Het is nacht, midden in de nacht. Ik word wakker door wat gestommel in het tegenoverstaande bed. Het is zoals het thuisritueel en dus ben ik dat gewoon, geen erg want ik vat wel snel terug mijn slaap. Tot iemand , niet ver hier vandaan, wat zeg ik, precies vlak naast onze kamer het uiterst vroege ochtend gebed aanvat tot Allah. -

• ) Wie zal mij aanroepen, zodat ik een antwoord kan geven, wie zal mij iets vragen zodat ik het kan geven, wie vraagt er om vergeving zodat ik het hem kan gunnen-

Ik steek mijn hand op in de hoop dat mijn wens aanhoort zal worden.
Of tijd is zeer relatief, of Allah is mij genadig, ik doezel terug in en zet mijn verstoorde nachtrust terug in.
Onrustig alsof ik wacht op wat nog komen gaat. Een luide snurk van mezelf waar ik zelf van schrik en gêne ten overstaande van Hem die mijn wens voldeed eerder.
S morgens zitten we voor de kamer , buiten de ochtendlucht te snuiven, tochwel genietend van hier te zijn. " Overlopen we wat we vandaag gaan doen", vraagt Paul me. Alsof ik daar een antwoord kan geven. Alles is nieuw voor me, alles verrast en ik weet niet wat er in de etalage ligt, dus kies maar. Geeft u me wat van dat lekkers mevrouw en dat groene daar , links naast die gedraaide, OH ik kan dit niet separaat krijgen, doet u dan maar van dat roze rechts of weet u.
Doe jij maar een keuze, het ziet er allemaal goed uit.
We nemen terug plaats in de driewielers van twee dragen geleden. Fadir herkent me en ziet in mijn vertwijfende blik dat we ergens naar toe willen. Invading privacy-space kent men hier niet, je moet er als de kippen bij zijn wil je iets verdienen. Prijzen worden vastgelegd voor héél de dag, afdingen inbegrepen.
Ik word voorgesteld aan Mario Kempes, een voetballend uitziende beste chauffeur van de regio, een lokale beroemdheid, peilende aan de toespelingen en aanroeping tijdens de start van de rit.
Ik rij met Mario Kempes, naar onze eerste afspraak, weer verbaasd door het gemak waarmee we door de drukke straten rijden. onze tegenspelers rijden op sleffers of blote voeten, het maakt niet uit. lederen voetzolen hebben ze , door hard gebruik. Als ik denk aan mijn inlegzolen van gel ter bevordering van mijn comfort na de zoveelste aanslag op mijn lichaam zou ik me moeten schamen. Een Poessi ,zou één van mijn zonen zeggen, en nog eens om kracht bij te zetten, denkende dat ik het niet hoorde, ons vader is een poessie. Ik hoorde het zeker, maar ik heb een ijzersterke mimiek, dat weet iedereen en hou mijn lippen opeen.

Op weg naar fort Vredeburg , nu een museum maar een koloniaal overblijfsel uit de Hollandse tijd. Ik moet toch eens opzoeken hoe dat zit. Ik lees overal Hollandse tijd. Daar bedoeld men toch de tijd van het Nederlands bewind neem ik aan. Van de VOC, wordt niet echt over Hollandse tijd gesproken, niet?
Het fort ademt militarisme uit en zal de boetedoening zijn van haar inhoud. De rechtzetting en uiteenzetting van het lange onafhankelijksproces van de republiek.
De kazerne die naar militaire normen werd gebouwd ziet er Spic&Span uit. Wie had anders gedacht. We zijn quasi alleen, ik kijk niet op een paar honderd zielen en loop van het ene diorama naar het andere. Eerlijkheidhalve moet ik bekennen dat ik ze niet in perfecte volgorde doe, laat staan op juiste nummer. Wie de juiste volgorde wil en een goede leidraad van de feiten wil kennen kan daarvoor best de documentaire reeks van David Van Rybrouck over Indonesië volgen, warm aanbevolen. Wegens goed verteerbaar en fijne stem, ego's nagelaten. De diorama's verversen mijn geheugen opnieuw. Bij de eerste blik pas realiseerde ik me dat hij het verhaal vertelde aan de hand van dit bevroren poppenspel. Ik bespaar iedereen de juiste historische grondslag en het verhaal over Indonesië.
Bottemline, Indonesië - Nederland: 3-0, op strafschoppen, maar dat is even niet belangrijk. de diaoramas zijn stuk voor stuk een perfectie, mooie omkadering, vele figuren, schoon gekleurd en technisch gezien een verdraaid klevere heeft de poppen naar achteren toe kleien gemaakt, zelfs de tassen op de tafel nemen in schaal af naarmate ze verder naar achteren staan. ik meld dit aan wie om mij staat, maar daar zijn geen oren naar.
Het is een pak warmer geworden en de zon brand, mijn voeten ook en dus besluit ik om te rusten op een bank. daar aan de centrale plaats , in de schaduw, een vrije bank. Terwijl ik mijn notieties wat bijvul en geconcentreerd typ, voel ik drukte om me heen. Ik wordt overspoeld door een meute schoolkinderen,van meer dan één school. Alhoewel dat laatste niet zeker is verhoogd dit het dramatisch aspect en laat ik het na lezing toch maar staan.
You name?
Chris ,
gegiechel Hi. Picture of you?
Yes, antwoord ik, er op volgend "5 euro zonder afslag". Foto , excuus foto's, volgen, ik ben populair en benaderbaar, dat ziet ge zo. Mijn talent om te communiceren is geweldig mijn talenknobbel niet blijkbaar, ze gaan door zonder het contract volledig na te leven. Ik steek mijn vinger op om ze terug te roepen, maar krijg de kans niet en we moeten verder, het programma moet gehaald worden.
terug naar de zitkar en op naar de vogeltjesmarkt , geen Blauwtorenplein en zeker geen Gaia in de buurt te zien.
Dierenmarkt, niet geschikt voor warme harten. Vogels van alle pluimage, om te eten en om naar te zien, het kleurenpallet hebben ze hier uitgevonden, hagedissen, katten, honden, muizen, ratten, egels, vissen, schildpadden, slangen en apen. Zielig om te zien, maar ik heb het wel gezien. Ik heb ook wat geluid opgenomen, de geur moet er maar eens bedenken, je zal er ver naast zitten. Het kan dus hier nog, wie ben ik om hier kritiek op te leveren.
Weer op de gemotoriseerde triporteur, richting Sonobudoyo , het Museum dat vol staat van de Artifacts (nr 11 op de kaart), we bestellen gelijk voor vanavond, optreden van Wayanballet.
Ik loop door het museum en kijk weeral mijn ogen uit. Mooie stukken in een mooie opstelling en fraai geklede koppels in tuniek. Verschillende traditionele poppenspelen, iets voor de jongste zoon van Felix Van Ransbeek, Karel, die kent dit zeker, of is het ook al kende het. Weet het niet meer, ze volgen veel te snel weet je. Rap zijn is niet altijd goed.
De handpoppen zijn 2D en een beetje 3D, t is maar hoe je het bekijkt.
Een afdeling ceremoniële dolken, Kriss, gedragen in klederdracht hangen, staan en liggen hier tentoon. Stuk voor stuk handwerk en van de bovenste plank. Maskers, stoffen en ga zo maar door. Ik trek al mijn registers open en steek het ene rolletje na het andere op mijne Kodak. Er zal nog wel wat moeten weggesmeten worden, licht, kleur, tegenlicht, geen licht het komt hier allemaal voor. Weer beladen terug ingang/uitgang onze kammaraden staan klaar maar we hebben hen tre strikken , we gaan te voet, 60 m. Enkele stappen verder. We zetten ons neer op de bank van een eetstalletje, grote menukaart met maar 1 keuze, die van de gastvrouw, de rest krijgen we niet, mogen we niet vragen of heeft ze niet. Nasi ayam natuurlijk, rijst en kip, zonder ei, want die komen mijn oren al uit en we zijn nog niet thuis. Ik heb nu al een portie eieren op die ik normaal in 1/2 jaar nuttig.
De kip valt, zoals ik, van het been. Zij van de gaarheid, ik van de moeheid. Honger is een goede spijs. De Kip, gecarrameliseerd in het vet, de rijst plakt en ideaal om met je vingers te eten, de staat van lepel en vork, ook. Ik doe dit nu liever niet, wil nog wat foto's trekken. Ik hoop dat Sambal ook ontsmettende werkt en begin aan de maaltijd. Weerom verrukkelijk .
Voor spijs en drank , voor dagelijks brood we danken u O Heer.

We trekken naar het hotel maar met tussenstop. Een zilverwinkel annex fabricatiehuis. We worden , hoe kan het ook anders ,vriendelijk rondgeleid in het atelier. Het kunstambacht wordt uitgelegd en ik bekijk aandachtig wat ze doen, zeer fijn werk , zeer zeer fijn werk. Je kan nauwelijks met het oog de verschillende krullen en figuurtjes in bijna ragfijn zilverdraad zien. Een spinrag aan zilver dat vervolgens wordt gesoldeerd. Ik fotografeer en leg vast. Het kan nu dus nimmer weg.
In de verkoopzaal word ik ook aangetrokken door het koperwerk , sierschalen en een mooie kom in geslagen koper. Ik denk onmiddellijk aan mijn schoonvader, zijn broer en hun ouderlijk bedrijf in Antwerpen Sint Andries kwartier, de Pompstraat. Thuis heb ik nog een catalogus liggen waarin klanten hun waar konden kiezen. Het was nog de tijd van krammen in de muur, parapluis en kolenbakken. Maar weg ook die glorie, dat tijdperk en de link naar het verre oosten, Charles en Jan (John) woonden in Kontich. John was, leefde, ademde kunstambacht uit, hij was de belichaming van Wat hij schiep. Hij leefde heel eenvoudig en tekende, etste, boetseerde dingen met 1 lijn, ze vormden alles wat nodig was om perfect te zijn en allemaal met een vloeiende lijn.
Ook de koperen schaal, die voor me staat, is de eenvoud zelve, gehamerd met korte vlakke slagen die toch de ronde vorm perfect maakt.
Paul verkoopt zijn ziel aan de jonge man die ons rondleid, door het onderwerp voetbal en onze nationale held Kevin, ook Romelu, als kind begeleid door de oudste zoon van Paul en Ann, Mie mag ik nie zeggen daar staat de doodstraf op. Tuurlijk dat die gast zwikt voor dit voetbalgeweld, wie zou voor minder. Ps: ik.
Terug ons voiture in naar een Batik winkel annex atelier. Ook hier krijg ik de kans om via fotomateriaal en gedegen uitleg, thuis een nieuw avontuur te beginnen. Ik hoop dat ze bij thuiskomst de wok op het vuur hebben gezet, vader zal de handen uit de mouwen steken en eens wat nieuws beginnen.
het proces werd uitgelegd en de techniek heb ik dus helemaal door, tijdrovend en werk om kapot te gaan? handgemaakt kan men tot 6 maanden aan 1 linnen Batik doek spenderen, tekenen, inwaxen, lans beide zijden, kleuren, ontwaxen, terug waxen, kleuren, ontwaxen . de prijs is dan ook heel hoog. wie zo iets krijgt mag heeeel gelukkig zijn. ik kocht voor mezelf een superslank hemdje met een mooi motiefje, sta er gooed mee, zij de winkeljuf van ongekend ouderdom? je zag direkt dat dit een vakmens is.
Nu vlug terug, zwembad in, pootje baden voor mij, overkant van de straat zoeken , lekker eten, terug hotel in, frak aan, schoenen aan en we zijn weer weg .
naar het Wayan ballet met levende "poppen " en begeleid door mooie muziek. het brengt je werkelijk in euforie? er zijn er zelfs die een zeker staat van opperste staat van vrijheid vinden tijdens het stuk, maar die kunnen daarna niet meer volgen.
ziet ge vanhier dat ik effekes het verhaal tijdens de zangstonde ga influisteren, men zal moeten wachten op betere tijden.
het dansen en springen is toch wel van een hoge kwaliteit? de poses van handen en voeten heb ik speciaal ge observeerd, en gefotografeerd natuurlijk. merkwaardige kunst . je moet echt van gel zijn om dit te kunnen.
Vele gevechten met verschillende doden en gewonden later. De princes blijft leven en deuh... prins ook, al weet ik niet goed hoe hij er uitzag? ze leken nogal wat op elkaar.
een goede raad, tracht toch maar het juiste brochuurtje te pakken te krijgen, volgt een pak gemakkelijker.
we rijden terug naar Hotel Petimas, de laatste avond, gelukkig smokkelde we 2 bietjes, BINTANG, naar het hotel, een minpuntje in dit deel van dit grote land.
morgen vroeg vliegen we verder niet ver hier vandaan, 4 uurtje vliegen en nog zijn we niet op de maan.
en hoe zou het nu met Marco zijn.
een vraag die zijn moeder ongetwijfeld dikwijls stelde, wij weten het nog, ik weet niet of zij het op tijd te horen kreeg.
Met mij alles ok, ook met jullie?

Geschreven door Chris.op.weg