Dit lied was het eerste wat in me op komt. Wild waren ze en weer krankzinnig. Of de liederen die ik a Capella heb gezongen in toon waren kan ik noch bevestigen, noch ontkennen. S morgens word ik wakker met een houten kop, een amateur Jan de Wilde ben ik. De lucht in de kamer werd gelukkig door de snorkel apparatuur van Paul van wat vochtigheid voorzien, net genoeg om 'niet volledig met droge keel en droge lucht te zitten. Ik kijk naar buiten en zie iemand aan het zwembad, hmmm zo vroeg, ik zie namelijk geen zon, zacht sluip ik uit bed, zonder bril en open mijn gsm.8:30. Dit is niet volgens ons reisprogramma, ik draai me vol ongeloof om om Paul te wekken terwijl ik hem een beschaafde uitdrukking van verwondering hoor uitbrengen. We zijn het snel eens dat " urgency is needed" . we hadden een afspraak. Snel douche onder, eten en toilet maken, of hoe zeg je dat, handen, tanden,oren en neus verzorgen.
Onze taxi staat klaar,op naar Borobudur. Hij, onze local driver, staat al klaar. Onderweg nog even 10 liter tanken aan een Petamina-station. Een wachtende vrachtwagen heeft een Marsupilami achter aan zijn kopbal hangen, Franquin is ook hier gekend. En mijn Guust gevoel stijgt als ik bedenk mijn pillenpakket niet genomen te hebben. Tsjonge jonge toch , wat is dit een verrijkende tocht.
Het tempelcomplex is op een platteau gelegen, wat denkelijk aangelegd is. Ook weer groots, zowel volummetrisch als psychologisch. Mijn woordenschat is van een te laag nivo om goed weer te geven wat ik zie en opneem. Zoals in de vroege jaren 90, zal de nacht de verwerking op zich nemen en me hopelijk bij thuiskomst het geschenk van ontrafeling aanbieden. Mij processtime is long you know, all wireing is low budget.
Alles is van een éénkleurig zwart dat geen zwart is maar donker grijs. De kleur van gestold lava. Figuren van mens, dier, half mens, draak, tijger enzovoort komen voor in dit bouwwerk, en dan in voor mij ongekende getalen.
Ze stellen ongetwijfeld heldhaftige figuren voor met grootse avonturen, of net het tegenovergestelde, de serene levenswandel van de Buddha en zijn navolgelingen, alhoewel deze term niet juist is. de weg van de Buddha is een moeilijke weg en gelukkig maar dat dit is voorgegaan. Niemand had geloofd dat is mogelijk is. alles afzweren om alles te ontvangen, je moet maar durven zou ik zeggen.
menig maal wordt Paul gevraagd om te poseren , samen op de foto met iemand die je van haar of pluim kent. vreemd maar duidelijk in trek.
ik zal hem eens voorstellen opm een bonnetjesboek te kopen, kwestie van in te zijn met de inheemse gebruiken, men leeft hier van de premies dat is duidelijk.
we nemen een koets om terug te keren naar de auto, ook een prettige rit, vooral mijn voet en been appreciëren dit besluit, zelf ben in niet in staat om rationeel te denken, my processtime is already running.
Pawon tempel, onze volgende stop, is een zeer kleine Buddhistische tempel waar de as van een lokale prins wordt bewaard. Ik lees op een pancarte dat de plaatsnaam afgeleid werd van een feitelijk gebeuren. Koning Fundra's as ligt hier. Per- awu-an, letterlijk de plaats waar de as ligt. In 812 CE .
Ik fotografeer a pink Lily .
Kort bezoek voor een verre prins, ver in de tijd, ver van huis.
Even verderop, wat maken km hier een korte sprong uit, stoppen we voor koffie. Lekker en zacht van smaak. Opgegeten half gefermenteerde resten van koffiebonen door de Senetkat worden hier gebrand en uitgeschonken. Het smaakt me.

we trekken nu richting dood en verderf, ook behoeder van ons wereld erfgoed. De Merapi- ,een levende vulkaan, zoals andere op dit eiland. Zij is de bron van leven en dood, van bouwsels en ruïnes, zelfs van landverhuizing. In dat opzicht is België een oud land, zwaar vervlakt en verzand , hier vind je een land in constante beweging, zowel politiek als geografisch. Merapi spuwt as en lava over het hele gebied. ze zaait dood en vernieling maar na tijd, zorgt ze weer voor leven.
Een korte stop voor een heerlijk soepje met rijst en kip in en sojascheuren. Snel even naar toilet maar nog sneller terug, de zekerheid dat met mijn gewicht kunnen dragen op een Franse toilet heb ik niet en de kans om hier uit te schuiven, zal met de uiterst karig bemeten servetten niet goedkomen. De rest laat ik niet aan de imaginatie over want ik neem er en hecht hieronder een fotootje aan .
We huren een Jeep en vertrekken voor een bezoek aan de Merapi- vulkaan. Jeep is veralgemening voor 4-wielaangedreven terreinwagen. In dit geval is het een Willy's, echtig en techig zeggen we bij ons, een restant van het invasieleger van de Amerikaanse troepen, een reliek uit 1954. En ik geloof het nog ook. Tijdens de rit beweegt alles behalve de meters op het dashboard. Broem patapoem wij rijden over een geasfalteerde kronkelweg naar boven. Ik zie dat de flanken van de vulkaan in mist hangen, geen Merapi-top voor ons, wel een zicht op het destructieve karakter van de vulkaan. 2010, november stond hier de tijd stil, dood en vernieling in een perimeter van 10 km rondom. Vele onmiddellijke doden, verschalkt door het nachtelijke uur of in de val van een schijnbare veilige bunker die volledig van de wereld wordt afgezonderd. Een stop aan een eens mooie villa laat dit onmiddellijk tot mij doordringen, koud geworden overblijfselen of ze nu mens of dier zijn. Alles is vergankelijk. Rondom deze plaats is veel groen, terug opgeschoten uit de as van de Verbrande aarde, recycling in wrede termen. Gerard Bodifee zei ooit, de wereld kan niet vergaan, zij wordt herschapen.
Tweede stop en de stroom die er toen kwam wordt duidelijk, hier kom je niet onderuit. Tenslotte de bunker aan het dorp van onze chauffeur, het dorp is er niet meer, weggevaagd met de kracht van de uitbarsting, de bunker die redden moest, blijft nu over om te zien wat je niet wil zien, tot een nieuwe uitbarsting ook dit verwoest? Ik nam een foto van de deur die toen de bunker afsloot, nu staat ze open.
We rijden terug naar het hotel, knap beladen met indrukken, nieuwe beelden, rijker dan voordien.
Ik geniet van wat ik zie en voel , mijn vakantie stemming geeft me niet recht om niet te denken ,integendeel en het maakt het juist boeiender.

Ik sluit de dag af met de gedachte aan de bloem die ik fotografeerde, met de kleur van een baby en drijvend op het water.
Happy-happy.

Geschreven door Chris.op.weg