Volgens mij is afgelopen weekend het tijdsverschil nog een uurtje groter geworden, dus jullie lopen op me voor, maar voordat jullie nou denken dat ik de toekomst kan voorspellen: dit verhaal hoort eigenlijk bij gisteren. Het reistempo ligt even wat hoger dan Pindat kan bijbenen.

Na het strand ben ik doorgereisd naar wat ik voor nu maar het Londen van Chiapas noem: Tuxtla Gutiérrez. Veel moderne architectuur met daarnaast her en der nog wat ouds, koloniaals. Een stad met een rappe economische ontwikkeling en bijbehorende zakenlui, winkelcentra en brede avenida's. Er is niet zo gek veel te zien, behalve een enorme, vrijwel boom- en bankloze zócalo met moderne, strakwitte kathedraal (inclusief kerktoren met klokkenspel alsof je op de markt van Gouda staat) en een dierentuin die voor morgenochtend (eh, vanochtend dan dus?) op het program staat.

Zo tegen kwart voor zes beland ik echter op Parque Jardin de la Marimba, de Marimbatuin. Hier zijn wel ontelbaar veel bankjes en bomen, waar ik dankbaar gebruik van maak. Schaduw is noodzakelijk als de gevoelstemperatuur de grens van 40 graden gepasseerd is. Wacht eens even? Waarom staan al die bankjes richting muziektent opgesteld? En waarom zoeken zoveel lokale mensen ineens een plekje? Eén minuut over zes wordt alles duidelijk wanneer een meneer ons welkom heet op dit Marimba-feest dat blijkbaar elke avond in dit parkje gehouden wordt.

Marimba muziek (de alt-xylofoon dus) blijkt typisch voor Chiapas en Guatemala te zijn. Een lief ouder koppel legt me dat uit. Bachata, salsa, rumba en een hele hoop dansen waar ik nog nooit van gehoord heb komen voorbij. De eerste set is romantische muziek. De volgende wordt "tropisch" genoemd en is meer upbeat. Het orkest bestaat naast marimbaspelers uit saxofonisten, percussionisten, een basgitarist. De marimbaspelers hebben tot drie stokjes per hand en ze missen geen noot!

De muziek is amper begonnen of daar is het eerste danskoppel al. Het handtasje van de dame wordt op het randje van de muziektent gelegd. Ze zetten voorzichtig een aantal stappen. Al snel volgen meer paren. Alle dansers begroeten elkaar op het plein. Het is een duidelijke ontmoetingsplek.
Na een half uur staat het vol met dansende stelletjes. Er is schijnbaar een mannentekort? Volledig vrouwelijke dansparen worden gelukkig ook geaccepteerd.

Een aantal dames heeft haar mooiste jurk uit de kast getrokken, een bloem of diadeem in het haar, een glittertje op het gezicht en vooral de hoogst mogelijke hakken aan. Anderen lijken hun dagelijkse werkzaamheden zo te hebben laten vallen en doen in hun lubberige kloffie mee. Wat volgt, is het betere mensen-kijk-werk:

Een opaatje en omaatje doen vanaf de eerste tot de laatste pas (drie uur later!), om het even welke muzieksoort, zij-sluit-zij-sluit. Aandoenlijk.

Een gedistingeerde heer leidt fantastisch. Telkens geeft hij met een tedere, maar duidelijke beweging van zijn hand op rug van de vrouw aan wat de volgende passenreeks moet worden. Hij moet zijn aandacht verdelen tussen twee dames en heeft het er warm van. Regelmatig gaat er een zakdoek over zijn voorhoofd. Een van de vrouwen is duidelijk de betere danseres en ik vermoed zijn real life partner, maar ze kijkt zo serieus, dat het lijkt alsof ze er helemaal geen zin heeft.

Hoe anders is dat met een jongere vrouw in een groene jurk met margietjes. Het plezier spat er vanaf! Haar partner lijkt te zijn weggelopen uit een willekeurige Duitse jaren tachtig film, inclusief matje met teveel gel, potlood-snorretje en een pilotenbril met licht getinte glazen. Maar dansen dat hij kan! Inclusief sprongen en razendsnelle voetbewegingen.

Er dansen er meer de sterren van de hemel. Zoals de vrouw die met haar pasgeboren baby op de arm anderhalf nummer lang helemaal opgaat in de muziek. Je kunt niet níet naar haar kijken.

Een opaatje met grijze tirolerhoed (inclusief veer), een ketting aan zijn broek en enorme zonnebril op terwijl zon al een uur geleden onderging, grijpt zijn kans en nodigt de jongedame op crocs die naast hem op het bankje ging zitten uit voor een dansje. Wat een tegenvaller, ze gaat voortdurend de tegengestelde richting van hem uit. Hij begint maar te tellen en aanwijzingen te geven: links links rechts, achter voor achter. Het mag niet baten. Een kwartier later zie ik hem met een dame van min of meer dezelfde leeftijd rond de muziektent glijden. In perfecte harmonie, alsof ze nooit anders gedaan hebben.

Verliefde tienerstelletjes staan er verlegen tussen. Kinderen rennen, spelen, dansen alle kanten op. Soms achtervolgd door een ouder of grootouder.

En dan is er nog de moeder van een tienermeisje met het Down-syndroom. Ze maakt zichzelf met het grootst mogelijke enthousiasme volslagen belachelijk. Ze doet het op de mooiste manier, want nu kan haar dochter even losgaan zonder dat er mensen naar haar kijken. Goud waard.

Je zou bijna meedoen.

Geschreven door Karianne