Een flinke portie bier, zeer goed gegeten, fijn gezelschap, een strak opgedekt bed. Ik bekijk berichten, nu ik weer gehecht ben aan de wereld ver van hier , antwoord op prangende vragen van het werk. Ik lees kwartiertje en dan
nog even voor het slapen gaan denk ik aan dat gedicht van Alice Nahon, t is goed in 't eigen hert te kijken, nog even voor het slapen gaan. Of ik van dageraad tot avond ......... en zo z'n ogen toe te doen.
Ik word snel en klaar wakker en krijg een goed slaaprapport. Ik hoor Paul zeggen, met de stem van Jan Decleir " er zijn geen stoute kinderen vandaag", oef geen snurk ballade gegeven.
Douche in, kleden en naar ontbijt. Eieren op tafel.
Mijn slechte gehoor speelt regelmatig op en is zelfs storend. Ik denk dat we hier nog een nacht slapen en 9maak me klaar voor een tocht. Ik was mijn brace en sokken en leg ze te drogen op mijn koffer.Paul staat gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Hoe diep kan je buigen je om te verontschuldigen voor je onoplettendheid? Nooit diep genoeg.
Hierdoor heb ik geen benul van wat er te gebeuren staat. Ik realiseer me dus te laat dat we hier weg zijn. Ik zit opgezadeld met een natte brace onderweg. Ik kan me de kop wel stoten, was ik maar even in Borobudur daar hoef ik me zelf niet te rekken. Hoe is dat nu mogelijk.
We rijden nu richting Barru, met Martin, de privéchauffeur van de Catteeuw-clan, zo meen ik te verstaan. Een rit van rond de twee uur en half. Het landschap schuift voorbij, zacht veranderd de omvgeving, niet voelbaar maar toch. Ik kan het niet pinpointen, wat het is of wat het niet is, geloof me nu maar.
Bergketen rechts, zee links en ik er tussenin.
Wegennet is buiten mijn verwachtingen goed,, het verkeer is proportioneel t.o.v.aantal weggebruikers zeer gedisciplineerd. Kijk het verschil hier is dat je toetert om te zeggen, beste medemens, hou je even rekening met me, hier kom ik aan. Bij ons is dat , ben je nou helemaal betoetert. Een wereld van verschil dus.
Een rit die in stilte wordt gereden, Paul heeft er weer een wilde nacht op zitten, wroetend, draaiend en graaiende baan slaap die niet komt. Hij neemt all stoplicht te baat om er even van tussen te knijpen. Laat het me zo stellen, zijn rit was korter dan de mijne. We komen aan in Arum Pala, zoek het niet op de kaart, het staat er niet op. Smulkamers met slaapgelegenheid.(hotel dus).
Hier is Dirk de baas, Dirk is de zoon van Alex en zijn vrouw, Alex is in 2016 overleden en was de specialist op het gebied van de Toraja. Gebruiken, gewoontes, allemaal gesneden koek voor die man. De man die Paul nooit ontmoet heeft en vice versa, al is dat waarschijnlijk normaal. Nu Dirk loopt wat in de voetsporen van zijn vader en heeft nu de graad van professor in dit volkskundige vak.

Een korte snak, voor mij gefrituurde tijgergarnalen in bloem en broodschilfers en een kom rijst, daar een biertje bij, simpelkes zoals we gewoon zijn, voor Paul, zwarte calamaris met friet. Niet mijn ding, omwille van de structuur. Ieder het zijne en ik het mijne. Alleen is dit een gevaarlijk zin, maar ik bedoel hem goed.
Wat valt hier nog te beleven? Zullen we dra zien.
Martin brengt ons, inclusief Dirk naar de veerboot. De loopbrug naar de boot is zoals de foto die ik trek. Het perspectief is fout, ze loopt gewoon smaller uit. De aannemer begon met zijn beste balken en planken vooraan en zag halverwege dat hij niet toekwam. Daarom zaagde hij de plankjes smaller en dunner, ook de ondersteunende balkjes. En vermits het dan niet meer juist uitkwam, maakte hij de tussenspaties wat breder.
Op het laatst spring ik van latje naar latje, hoog boven het wateroppervlak. Een boot ligt aangemeerd en wel 100 m dieper, met drie treden die ons scheiden. Ik dans kunstig naar beneden, alsof het Fred Astair lijkt. En aan de bewondering van de crew te oordelen, waren ze en blij omdat ze dit nog nooit hadden meegemaakt en blij dat ik op de boot ben.
Een korte tocht naar een eiland dat als resort is ingericht.
Een zachte bries komt ons tegemoet, aan de overzijde moet ik een efforke doen , de treden zijn te hoog voor mijn te zwakke dijspier rechts, ik trek me op en duw we af terzelfdertijd en geraak boven op het ponton. Een korte tocht met vermaak, weer poseer ik lachend. Niet allen jonge vrouwen willen zich aan mijn zij laten fotograferen, ook oudere mannen. Ik loop mee rond op het eiland, privébezit naar het schijnt, maar hen niet volledig van overtuigd, dit moet triljoen roepies gekost hebben en dat wil ik nog zien.
Paul en Dirk maken een praatje met de eigenaar van dit domeintje.
Hier komt men om te chillen , om te spelen, hier huurt men een bungalow. Strand heeft het in haar titel, maar dat vind ik te ver gegrepen. En by the way, er ligt hier een ton aan plastiek, dat volgens de eigenaar van de zee komt. Kan wel zijn maar het is vies. Het is niet het paradijs op aarde.
Men bouwt hier ook nog verblijfhuisjes. Raar van indeling, maar mijn oordeel is geen oordeel een ver-oordeel, wat weet ik daarvan. Onze markt is bezoedeld met overdaad en onnodig heden. Het lied uit Jungleboek klinkt in mijn geest, van Louis Prima - i want Bear Necessities - gelukkig doet mijn mening er niet toe.
Na pallaveren over prijzen en mogelijkheden, krijgen we een privé tocht rond het eiland, en worden terug afgezet aan de eerste aanlegsteiger. Deze was ondertussen danig verbeterd en de planken lagen schijnbaar dichter op elkaar, toch beschouw ik hun dikte onvoldoende. Ik denk niet dat Buro Seco dit zou doorlaten doorgaan.
we zitten terug richting hotelletje en weerom smullen van de vruchten van de zee. ik zou hier kunnen wonen, maar die gedachte is door de overwelming niet de ratio.
de zonsondergang kleurt de hele horizon rood en geel en alle mogelijke tussenschakeringen.
geef ons nog een Bingtan, mevrouw, want in dees straten wil ik vannacht verdwalen.
onze Wannes zet zich bij mij en samen zingen we het lied.
hij de eerste, ik de tweede couplet:

Onder de glaens van de manestrale
wörd iêl onze wêreld een ouwelijksbed
goh mee nor de króege vol vrouwen en matroêze
verget oewe naam en al de rest
slaapwel alle maal, morgen grote tocht voor de boeg.ea

Geschreven door Chris.op.weg