Tja na het schrijven van de kritische trilogie en de epiloog dacht ik nu ga ik weer eens voor wat luchtigs
Waar wij wonen ligt het Möckeln meer, dit is niet hetzelfde als het meer waar wij echt aan wonen, dat is namelijk
een klein zij meer dat vanuit het Möckeln komt. In vergelijking met het Möckeln meer is ons meer ieniemienie..
maar ieniemienie is niet over te zwemmen hoor.

Rondom het möcklnmeer liggen verschillende natuurreservaten.
Een daarvan ligt op het eiland Marsholm.
Het eiland Marsholm, heeft een brugverbinding met het vasteland en is het grootste eiland in het Möckelnmeer.

Het natuurreservaat heeft een scala aan natuurlijke bossen maar ook aangeplant bos, is ze hier niet vreemd.
In 1860 werd het meer verlaagd waardoor en moerassen en strandbossen konden ontstaan.
Moerassen en strandbossen trekken allerlei diersoorten aan, die je in de natuurlijke bossen niet zult vinden.
De bossen op Marsholm bestaan voornamelijk uit loofbomen maar je vindt er ook de Marsholmspar.
In de dode en omgevallen bomen is een bijzondere leefomgeving ontstaan voor zeldzame insecten, waaronder
de met uitsterven bedreigde kever de zwarte os.
Nja hoor ik mensen denken, gatver insecten, nee mensen wij hebben insecten nodig voor balans in de natuur.
Hartstikke goed dat er in Zweden zeer veel aandacht is voor de allerkleinste onder ons en zij de ruimte krijgen om
te mogen bestaan en de bossen goed in evenwicht te houden. Ik vind insecten echt wonderlijke diertjes.

Op het eiland zijn verschillende vogelsoorten te zien en te horen, o.a. visarenden, reigers, spechten, grauwe ganzen, de fuut, wilde zwanen en zeearenden.
Om juist dit vogelleven te beschermen is het tussen 1 april en 1 augustus verboden om op bepaalde delen van het eiland te verblijven.

Marsholm zou Marsholm niet zijn als er niet een stukje geschiedenis achter dit prachtige eiland zou zitten..

We gaan terug naar de 16de eeuw waarin we voor het eerst horen over de boerderij van Marsholm.

De boerderij behoorde in die tijd aan de kerk van Agunnarud.
De boerderij werd later, 1819, eigendom van de familie Heurlin, waarover ik al eerder in mijn reisblog heb geschreven.
Dit waren ook de eigenaren van Runnarskop, die de breedste stenenmuur lieten bouwen, voor wat graan om net nog een dag langer te
mogen overleven maar goed tijden zijn veranderd gelukkig.
Ake Heurlin bracht grote verbeteringen aan de boerderij aan waarvan de belangrijkste wel de verbindingsbrug is.
Men begon met de werken in het noodjaar 1869, een jaar met mislukte oogsten en grote armoede.
Ook hier heeft men weer gebruik gemaakt van de hongerlijdende, die door te werken graan konden verdienen om op
die manier in leven te blijven, tegenwoordig zouden we dat slavernij noemen maar dat mag de pret niet drukken.
In 1871 was de kalkoven gereed en in 1874 was het woonhuis klaar.

Na het overlijden van Erik Heurlin, die in 1959 overleed, kwam ook Marsholm onder de Heurlinstichting. Een stichting die zich in zet voor sociale en maatschappelijke doelen.

De boerderij bevat nu een boerderijmuseum in een van de bijgebouwen en in het andere bijgebouw kan men een heerlijke vakantie
boeken. Ook kan men de boerderij zelf bezoeken en even het gevoel ervaren om terug te zijn in de 19de eeuw.

Marsholm is vrij toegankelijk voor iedereen. Er zijn verschillende parkeergelegenheden op het eiland vanwaar je kunt starten
met wandel of fietstochten of lekker het meer op kunt gaan met de boot of beter nog met een kano.
Wat ook erg tof is op Marsholm, is dat er op verschillende plaatsen bbq's en vuurplaatsen staan waar je gebruik van mag maken.
Ook vind je er de hutten om lekker een nachtje in te slapen. Dit zijn open hutten dus slaapzak erin, vuur ervoor en pitten.
Hier hoef je niet te betalen om van de natuur te mogen genieten, ze vragen je alleen de natuur te respecteren en je zooi op te ruimen en geloof me dat doen ze in Zweden allemaal!

Vandaag was het lekker weer en we hadden wel zin in een tripje, dus huphup naar Marsholm.
Vanuit östra Möcklehult ga ik linksaf.
Het blijft waanzinnig dat je vanaf je stek, 2 km over een bospad rijdt, tussen de bossen, de natuur, de dieren
en de rust.
Bij Möcklehult ga ik rechtsaf richting Byvärma.
Ik passeer de oude eiken en het prachtige gele huis op de heuvel.
Ook dit is een natuurreservaat, gewoon op een paar km van onze stek.
De weg van Möcklehult naar het dorp Agunnarud is een prachtige weg om te rijden, wandelen of fietsen.
Tenminste als je de laatste 2 echt leuk vind om te doen en dat vindt je dus niet als je Deb bent.

De weg kronkelt door de bossen en langs het meer, ik moet mezelf dwingen om niet om de 2 meter ergens ff te stoppen en te genieten van het prachtige uitzicht.

Aan het einde van deze geniettocht ga ik niet rechtdoor richting Agunnarud maar ga rechtsaf richting Vedåsa
Vedåsa is ook een natuurreservaat maar ik persoonlijk vind het minder mooi dan Marsholm.

Vedåsa is het laatste stukje land voordat je de verbindingsbrug naar Marsholm oversteekt.
Nou kan je vertellen dat dit ritje echt een genot is, bossen, graslanden, elanden, herten en zwijnen met hier en daar prachtige huizen.

Vandaag waren ze weer aan het jagen en dat is dan altijd oppassen geblazen want er kan dus een wild dier of een jachthond ineens uit de bossen verschijnen met daar achteraan een stel mannen met serieuze geweren.
Moet ik wel bij vertellen dat zij dit aangeven met borden, dus je weet dat ze aan het jagen zijn.

Nou ik rij gewoon lekker Vedåsa in hoor, met mijn iets wat luidruchtige Joep hadden de dieren nog even uitstel van executie.

Over de kronkelweg richting Marsholm. Net over de verbindingsbrug ligt links een restant van de oude kalkoven van Marsholm.
Iets verder door vlak voordat je Marsholm gården passeert vind je de oude linbasta. Deze werd gebruikt om de vis die men ving te roken.

Links ligt Marsholm gård.
Wat een prachtig landhuis is dat zeg, ze noemen het hier een boerderij maar nee dat is een understaitment.
Bij Marsholm gård rechts aanhouden en het bospad op richting de parkeerplaats/strandje
We zijn er nu een paar keer geweest maar iedere keer kijk ik weer vol verbazing naar hoe prachtig, rustig en stil het hier is.
Je rijdt vanaf het bospad zo een strandje op aan het water, dat kun je in Nederland echt vergeten.

Ton vindt vissen leuk en rustgevend dus terwijl hij zich klaar maakt om ons avondmaal te vangen, wandel ik een stukje over dit mooie eiland.
Ik kan ervoor kiezen om het brede bospad te bewandelen of ik kies voor het houten voetgangerspad.
Het voetgangerspad staat op palen boven de bodem zodat je de flora en de fauna niet kapot trapt of verstoord.

Als je doorloopt naar het uiterste puntje van het eiland heb je een waanzinnig uitzicht over het meer en de eilandjes die daar in liggen en onderdeel zijn van het natuurreservaat.
Als een volleerd scout kijk ik uit over het meer en zie rechts het prachtige byvärma op de heuvel staan.
De stilte doet me nog altijd verbazen..

Op mijn terugweg geniet ik van de vogelliederen en het zacht ruizen van de wind.
Terug bij Joep wordt het tijd om het vuur eens flink te laten branden.
Tja back to basic betekent dat je ook een vuur moet kunnen maken en de luxe van Joep laat voor wat het is.
Na een half uurtje heb ik een goed werkend knapperend houtvuur aan de gang en kijk eens richting mijn echtgenoot voor een net vol vis.
Helaas is de opbrengst niet erg groot en bestaat uit snoek..jakkes nee dat is niet echt lekker en mijn voedselnood is niet zo hoog dat ik deze toch maar ga opeten.

Gelukkig biedt de koelkast uitkomst want daarin heb ik een gekruid kippetje liggen, just in case of...
We hebben een vuur, een kip, stokken genoeg in het bos dus voila, kip van het spit ala Deb.

Ik weet niet hoe jullie erover denken maar dit is voor mij het echte relaxen.
Terug de natuur in en even de wereld daar buiten laten voor wat het is en beseffen wat een rijkdom een mens kan voelen zonder dit te bezitten.

Terwijl ik naast mijn vuur zit en over het meer kijk, bedenk ik me dat als ik straks dood ben, en mijn afvalresten verbrand zijn, ik graag mijn as uitgestrooid wil hebben op een ieniemienie houten bootje, die vervolgens in brand gestoken, zijn weg mag vinden op het Möcklnmeer.
Zoals de Vikingen deden maar dan in het klein en mij voor eeuwig verbinden met dit prachtige stukje Zweden..
Ja dat zou ik willen..

Hej då

Wij wensen een ieder middels mijn reisblog, ondanks de zware periode:

Hele fijne, liefdevolle en warme kerstdagen en een gezond, wijs, gelukkig en een beetje meer normaal 2021 toe.

god jul og godt nytår 🎄😘 Deb en Ton

Geschreven door Debs.travels