Voor het eerst zoemt het naast me en heb ik mijn slaapmaatje wakker gemaakt. Ik was nochtans wakker, dacht ik. Terug even weggeweest?
Het maakt niet uit. Douche me en zet me op bed om wat op te zoeken. Om 8 uur staat de taxi klaar en starten we om het programma één voor één te doorstrepen. Eerst nog wat eten.
Ik zit vooraan in een zeer lage zetel, uit vrachtwagenbanden die in repen werd gesneden en omgevormd tot zit en tafel.
Mijn horizon zit laag en ik kijk naar het rijstveld vooraan. Ik kijk onder de balustrade door en het lijkt of ik door het raam naar buiten kijk, Sanseveria's incluis, net als thuis, vroeger, toen ik ook maar net door het raam heen kon kijken. Toen zei ik de naam fout, nu nog steeds, maar ik zocht het op en zou dit best vaker doen.
Daarom deze titel. Ik had er ook work in progress van kunnen maken, want dat zie in Indonesië wel vaker.
Skeletstructuren in beton zie je heel veel. Gebouwen worden gestart, vloerplaten van de verdieping wordt gestort en dan stop men, zo lijkt het toch. Waar wachten ze op? Op het goede weer, of op geld? Zit er iets anders achter, begrijp dit niet goed. Het laat zo een mistroostige indruk op me na.
Ik stap mee naar beneden, daar wacht de chauffeur. We rijden Ubud uit en komen uiteindelijk in het landelijke deel van Bali. Van verkeersdrukte naar verkeersluwe.
Langs de weg, veel tempels en ook veel huwelijken, of lijkt dit maar zo ook dit eiland is een test van mijn opmerkingsvermogen, ook op het kortetermijngeheugen en het ultrakorte.
We rijden door naar JATILUWIH, waar de rijstvelden liggen die op de lijst van UNESCO, werelderfgoed, staan. Dat merk ik ook.het is hier groen. Ik zie Terrassen met rijst, laag op laag op laag. Licht bruine strepen volgen de hoogtelijnen van het terrein. Daartussen een groene parallelle lijn. De rijst.
De zon is niet zo aanwezig, maar dat is een leugen. De zon schijnt altijd maar ook dat zal ooit ook een leugen zijn.
Koffie drink ik, op een zitbankje gezeten, mijn blik op niks. Je kan op deze plaats tot rust komen, maar alles is tijdelijk. Zodra ik terug ben, zal die omgeving druk zetten, deze rijstvelden gaan dan onder zoals de zon klokslag om achttien uur dertig,in Bali.

We rijden door tot aan de vlindertuin. In vergelijk met andere attracties een dure zaak.een met netten begrensde hemel houdt de
mooie vlinders en kevers, grote en kleine, binnen de muren van de tuin.
Ik volg ze en tracht ze te fotograferen, maar ze zijn te snel, of ik te traag. Paul vraagt of hij ze moet doodslaan om te fotograferen. Ik twijfel maar besluit om dit niet te doen.
Centraal staat een overdekte plaats met vlinderpoppen en net uitgekomen exemplaren. Ik fotografeer wat zichtbaar is en wat mogelijk is. Er zijn er grote bij, met een lijf zo dik als een vinger. Ik zie ook de poppen van verschillende soorten. Ze hebben een parelmoer kleed, na ontpoppen, is dit een doorzichtig. Ook dat fotografeer ik. Ik noemde de beestjes allemaal vlinders, maar de meeste grote soorten zijn feitelijk motten of nachtvlinders, zij zijn het mooist opgemaakt, net als bij mensen zijnde kleuren nodig om op te vallen, de nachtvlinders, ook zij zijn een kort leven beschoren. Uitkomen, partners zoeken, bevruchten en sterven. Vijf dagen om te vliegen, vijf dagen om te fladderen. Mooi, t leven is mooi.....
Ze laten me ook een wandelende tak zien en een wandelend blad. Maak daar maar een half blaadje van. En die een half blaadje zegt, kent zeker nog wat volgt

• Neem een half blaadje papier! -

Als je zo oud is als ik, weet wat dat betekent. Er komt een vraag. Waarvoor wordt de pop van sommige nachtvlinders ook nog gebruikt? Ik weet het antwoord, jij ook?
Men laat me ook nog kevers zien. Vooral zwarte of donker bruine.
De kever die we eerder zagen aan de voet van het grote Christusbeeld was groter, hij behoort dan ook tot de allergrootste, een duizendste geluk was dat, toch een gezegde dag. Die hebben ze hier niet meer.
Verder zijn er nog Tarantula-achtigen en schorpioenen.
De moeite om te komen, zeker, maar wat opkuis, verfraaiing en herstel van buiten gebruik gestelde opstellingen, zo toch zeer wenselijk zijn, zeker wanneer inkom wordt gevraagd.
Het bordje buiten gebruik is ook dringend aan een juiste vertaling toe.
Ik zal maar niet te hard roepen, ik stuurde een reactie op Paul zijn blog, en schreef Habamus Papam😂.

Terug wring ik me in de auto van Nick, onze lokale chauffeur voor de dagen dat het verblijf duurt in Bali. Op naar TAMAN AYUN, gelegen in Mengwi. Een koninklijk paleis die ook een tempel is, religie en staatskunde samen onder één dak? Of is mijn deductie fout omwille dat ik de factor tijd niet heb ingebracht.
Gebouwd in 17 de zeventiende eeuw als paleis kreeg het de naam die ik al vernoemde, vrij vertaald paleis op het water. Een kunstmatig eiland, volledig omringd door water. Toegang via een brug en een poort. De Hindi hebben duidelijk iets met poorten. En steeds weer datzelfde stramien, een ingewikkelde torenstructuur met veel lagen, uitsteeksels, schijnbare tabernakels. Het geheel schijnbaar spiegelend karakter rond haar centrale as is knap doormidden gespleten en uit elkaar getrokken. Deze werkwijze zie je steeds weer.
Denk je een legostructuur in met zichtbare lagen. Als eenmaal basis structuur klaar is, neem je een heel scherp mes en begin je verticaal aan twee tegenover elkaar liggende delen een snede te maken. De laag die je doormidden snijdt, schuif je horizontaal uit elkaar, tot de voetvlakken nog net het onderliggend vlak raken.zo zie ik het. Complex en steeds verder detaillerend. Het lokt je uit je geduld te testen bij het ontwarren ervan. Buiten de verticale spiegeling is er ook een horizontale over de as van de samenhang. Achteraan merk ik op dat er een bewuste afwijking van de symmetrie is. Dit kan slleen maar zo bedoeld zijn. De waarnemer wordt als het ware bij het doorgronden van het plan op het laatste moment op de proef of uit zijn lood gebracht. Mijn analyse is louter amateuristisch en geenszins wetenschappelijk onderbouwd.

Heel het paleis en haar eiland is een schril contrast met wat we voordien zagen, hier zie ik netheid, pure " properteit." We krijgen een dienstkledij om. Een groen gekleurde Sarung, die open is en geknoopt wordt met een lint. De Sarung bedekt knieën en enkels uit eerbied voor de goden die de tempel bewaren of verhuizen.
Het centrale deel mogen wij als heidenen niet betreden. Ik kan wel over de omringende muur zien, zo hoog is hij niet. Maar goed dat daar geen toerist komt. Want daar lijkt alles netjes onderhouden.
In het omliggende gedeelte zijn in enkele paviljoentjes met prenten, schilderijen en doeken en foto's ten toon gesteld. Ze geven tekst en uitleg over ontstaan en de vele bijzonderheden, die betrekking hebben op het complex, haar godsdienst en het verleden van de tempel.
We trekken verder, en komen op onze laatste bestemming de Hindoetempel TANAH LOT die in zee staat. Het randgebeuren is sterk gecommercialiseerd, alles kan hier. Men sjaggert hier van alles, kleding, snijwerk, boeken, beelden, koffie, thee, alles is er te koop. Koffieshop met Sennetkatten op de toog, je weet wel dure koffie. Schijt je rijk.
Zelfs een bank(geld), supermarkt, huishoudartikelen enz.dus pure commerce. Zie je nu in Scherpenheuvel zo iets staan?

Ik stap verder, richting zee, en daar staat het zoveelste heiligdom voor de Hindu. De tempel op een rots die in zee staat. Een landtong verbind haar nog met vaste land, bij eb loopt dit onder, bij vloed ook, maar dan door een mensenzee. De commerce is er hoog, en dat ontsiert. Wie gooit er de eerste steen. je kan naar boven, niet in het heiligdom, maar eerst langs de kassa, daar kan je niet van tussen.
Aan de overzijde kan je voor een gift de heilige slang zien. Het belooft me niet, maar ik oordeel ook niet, het zegt me me niks. Ik kan een houding wel begrijpen, deze houding of een andere, wat is het verschil.

We rijden terug naar het hotel, vermoeid en met een verdikte voet, seffens neem ik een bad, zo erg is het nu ook weer niet.
Op de terugreis zie ik hoog in de lucht vliegers, van diverse kleuren en grootte. Wie het Spoel houdt weet ik niet. Misschien kom ik daar nog wel achter

Geschreven door Chris.op.weg