van 26 vreemde reuzen een vinger in je neus!
Hoe de ukkies vervolgens als een soort opwindspeelgoed al tuimelend over het strand hun weg naar de zee vinden is heel aandoenlijk om te zien en een mooie afsluiter. Avond compleet. Eindelijk eens op tijd naar bed.

Dacht ik... Niet dus. Op weg naar mijn cabin zie ik ineens iets op het halfdonkere pad voor mij bewegen. Het is... jawel, een babyschildpadje!
Snel waarschuw ik iemand van de staf. Die vraagt me of het er eentje is of meer? Eh, geen idee, ik zag er een en kwam meteen naar u toe. Ik denk een? Hij lijkt met dat antwoord niet direct tot actie bereid. Zijn dag is ook voorbij.
Ik ga nog eens goed kijken en verrek, er zitten er meer in het gras. Zeker tien! Ik loop terug met dit bericht en dan verandert er ook iets in hem. Hij loopt mee en werkelijk, overal kruipen kleine schildpadden. Waar die nou vandaan gekomen zijn?
Hij begint ze op te rapen en maant me tot hulp. Uh, oké! Ik loop met zes schildpadjes in mijn handen - meer lukt niet met zo wiebelig als ze zijn - achter hem aan het duister in.
Wat gebeurt me, denk ik ondertussen? Wat is dit voor waanzinnig cadeau dat ik hier deze avond krijg? Kunnen wij deze ukkies helpen?
Al lopend naar het strand heb ik ze zachtjes fluisterend allemaal een geweldig sterk, gezond en mooi leven gewenst. Met een zaklamp om de maan na te bootsen wijst de man de schildpadjes de weg naar het water.
Daarna doen we nog zo'n zelfde ronde met handen vol. Wat een geluk.
Ik geloof dat ik nu een heel trotse schildpadden(stief)moeder ben 😍.

P.S. De volgende ochtend krijgen we de statistieken: afgelopen nacht hebben 11 schildpadden in totaal 935 eieren gelegd en er zijn die nacht 223 schildpadjes uitgezet. Lijkt me een mooie score.

Geschreven door Karianne