Voor de enorme hoeveelheid hotels, posadas, hospedajes en andere verblijfplaatsen die ik in dit stadje tel, zijn er bizar weinig toeristen te bekennen. In drie dagen zijn ze op één hand te tellen. Ergens wel een verademing na een aantal van de overtoeristische trekpleisters die ik in Mexico heb aangedaan. Maar het effect is ook dat het aapjes-kijk-effect hier vice versa is. Wie is dat meisje toch die hier ineens de steile weggetjes op en af sjokt? Waar komt ze vandaan? Waar gaat ze naartoe? Of misschien ook wel: wat mot dat hier? Ga lekker terug naar waar je vandaan kwam.

Op de mercado principal (overdekte markthal) is die ambivalentie duidelijk merkbaar. Ik zet mijn vriendelijkste gezicht op en probeer niet al te verbaasd te kijken naar de soorten fruit en groente die ik niet blijk te kennen en de vleeswaren die op plankjes liggen uitgestald, zonder enige vorm van koeling uiteraard. Soms wordt er een soort kwastige vliegenmepper over de koeientongen, kippenpoten (nee, dus niet de dijen, de kluifjes, maar de klauwen) heen gewapperd, maar dat is het dan ook wel. Een aantal wenst vriendelijk "buenas tardes" terug, soms zelf een "que vayas con Dios", anderen vragen: "Qué vas a llevar?" (Wat ga je meenemen?) "Ehm, niks, sorry, ik kijk alleen." En dan is er nog de categorie die me stoïcijns negeren of die ronduit agressief wegkijkt.

De heren van de toeristeninformatie -dat regelen ze echt goed hier, overal informatiehokjes op de zócalo, het centrale plein, en herkenbare uniforms- komen inmiddels wel dagelijks een kletsje maken. Natuurlijk is het van groot belang te weten of ik getrouwd ben, kinderen heb, een Mexicaan zoek voor wat vertier of een huwelijk. Alle mannen die ik hier spreek zijn ooit voor enige tijd (al dan niet illegaal) in de Verenigde Staten geweest en zien het als het land der ultieme mogelijkheden.

Ik hang wat rond, in dubio of ik sommige dagtrips wel of niet sola durf te ondernemen (bij grote twijfel blijkt dat dus een nee), ondertussen plannen makend voor het vervolg van mijn reis. Veel aan mijn hoofd en helaas verandert de locatie niets aan waar menig persoon in Nederland ook last van heeft: keuzestress. Ik heb leuk vrijwilligerswerk gespot in Guatemala, maar kan daar bij voorkeur pas na Pasen beginnen. Voor Pasen wil je eigenlijk sowieso niet in die regio zijn, hoor ik van velen, met de heksenketel die Semana Santa is. Daarbij heeft heel Midden- en Zuid-Amerika vrij, dus zijn alle bussen, hotels, trips volgeboekt.

Oftewel, wat wordt het plan? Ik weet het even niet zo goed. Tijdelijk terug naar de vertrouwdheid en fijne mensen van Cuba? Een decadent retourtje São Paulo om daar vrienden op te zoeken? (Zat al half in de planning, maar voor een later moment.) Nog een aantal weken ronddolen door Guatemala klinkt op dit moment niet zo aantrekkelijk. Voel me soms een beetje alleen en dat leidt tot heimwee, hè bah. Gisteren heb ik gewoon een suf broodje kaas gecreëerd hier op mijn kamer en ik houd niet eens van brood met kaas! Ik ontmoet heus wel mensen hoor, maar die zijn vaak op vakanties van een aantal dagen of weken en op doorreis in tegengestelde richting. Ik snap ook wel dat het luxeproblemen zijn, maar toch, het voelt even mwoah en daar baal ik van.

Geschreven door Karianne