Waar leg je de start van je dag, bij het krieken van de dag of bij de klok die net 1 minuut voorbij het meest nachtelijke uur wegtikt.
Ik zit nog stil vloekend mijn pc of beter gezegd MS Office aan de praat te krijgen, lukt me niet en wind me wat op omdat ik telefonisch in contact sta met IT - er van dienst. Hij woont in Thailand en heeft dus dezelfde tijdzone. Om 1 second na twaalf leg ik de blok erop.
Kruip in mijn bed, dat ik voordien al prepareerde voor de komende nachtrust. Mijn reisgenoot ligt samen met zijn uitrusting al te ronken, al hoor ik dat niet, maar hij ligt stil, uitgeblust van de voorbije dag.
Ik wil slapen en liefst zo snel mogelijk. De tol van de jaren en het parcours wegen op mijn gestel. Het blijkt zo te zijn en het is ook zo.
Maar slapen lukt me niet, de airco veroorzaakt een vervelende kuch door een schrapende gevoel in mijn keel en wil mijn ik bedgenoot, die overigens voor de goede orde mijn bed niet deelt, niet storen in zijn voorslaap. Gevolg onderdrukking van de kuch, waardoor steeds weerkerend, wat mijn verontrusting verhoogd en mijn kuch intensiveert, frustratie alom Een korte droge hoest waag ik tenslotte, nu liggend op mijn rug. De rest is weg, en alles wordt vaag.
Ik wordt wakker met een droge keel en veel erger een zeer droge neus, vrees voor het ergste en ga naar de badkamer " to moister my inner nostrals" .Arme Joe, Arme Joe geen geluk voor jou.
Een verzorgingsronde later zitten we aan ontbijt met een zeer lokale Karaoke door een medegast. De zangstonden blijven heel de tijd duren, zeker tijdens ons ontbijt, geen erg ware het niet dat bij elke uitgebrachte noot deze verder afwijkt van de toonhoogte waarin ze zou moeten staan. Twee sneetjes en wat fruit later is Eddy W nog bezig, riep Marietje nu maar dat iemand een sjakoch wil kopen.
We gaan voor ons eigen deur zitten en nemen de rust tot ons.
Voor het hotel nemen we een soort riksja, gemotoriseerd weliswaar. Paul bespreekt de prijs en we stappen elk in ons eigen vervoermiddel. Ik tracht een gesprek aan te knopen met de chauffeur in gebarenEngels. Een taal die ik net uitvind en die schijnbaar ook nog niemand meester is. Bètamotor heet ons vurig ros en de stuurman is FANDI, we zijn onmiddellijk beste maatjes dat, zie ik zo. Vijf kinderen en hij is niet van hier. Hij zegt waar hij woont, waar hij slaapt en waar hij opgroeide, veel info die ik voor het gemak niet herhaal, alhoewel belangrijk laat ik de detail hierover achterwegen. De tocht blaast een zachte bries door mijn gezicht, het doet goed. Ik heb ,omwille van mijn goede mensenkennis, veel vertrouwen in FANDI en zijn rijkunst. Hij rijdt met een gerust hart door een zee van brommers en auto's. Hij beseft dat bij botsing ik de pineut ben en hij niet. Ik heb dat op dat moment natuurlijk nog niet door, maar dat besef komt wel, wees maar zeker.
We rijden naar Taman Sari Keraton Yogyakarta, het waterpaleis van de Sultan, volgens believers een 10 ha groot terrein, ik zie die niet liggen, waarschijnlijk zijn de eenheidsstels weer eens mis omgezet, enfin het doet er niet toe, waarschijnlijk bedoelen ze heel groot, wie denk er nu aan dat de een of andere landmeter uitr een kweet niet waar gelegen dorp in een land waar ge nog nooit van gehoord het hier eens komt kijken, en trouwens gaat hijn het opmeten om na tezien, geloof er niks van, voor de geen die het willen weten, zou die opdracht nog wie willen, veel te veel volk voor mijn voeten. waar was ik gebleven, bij onze Sultann zijn waterpaleis. volgens een gids die Paul , met een vriendelijke blik de weg vroeg en die het eventjes ging tonen, we waren abuis gelopen, was het paieis voor de Sultan en zijn vrouwen en voor den BOEMBOEM, Shiva mag weten wat hij daar mee bedoelde. Dus in ongeveer 1758 is dat groot hof van plezantie hier van de Sultan, die approspos niet veel verder woont. helemaal omringd met water, het is te zeggen een meer. de vulkaanuitbarsting brengt het watergedeelte tot een slecht einde door via een flinke uitbarsting en via grote lavastromen en as de bodem rondom op te zadelen met een pak hoogteverschil, het water is weg, en vermoedelijk is het plezier er ook af.
heeft, toen omringt met water en vele vrouwen. Beiden zijn er in mindere mate en flink gesluierd.
Een fele uitbarsting van de vulkaan zou het meer rond dit paleis hebben weggeduwd door de uitstroom van lava, weg water, weg vrouwen, de rest weet ik niet.
oh ja de Sultan zou daar ook nog de vrouwen hebben nagejaagd, het is dan maar te hopen dat hij sneller was als ik, want al die trappen en smalle doorgangen, lage deuropeningen, ongeveer 1,65 schat ik, kan met mijn snelheid nog een waterschildpad op tijd gaan lopen.
Tijd om onze chauffeurs op te zoeken en verder te rijden, naar het echte en huidige paleis van de Sultan; -De kraton van Yogyakarta is het paleis van de sultans. een spic en span condo van de huidige en voorgaande Sultans. flink optrekje voor de bescheiden man. hier is dus alles proper en mooi versiert, kraakwit en kraakhelder, zo moet het zijn vind ik, en zo zal het zijn ook denk ik, wie daar anders overdenkt zal te maken krijgen met kranige en taai uitziende wachters met een Kris op hun rug. toch allemaal vriendelijk en gedienstig. ik ga het hele paleis, ttz verschillende pleinen en plaatsen door. zeker een aanrader voor wie naar hier komt. voor mij is dit minder dan het vorige, maar dat is mijn bloed denk ik. wat je niet ziet fantaseer je erbij, ik heb dus meer in te schatten op het voorgaande en dat ligt beter in mijn natuur. wie ben ik tenslotte om punten te geven.
we wachten elkaar op aan een grote overdekte zone. Zo een tentachtige houten constructie met podium en mooi geschilderde motieven.
een klas onder leiding van een kaarsrechte, mooi uitgedoste mevrouw, krijgen opleiding en repetitie voor een ceremonieel dat binnenkort doorgaat. de vrouw straalt kracht en discipline uit, die gaat ge niet voorbij, die zegt zelf wanneer je mag gaan, waar je moet staan en wanneer je zelfs mag bewegen. kwestie dat we elkaar goed verstaan, denk ik dan. het leven kan toch zo mooi zijn. ik stel haar twee vragen, die onmiddelijk beantwoord en me vriendelijk toelacht. wie had anders gedacht.
we rijden naar het hotel , een rit waarvan ik een deel film. om in te kaderen, wat natuurlijk niet kan.
we eten aan het hotel en maken ons gereed voor de volgende uitstap. dit keer nemen we een taxi.
We komen aan het tempelcomplex Prambanan, een van Java’s grootste trekpleisters uit de 8 ste en 9 de eeuw. Een gids brengt mij op de hoogte van wat hier geweest is, wat hier gespeeld heeft. even terloops dit is een Hindoe tempel of zijn Hindoetempels. De oorsprong van het complex startte zoals zoveel complexen, in de eenvoud, namelijk 1 tempel. En voor diegene die het niet zouden door hebben de oudste . Er volgenden dus nog. Voor mij altijd het moment om te proberen dit voor te stellen in tijd en geest. Het lukt me niet, teveel hedendaagse informatie laat dit niet toe. Een gigaproject, niet voor te stellen, dat is zeker. En ik ken gigaprojecten, van nu, groots, indrukwekkend, verbijsterend snel gebouwd, technologische hoogstandje enzo voort enzoverder, met alles erop en eraan.
Ze verbleken bij wat ik hier zie. Dit is verbluffende trap, mocht de uitdrukking bestaan. Alleen al wat grootte betreft, 1 onderwerp, 1 keuze, 1 steensoort, 1 doel. we laten de tijd buiten beschouwing, dit kan je niet meer verzinnen, er zijn er waarschijnlijk nog, maar die heb ik niet gezien.
ik volg onze gids die Nederlandse spreekt, handig voor mijn minder goed voor de juiste info, maar wie maakt daarom bij zijn eerste bezoek. ik niet mijn bek, excuus, mijn mond staat constant open. mijn verbazing is zo groot dat ik de lage doorgang vergeet en met mijn witte kop de onderkant van een deel van dit heiligdom kus, excuus iedereen, was zo niet bedoeld enzovoort enzoverder. alle groten passeren de revue, ik loop, excuus, slenter de trappen op en de trappen af, ben bekaf en voel dat ik oud ben. had ik vroeger aan moeten denken, maar dat is nu te laat, en ik ben er hier nu. het bouwwerk werd gerestaureerd, na de ontdekking ervan, met Hollands geld, aan wie gaan we dat vertellen.
ondtekken denk ik bij mezelf, hoe kan dat? heel de sitre bleek volledig verlaten, bedekt met as, tiens waar hebben we dat nog gehoord, overwoekerd en al terug gevonden in de late 19 de eeuw, dus werk aan de winkel. en vermits heel de winkel van, de Hollanders was, hebben die de rekening betaald, dat het geen Moslimtempel is denken we er dan maar bij.
bekaf en hongerig lopen we naar de uitgang. het eerste beste kraam, t is eigenlijk stalletje in de rij, eten we gebraden eend en nasi. mijn lippen branden er nog van. lekker en deugddoend.
tenslotte gaan we naar Ramajana ballet.
het bdaagd telaat dat het verhaal van het ballet overeenkomt met wat ik in de tempel zag.
ik mis nog stukken en blanco kunnen alleen worden ingevuld door goed op te letten in de klas. dat is voor mij al heel lang geleden en opletten was niet altijd mijn part, ik dwaalde steevast af, wanneer een verhaal werd vertelt, ik dacht dat ik in Indonesië zat en fantaseerde dingen die nu zoals een baksteen door een ruit gaan.
mooi verhaal, mooie mensen, mooie entourage en mooie muziek. ik wou ik wou dat vroeger was.
ik ben hier en nu, en genieten is mijn deel. dank aan de cultuur die blijvend is.
in het hotel schrijf ik nog een brief, zonder begin, zonder midden en zonder eind.
ik wou, ik wou,
dat ik dat briefje was.

Geschreven door Chris.op.weg