Ik heb flink commentaar en woorden
gekregen over mijn laatste pindat verslag
Het stukje zorg viel niet goed bij iedereen en werd niet goed begrepen of verkeerd begrepen. Daarom heb ik hulp gevraagd en heb Jan bereidt gevonden de andere kant te vertellen in de hoop dat men nu na 7 weken coronavirus mijn punt beter begrijpt want stel jezelf de vraag: wat als er geen vaccin gevonden wordt binnen afzienbare tijd..??

Dus volgers...dit is Jan's verhaal..

Hallo lezers van Debbie
Het is vreemd om mijn verhaal te doen terwijl ik u helemaal niet ken.
Ik wil het niet te moeilijk maken of te lang dus ik doe een beroep op verstand, nadenken en begrijpend lezen.
Ik zal me eerst even voorstellen: ik ben Jan, voluit heet ik Johannes Reinaldus Zorgdrager. Ik ben geboren aan het einde van de 2de WO in 1945 te Delft.
De bevrijding door de Canadezen heb ik niet bewust mee gemaakt hoor, ik was toen net een paar weken oud.
Mijn ouders hebben de bevrijding uitbundig mee gevierd omdat zij de oorlog en de hongerwinter hadden overleeft.
Ondanks alle ontberingen en de voedsel en brandstof schaarste tijdens dat stukje van de oorlog, hebben zij er geen seconde over nagedacht mij mee te geven aan de kinderuitzendingen want ze waren veel te blij dat ik er was.
Er brak een periode van wederopbouw en hard werken aan.
Mijn ouders hebben dit nooit erg gevonden want ze waren immers bevrijd en vrij. "Onze (rust) periode komt wel als Nederland weer goed en sterk op de rails staat" vonden zij.
Mijn ouders deden het mijn inziens hartstikke goed voor mij en mijn zusje, die 5 jaar na de oorlog werd geboren. Mijn moeder vooral blij en verrast want door tijdens de oorlog opgelopen lichamelijke en geestelijke gezondheidsklachten, leek het bij mij te blijven.

Ons gezin was er een van warmte, liefde, respect maar vooral goed burgerschap:
Met elkaar, voor elkaar! Ruzie's nee die kwamen bij ons niet voor, echt niet.
Mijn ouders werkte hard en zorgde ervoor dat ik een goede opleiding kon volgen.
Ik studeerde af en kreeg een goede baan.
Ik trouwde met de liefde van mijn leven en maakte mijn ouders tot trotse grootouders, die vanaf het begin zeer betrokken waren bij mijn gezin en de kleinkinderen want we woonde samen met hen op de boerderij.
Mijn of beter gezegd ons leven was hartstikke gelukkig en goed maar niets duurt eeuwig is mij geleerd.

Mijn vrouw overleed na een kort maar heftig ziekbed, mij alleen achterlatend met de kinderen. Ik was blij met mijn ouders, mijn helden want die namen een groot deel van de verzorging van onze kinderen op zich als ik moest werken of het even niet meer zag zitten. Tijdens mijn rouwperiode overleed plotseling mijn vader en verloor ik mijn baan.
Met mij ging het steeds verder bergafwaarts en ik sloot me af voor de werkelijkheid.
Ik maakte verkeerde keuzes en gooide alles wat ik geleerd en mee gekregen had van mijn ouders zonder na te denken weg.
Uiteindelijk zou ik compleet doordraaien..

Medelijden hoef je niet met mij te hebben, heb dat liever met mijn moeder want zij ging kapot van verdriet door mijn falen terwijl ze mijn kinderen moest opvoeden alsof het haar eigen kinderen waren. En niet te vergeten het verlies van haar dierbare geliefde, haar held, haar alles, haar steun en toeverlaat.
Ik ben inmiddels 75 en draag mijn falen, ik kan het niet meer veranderen of beter maken maar ik kan wel proberen er het beste van te maken met de tijd die mij rest.

Ik heb een gezellige kamer, die uit kijkt over de tuin en het bos.
Ik geniet van de vogels en heb daarom gevraagd of ik ook een vogeltje mag en dat was geen probleem. Ik verzorg het zelf met veel plezier en liefde.
Ik krijg mijn maaltijden gezellig in de groep of eet eens alleen op mijn kamer.
Ik krijg mijn medicijnen dus hoef niet bang te zijn dat ik ze vergeet of verkeerd inneem.
Ik ga dagelijks even een uurtje of zo naar buiten, onze tuin in en soms ga ik met begeleiding wat verder op pad want alleen kan ik dit niet.
Ik heb mijn dagelijkse activiteiten en doe die met veel plezier.
Om mijn gezondheid een beetje op pijl te houden "sport" ik 3x in de week, seniorengym dus en dat voelt goed.
Mijn zus, kinderen en kleinkinderen komen 1x in de week bij mij op bezoek en vullen dan meteen alles aan en regelen mijn zaken. Ik kijk daar altijd naar uit en koester deze bezoeken enorm want echte vriendschappen heb ik hier niet, je kent elkaar en bent vriendelijk met elkaar maar echte vriendschappen ontstaan op deze leeftijd niet snel meer ondanks dat ik hier toch al weer een tijd woon. Deze familiemomenten geven mij kwaliteit van leven, die, sorry bedoel dit niet kwaad, het personeel mij niet kan geven. Zij doen hun werk en dat doen ze goed en met passie maar er gaat niets boven familie.

Mijn zelfbeschikkingsrecht, de regie voeren over mijn eigen leven en mijn bewegingsvrijheid waren al beperkt en zijn nu door het coronavirus nog verder ingeperkt.
Ik zie mijn warme en liefdevolle familie niet meer want die mogen niet meer komen ivm besmettingsgevaar.
Ik mag niet meer naar buiten ivm besmettingsgevaar en zo is er voor mij nog maar weinig kwaliteit van leven over want de corona beslissingen worden voor en over mij genomen en niet in samenspraak met mij en mijn eventuele wens mijn familie wel te mogen zien en hen eens even stevig te knuffelen en de consequenties daarvan zelf te dragen met mijn familie.....

Ik heb dit verdiend, ik heb geen recht van spreken want ik ben een veroordeelde moordenaar met levenslang en tbs...
en kom nooit meer vrij
maar mijn 95 jarige moeder ondergaat op dit moment dezelfde straf en weet niet wanneer en of zij ooit weer vrij zal zijn...
Alleen heeft mijn moeder, behalve zorgafhankelijk en oud worden, verder niets gedaan om dit te verdienen en heeft zij deze gewoon gekregen omdat de overheid in plaats van met haar voor en over haar heeft beslist dat zij, mijn moeder, beschermd diende te worden...
en dat beste mensen, vindt mijn moeder
verschrikkelijk, niet dat men haar wil beschermen maar dat zij daar zelf geen enkele zeggenschap in heeft of heeft gehad...zij woont namelijk in een verpleeghuis....

Mvg Jan Zorgdrager

Geschreven door Debs.travels