Hoewel ik pas laat sliep en rond kwart voor zes gewekt werd door het gezang van de dichtstbijzijnde moskee dat hier tegen de hoge muren galmt en echoot, sta ik een uurtje later toch maar naast m'n bed. Het is licht geworden en het ziet er helder uit buiten. Ik lijk geluk te hebben met het weer deze laatste dagen. Weinig tot geen regen volgens de voorspellingen. Wel hitte uiteraard. Intense vochtige hitte met een gevoelstemperatuur van rond de 40 graden.
In de wijk waar ik verblijf zitten vooral 7-Eleven-achtige benzinepompwinkeltjes. Ik heb nog geen gezondere opties ontdekt helaas, dus ontbijt laten we even voor wat het is. Op naar een taxi, voordat de ochtendspits losbarst. We rijden de stad uit, onder de toegangspoorten door richting het noorden.
In de verte kan ik Genting Highlands, een aangelegd oord vol casino's en pretparken zien liggen. Gek beeld, van die random wolkenkrabbers op een bergrichel. Meestal zijn ze niet goed zichtbaar vanuit de hoofdstad, maar het is echt een heldere dag, zegt de taxichauffeur. Daar is het ook hoger en koeler, maar heb het idee dat de groene Cameron Highlands, waar ik net vandaan kom, beter bij me passen dan deze stad gericht op entertainment en consumeren.

Deze ochtend ben ik op weg naar een van de dingen die je bij bezoek aan Kuala Lumpur gewoon gezien moet hebben en waarvan me geadviseerd is dit in verband met zowel hitte als drukte zo vroeg mogelijk op de dag te doen: de Batu caves. Daarom word ik rond kwart voor 8 afgezet vlak voor de poorten die leiden naar een flinke karstheuvel. Erin en eromheen bevinden zich grotten en tempels. Ze zijn vernoemd naar de rivier Sungai Batu, die langs de heuvel loopt.
Een meer dan 40 meter hoog gouden standbeeld van de hindoeïstische oorlogsgod Murugan straalt me tegemoet in het ochtendzonnetje. Een imposante verschijning. Het plein voor hem is gevuld met duiven waar af en toe kinderen doorheen rennen. Een soort Dam, maar dan anders. Naast gouden Murugan staat een vrolijk versierde hindoetempel. Achter hem een veelvoud aan kleurrijke traptreden waarop de eerste mensen hun weg naar boven al zijn begonnen. Ik ga er snel achteraan. 272 treden omhoog. Het zweet staat nu alweer op m'n voorhoofd en rug.
Eenmaal boven loop ik de kathedraalgrot in: 400 meter lang en 100 meter hoog. In deze grot staat een aantal tempels, groot en klein. Met een volgende trap kom ik in een achterliggende grot, met bovenin een gat waar het licht doorheen komt en bomen rondom groeien. Ook in deze grot zijn tempels en beelden. Niet allemaal even mooi, maar de locatie doet een hoop.
Er zijn ceremonies bezig met luide muziek, kaarsen en bloemen. En er zijn apen. Brutale makaken. Eentje krijgt banaantjes en een appel gevoerd. Hij pakt het zo uit de handen van een monnik, klimt omhoog om deze traktatie buiten het bereik van anderen op een randje kalksteen triomfantelijk op te peuzelen.

Genoeg gezien, tijd om af te dalen. Ik moet diezelfde trappen weer af. Het is inmiddels beduidend drukker. Goed dat ik er op tijd was. Naar beneden lijkt het ineens verder. Het is serieus hoog. Een eindeloze hoeveelheid gekleurde traptreden duizelt voor me, maar nu naar beneden. Eerst vooruit kijken maar. Daar zie ik de skyline van de hoofdstad.
Oké, let's go. Grip van balustrades is er niet, want daarop heeft zich inmiddels een aantal apenfamilies verzameld. Die beestjes zijn wel grappig, maar ook hondsbrutaal en soms een tikkie agressief. Geen losse dingen op of aan je lijf dragen, want je bent het kwijt. Kijk makaken ook niet recht in de ogen aan, want dan komen ze meteen op je af. Deed ik een keertje per ongeluk en dat leer je snel af, kan ik vertellen. Ze gaan direct tot aanval over. Gezien de tekorten aan rabiës-injecties afstand houden maar en steady door naar beneden.

Van mensen die ik onderweg tegenkwam, had ik al gehoord dat de tempels naast de grote trappen minstens zo mooi en een stuk rustiger zijn. Ook maar bezoeken dus. Ik ben er nu toch.
Heb de schoenen in de eerste daarvan nog niet uit of ik loop tegen een chic uitgedoste familie aan met rode stippen op het voorhoofd. Ik kan het niet laten om mijn bewondering voor hun prachtige kleurige sari's en lange blousen uit te spreken en word daarop spontaan uitgenodigd om mee te eten. Mag dat? Ja, natuurlijk mag dat, graag zelfs! Dat vind ik nou leuk.
Uit zilverkleurige emmers krijg ik heerlijke zoete kleefrijst, gekruid met kardemom en kaneel, en kikkererwten toegeschoven. Naast de emmers staat een soort weerwolfshoofd uit de feestwinkel om hongerige apen af te schrikken. Het werkt nog ook. Al voordat ik de zoete rijst op heb, staat er een portie zuurdere rijst met wat pit voor me klaar. Eten met handen moet. Die kan ik daarna onder een kraantje bij de tempel wassen, wordt me gewezen. Prima ontbijt zo. Dat is ook weer opgelost.
Blijkbaar had een van de heren zich opgegeven om hier vandaag eten uit te delen. Vast voor Dipavali, het hindoeïstische feest van morgen. Zijn zussen en hun gezinnen houden hem daarbij gezelschap.
Of ik vanavond ook naar Bricksfield, het Little India van Kuala Lumpur, kom? Vanaf 23 uur gaat daar het vuurwerk los, zeggen ze. Ik houd het in m'n achterhoofd.
Het zijn van deze simpele, maar hartelijke ontmoetingen die een reis zoveel leuker maken.

Na nog een paar tempels en grotten, waaronder eentje met het hele levensverhaal van Ramayana verteld aan de hand van mooi beschilderde beelden met aan het einde van een hoge trap een vrij piemelige stalagniet in een grot, teveel brutale apen en ook steeds meer bedelaars houd ik het voor gezien.
Ik word al snel opgepikt door een Grab met vrouwelijke chauffeur! De eerste en enige in bijna drie weken. Toch leuk. Ze is helaas niet zo spraakzaam. De airco is wel heel prettig. Even afkoelen.

Op naar de Chinees boeddhistische Thean Hou Tempel in een andere wijk van KL. Ook deze tempel is kleurrijk en uitgebreid versierd, maar toch weer heel anders. Krullen en draken op het dak, rode lampionnen aan de dakrand, alles symmetrisch.
Mensen steken wierookstokjes aan waarmee ze bidden. In de tempel kun je bij diverse loketten je toekomst laten voorspellen door een soort waarzeggers. Wel eerst schoenen uit natuurlijk. Hele families zijn bezig met fotoshoots, net als diverse bruidsparen. Het trouwloket zit blijkbaar in de kelder. Er schrijdt een monnik in een vaal bruin habijt voorbij. Jongetjes rennen rond met bellenblaas. Mensen wachten beleefd totdat ik half op de grond liggend m'n foto gemaakt heb, zich niet realiserend dat ze er met groothoek alsnog op staan haha. Er wordt een videoclip opgenomen door een soort Chinese Spice Girls seniorvariant, waardoor er de hele tijd een blij muziekje over het tempelplein schalt. Het blijft de rest van de middag in mijn hoofd rondgalmen. Een producer weet me te vertellen dat het voor Chinees Nieuwjaar is en de dames vrij bekend zijn. De juniorversie is beneden in de foodcourt bezig met opnames voor hetzelfde nummer. Zijn dochter maakt deel uit van die groep, zegt hij trots.
Het is een soort georganiseerde chaos die ik in een gemiddeld Nederlands gebedshuis niet snel zou verwachten. Wel heel amusant om vanaf een schaduwrijk bankje een tijdje gade te slaan. Ik verveel me geen seconde.
Daarna ben ik wel klaar met de overdaad aan indrukken en spendeer ik de rest van de middag aan het zwembad bij 'mijn' wolkenkrabber. Even niets.

Ongeveer een uur voor zonsondergang wandel ik richting die beroemde torens van Kuala Lumpur: de Petronas Twin Towers. 452 meter hoog, toch enige jaren het hoogste gebouw ter wereld geweest.
Hoe dichterbij ik kom, hoe meer jongens met selfiestick er staan die je de beste foto met de torens beloven. Mwoah, ik sla over.
Het gebied is modern en druk met veel verkeer en mensen en lampen en geluiden. Zowel het grote winkelcentrum onderin de torens als het park aan de andere kant met openbaar zwembad waarin kinderen spartelen bieden wat verkoeling tegen de laatste hitte van de dag. Of nou ja, die hitte blijft 's avonds en 's nachts eigenlijk ook, alleen iets minder.
Een minuutje of wat na zonsondergang worden de torens verlicht. In eerste instantie het klassiek TL-buis-wit dat ik van foto's ken. Na nog een paar minuten veranderen de torens ter ere van Dipavali in groen, oranje, rood en paars. Stiekem mogen ze er van mij altijd wel zo uitzien. Vind ik een stuk gezelliger.
Ook hier is er een watershow met fonteinen, muziek en licht. Gelukkig zeg, we moeten het Eftelingthema wel consequent blijven doorvoeren natuurlijk. Zij het dat dit blijkbaar de lightversie is? Het spektakel is duidelijk een tandje minder, tot zelfs een beetje lachwekkend aan toe. Toch vergapen genoeg mensen zich eraan en ik doe vrolijk mee. Waarom niet.

Op de weg terug vind ik per toeval om de hoek van mijn appartement de Back Street Eatery: een overdekt straatje met allemaal eettentjes. Hoera, toch versbereid eten in mijn buurt, zonder dat het van een fastfoodketen komt! Dat is een welkome verrassing. Ik ben duidelijk de enige westerling in de steeg, dus terwijl zij naar mij staren, kijk ik maar vriendelijk terug. Je moet wat. Servetten hangen in een soort zakken aan de muur, er zijn plastic afscheidingen naar de keuken alsof we nog midden in covidtijd zitten en het menu is weer eens onvoorstelbaar lang (keuzestress).
Ik bestel kip met sinaasappelsaus, rijst en watermeloensap. En neem een portie verse ananas mee als toetje. Het smaakt prima en is bijna even kleurrijk als alle uren hiervoor waren. Nog een dag te gaan. Ik ga het nog missen.

Geschreven door Karianne