Zoals gewoonlijk ben ik vroeger wakker dan mijn zoemer.
Na een poosje zie ik Paul voorbij stappen, richting badkamer.
Ook hij is wakker. Did the bedbugs bite?
Ik werk nog mijn blogje af van gisteren, laad mijn foto's.
Een laatste maal beneden. Een zin met twee betekenissen. Beiden zijn toepasselijk.
We nemen afscheid in het hotel en stappen de auto in.
Dag bloemen, dag planten, dag vriendelijke mensen.
Ik maak me op om de afgelopen week op te bergen in het speciale schuifje met slot in het kastje met het mooie snijwerk. Ik hoop dat ik de tijd maak om het te openen en tot rust te komen. Dit is het geschenk dat ik toeschrijf aan Paul Catteeuw.

• Terima kasih atas hadiah yang indah ini -

We komen aan in airport Makale. Een naar maat gemaakte vlieghaven, waar slechts 2 bestemmingen zijn: Makasar en Balikpapan. Ik check in, en er worden mij geen vragen gesteld. De gemiddelde Tarajaan en de meer dan gemiddelde herkent direct de wereldspeler die ik ben. Paul daarentegen wordt uitgebreid gefouilleerd, moet zijn koffer openen. Ik ben te geoccupeerd met alles terug in te laden ook dat van hem, als ik hem zijn broek en Broeksriem zie dichten. Werd hij misschien ook ...... Ik verzet mijn gedachten op het in orde steken van de documenten en de electronische apparatuur. De sporen van het grondig onderzoek bij hem zijn te merken, zelfs op de grond van deze hall. Het is te wreed om dit volledig te rapporteren. We zetten ons neer.
Wachten is nu ons lot. This soul sticks.
Ik tracht niet over te reageren op wat ik de afgelopen week zag, voelde en zoals ze bij ons zeggen " met men eigen ogen heb gezien".
Wie leest en me kent weet dat ik geen zaken verbloem. Het is een bad dat ik kreeg en ik ben er nat uitgestapt. Emoties zijn er om beter te begrijpen en te voelen wat er hier nog leeft. Ik ben ook gekomen om een kleine opdracht uit te voeren, althans een opdracht die ik mezelf gaf, niemand anders. Ik heb geen druk van buitenaf, Paul heeft me niks gevraagd. Ik heb getracht, waar ik kan , om wat technische bijstand te verlenen, indien dat dit al nodig is. Ik voel me zeker geen Watson, gewoon mezelf.
De tradities en de leefgewoontes in Toraja, zijn als uien, pel onder pel, schil onder schil. Ik denk dat ik nog aan de buitenzijde ben. De maanden die volgen, zullen me nog wel dieper brengen.
We wachten in de waitingarea van de luchthaven, het vliegtuig van Lionair komt aan, iemand van de technische staf passeert me op nog geen meter, en de discussie tussen Paul en mij start wanneer ik hem zeg dat de vrouw 2 Pingpongpallets vasthoud om het vliegtuig te begeleiden naar stopplaats. Ongeloof van zijnentwege maar ik volhard. Hij schudt het hoofd. Een bumpy start voor take-off. Opgepakt zit ik op seat 17F aan het raam. Neem wat foto's, de kwaliteit gaat niet goed zijn. Ach het is een tijdverdrijf, het is een propeller, denk turbo-propeller p 483G , van dat laatste ben ik niet zeker. De vlucht verloopt goed, ik heb me niet verveeld. We komen aan in Makasar, en moeten een tijd wachten op onze bagage, ze konden die vanuit Makale niet boeken . Nu ja wachten moeten we toch. Het zal langer worden dan gedacht.
We eten Nasi Puthi Ayan met Sambal, mijn lippen branden.
De vlucht heeft vertraging en we wachten in de de grote hal. Alle mogelijke etnische groepen lijken hier verzameld. Allen ondergaan ze hetzelfde lot.
Uiteindelijk vertrekken we, het vliegtuig zit goed vol. Ik zit in de Middenstiel van de rechtse rij. Het duurt niet lang of ik doe mijn ogen toe, een dutje gaat deugd doen. Het worden meerdere dutjes, tussendoor lees ik Asimov, verschil kan niet groter zijn.
We komen aan in Bali met zware vertraging, en dan nog het drukke verkeer in. De rit is geen pretje, maar ik maak me niet druk, het valt van me af.
We gaan nog eten bij aankomst, vlakbij.
Ik ben te moe om nog iets zinnigs te schrijven, bel naar huis en kruip onder de wol

Geschreven door Chris.op.weg