Alors on danse

Finland, Sodankylä

Zelfs in de wetenschap dat dit de laatste volle dag is in Finland, Lapland blijven we genieten, lachen en dansen. Zoals in het lied van Stromae is geen tegenslag of einde verhaal groot genoeg om geen vreugde te voelen. Is dit wat ons aanzet tot dansen. Alors?
Rustig opstaan en mijn verslag afmaken van gisteren.
Ik zit nu in de zetel en maak me op, pomp me vol met energie om een korte wandeling te doen in de buurt. Het sneeuwt, wat het trouwens met tussenpauzes onophoudelijk heeft gedaan sinds onze aankomst eerder deze week.
Een zalige week is het al geweest, waarbij ik genoot van natuur, evenement en al mijn reisgenoten jong en oud, het leeftijdsverschil is groot, maar evenzo is mijn hart voor de momenten hier samen. Familie is een hoeksteen, geen ametist, wel een peiler waarop we staan.
Ik kijk nu nog even terug naar wat we samen deden, niks van wat ik deed kan de rust die me overspoelde weergeven. Noch de balletjes rollenvoor de vol-au-vent, noch de slee-tocht, noch de restaurant bezoeken kunnen de rust verstoren die deze week genereerd.
Ontbijt met broodjes, de ondertussen gekende gesprekken ontspinnen zich. Tegen het einde van de maaltijd is er het afspraken moment en dag overzicht.
Marc en Annemie maken zich klaar voor een fikse wandeling tot aan een uniek view-Point verder de berg op. De tocht zal vier uur duren zegt Marc, twee uur op, twee uur af zijn, hoogtes meter zullen het zijn en dat haal ik niet meer in mijn staat. Het risico en de last op anderen verantwoorden dit niet.
Dan maar stappen hier in de buurt. Er hangt zwart in de lucht als we de gift shop passeren. Agnes kan de weerstand niet opbrengen om een schattige hondepup, in fluffi stuff, te laten liggen, hij, zij of het genderneutraal beest, ik ben niet in de VS, is gedoemd de twee rendieren straks te vergezellen in één van de koffers.
Hond in de slee, beschermt met een zak over het hoofd. Bij een splitsing neem ik tijd voor snelle foto, een half selfie, mocht je hier de a hier niet kunnen uitspreken, kan je hier de weg niet wijzen. Ik loop door op het met sneeuw geruime pad.
Ik zie in het bos een vrouwenfiguur eenzaam een boom aanbidden en neem ook hiervan een foto.verder gaat de wandeling.
Als Axel Lidenbrock voel ik me als ik door het dichte sneeuwlandschap wroet. De soms wat onhandige neef van professor Otto Lidenbrock, onwetend maar nieuwsgierig en de verhaler van de fantastische reis, deze is niet naar middelpunt van de aarde, maar naar een ander middelpunt . De sneeuwlaag reikt bijna tot aan mijn knieën, mijn wandelstok schiet tot aan het de knop weg in de sneeuw en bied me geen steun meer. Het dichtgesneeuwde meer toont haar mooie zijde, met deze klare lucht is het beeld haarscherp, bomen en constructies hebben een harde kantlijn en een zachte wangzijde, door de met sneeuw gemaquieerde aflijning ontstaat merkwaardig genoeg een dieptezicht als in een maquette. Het doet me terugdenken aan de geforceerde pictorama's in Indonesië, waar knappe miniatuuristen dieptezicht forceerden. Figuren, huisraad werd daar gradueel en schaal-gevoelig, uiterst nauwkeurig opgesteld. Het verschil in grootte creëerde het effect. Hier zit het in de zachte en de harde lijn.
Het pad is verraderlijk, ik stap op het spoor dat eerder werd getrokken door een sneeuwscooter. Het vlakke van het spoor draagt het gewicht dat door mijn laarzen wordt neergezet . Ik stap, zonder hiervan bewust te zijn vijftig meter vooruit op de groep. Zij praten meer met elkaar dan ik dit doe, mijn slechte gehoor laat me niet toe om tijdens tochten veel te luisteren, steeds vragen om herhaling is niet bevorderlijk en verveelt snel elke wandelaar..me een ongekend beeld.
Door mijn vooruit gelegen positie ten opzichte van de groep, bepaal ik zo, op toevallige wijze het tracé van de wandeltocht. Dit besef doet me realiseren dat hierbij een verantwoordelijkheid onstaat die ik dus op deze manier onbewust afdwing op de rest. En tot mijn ergernis stel ik vast dat de tracks van de scooter me hebben misleid. Tot kort was een padafbakening, met paaltjes mijn leidraad geweest. Ik stel met ontzetting vast dat ik offroad loop en nog geen klein beetje ook. Vermits mijn voorsprong aanzienlijk is, voldoende om de Strada te winnen, besluit ik om me terug naar het pad te wagen.
Zware misrekening, ik zak tot aan mijn knie en vervolgens mijn billen in de zachte sneeuw, ik trek, zwalp om toch het pad te bereiken, om daar vast te stellen dat die tracks meer draagkracht hebben. Mijn responsabiliteit en eergevoel eisen op de enige oplossing die er is namelijk terug naar de ploegvoor. Tot nu merken de babbelaars niks op of gebaren van kromme haas, mij goed. Ik worstel terug en ben nog net op tijd terug voorop, ik fluit een deuntje om mijn achteloosheid wat kracht bij te zetten, maar juist die activiteit verraad mijn domme actie, of zou het mijn sporen zijn die ik achterliet in de losse sneeuw, als ik omkijk lijkt het of een elandenjong door de sneeuw is gekropen.
Ik zet mezelf terug op de route en dans ik weer van vreugde.
Eindelijk terug in ons verblijf, flink bezweet stap ik voor relaxatie de sauna in, een half uur vijf en tachtig graden, 4 koppen water en ik voel geen vermoeidheid meer. Na een sneeuwdouche terug de warmte in. Dit doet goed, vijftien minuten nu in de cabine, terug duik ik of iets dat er op trekt, de sneeuw in om tenslotte af te sluiten met nog even zeven minuten transpireren. Een douche maakt het af.
Ik trek warm ondergoed aan, twee thermische shirts, een flies, skibroek, laarzen en ski-jas. Ik ben klaar voor mijn laatste avontuur.
Het is negentien uur, de avond is gevallen en ik kom aan het - station Lapland Safari - . Ik trek mijn skipakoverall aan en begin aan tweede en laatste snowscooterrit. Halfweg stoppen om Noorderlicht te zien, dat is de opdracht .
Sneeuw dwarrelt naar beneden, pilots start your engine! Ik zit vrank op mijn zitje en geef er voor de laatste keer een Lapse lap op.
Het dwarrelen veranderd in grijze strepen sneeuw, door het licht van de koplampen veranderd de schijnbare snelheid van de vallende sneeuw, ook de intensiteit lijkt toe te nemen. Mijn helm geeft een goede bescherming, een totaalvizier beschermt mijn voorhoofd, bril, neus, mond en kin. Ik ben volledig beschermd en knal de duisternis tegemoet. Mijn voorganger heeft het zelfde doel voor ogen, dat matcht dus. We knallen over de heide niemand die ons ziet. Lijkt wel lied. Stijgen, dalen, bochtenwerk en lange stukken aan een flinke snelheid Wie zegt dat ge geen twee keer tiener kunt zijn, ik ben dat wel zeven keer. Mijn vader moest het weten, hij zou, hij zou, hij zou niks, meerijden dat zou hij. Ik ben niet zot van mijn eigen, maar allemaal gekregen.
We stoppen aan een Köta, waar we een worst braden boven een houtvuur. In het midden van de houten piramidale tent worden enkele houtblokken gelegd, worst wordt rondgedeeld, geprikt op een tweetandig riekje met een berkenhouten handvat. Mijn worst scheurt na enge tijd open in drie diagonaal lopende barsten, vocht loopt langs het braadvel over de buitenzijde en wordt door het vuur verteerd. Kleur wordt gevormd. Het is tijd om ze te verorberen. De snack smaakt heerlijk, al vermoed ik dat honger inderdaad de beste saus is. Ik steek mijn kop buiten en zie geen steek. Geen open lucht dus geen nieuwe ervaring, het geluk dat we eerder hadden was waarschijnlijk wat te veel voor één keer en gulzig zijn is verderfelijk.
Geen nood, de monitor zegt dat er dan maar wat langer mag gereden worden en besluit een alternatieve route te kiezen in een dicht ondergesneeuwd pad. Ik zeg geen nee en geen ja.
Ik schakel een hogere versnelling in en trap op de gas ( Nvdr.Twee keer gelogen, vermits automaat en vooruit is met een hendel ), ik scheur in het zwarte gat dat de nacht en het landschap is, grotere vlokken spatten uiteen tegen het vizier, de koplamp werpt wit licht naar voor maar ook naar opzij. Zo hou ik contact met wie voor mij zit en wie achter. Tweeenveertig haal ik op de rechte stukken. De verse route is prachtig en slingert door het gebied. Eens dag, eens zomer, ik zou niet weten of ik hier ooit geweest was, mais c' est inportant, on est la, on est bien!
Meer dan vijfendertig km heb ik ik zo afgelegd en de nieuwe halte is tevens de laatste.
Dedju.korte vloek op de lippen.
Helm af en pak uit en terug geven aan de balie.
Dit is het dan. Het zit er op.
Ik wil dank betuigen aan mijn schoonfamilie die alles organiseerde.
Ik wil dank betuigen aan hun kids, voor de energie die ze deelden.
Ik wil dank betuigen aan mijn andere schoonfamilie voor hun dichtbijzijn.
En aan mijn Agnes, waar ik me op verlaat.
Morgen is reisdag, en weet ik niet of ik nog schrijf.
Ik wil dezen nacht in de Lapland verdwalen, de klank van sneeuw maakt mijn ziel amoereus.

Maandagochtend sta ik om zeven uur dertig op de werf.
En wat dan in de tussen tijd?
Alors on danse
Chris

Geschreven door

Al 5 reacties bij dit reisverslag

Ik heb mee genoten, Chris. Saya senang.

Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee 2025-03-09 23:37:08

Dank Paul, zoals ik ook geniet van jouw reizen. Het zet aan om er ook naar toe te gaan. Ik heb alleen de kennis en tijd niet om dat te organiseren. Daarom volg ik wat mijn hart me aanbeveelt.

chris.op.weg 2025-03-10 06:43:54

Con il tuo modo di scrivere mi hai fatto partecipare al vostro meraviglioso viaggio.

furio 2025-03-10 10:55:35

Dank je Furio, doet me goed dat je leest en er plezier aan beleeft.

chris.op.weg 2025-03-10 12:58:40

Dat het geweldig was! Zo fijn iedereen te zien genieten. Wat goed dat we er werk van gemaakt hebben. Memories to be kept

An 2025-03-13 10:41:04
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.