Een semi goede nacht , ik ben wakker in holst van de nacht, een flinke hoestbui strooit heel wat roet in mijn nachtrust. Ik sta op en neem een dosis Dafalgan in de hoop dat ik zo de slaap terug kan vatten.
Ik word terug wakker om zeven uur en verheug me op de dag die komt. Douche genomen enz, enz en dan naar ontbijttafel.
De lucht is zwaar en bewolkt, vrees dat we vandaag geen Aurora Borealis te zien zal zijn, ook gisteren was de lucht overtrokken.
De reis naar Lapland staat al heel lang op de wachtlijst, eindelijk is het zo ver, maar het gesteente te zit niet mee. Zoiets verzin je niet. Een degelijke planning ging hieraan vooraf. We spaarden de hele tijd op een rekening genaamd Noorderlicht een som waarmee de reis betaald wordt. Waarom? Noorderlicht of de reis of de rekening, gewoon om het idee het te doen, waarom?
Een zot idee dat ontsproot vele jaren geleden, toen de dieren nog spraken. Beestjes in ons hoofd, dat zal het geweest zijn. Wij gaan het Noorderlicht bekijken, wij willen ons onderdompelen in de Aurora Borealis en hopen daar de krachten die het fenomeen worden toegeschreven op te zuigen. Is het geen liefdesverhaal dat op mijn lijf geschreven is? Eén personage klopt, op het andere is het wachten.
Uiteindelijk is de reis er en wij ook.
Mijn reisgenoten bestaan uit mijn echtgenote Agnes, mijn schoonfamilie Jan en An met kinderen Amber en Emiel en Jade en Annemarie en Marc. Een gezelschap dat een heel leeftijdspectrum beslaat.
Maar waar ben ik in mijn verhaal?
We begeven ons naar het Centrum van het dorp, Luosto.
Ik kan er moeilijk hoogte van nemen, de sneeuw kleurt het landschap in waardoor geen lijnen zichtbaar zijn. Ik ben niet bij machte om mijn professionele kwaliteiten te hanteren, ik ben bijgevolg letterlijk gehandicapt. Genieten kan ik wel, zoals de rest en kijken en zien zoals de rest. Zo kan het dus ook.
Ik pas een winterpak om me volgende dagen veilig en warm in het witte landschap te begeven. Voorbereid tot heroïsche tochten, met een accent en aangepast aan de groep. Interpreteer maar wat je wil. Voor mij klinkt het als avontuur, we zien wel wat het wordt.
We zijn terug in de blokhut en ik slenter wat rond door het huis. Enkelen zijn gaan shoppen vermits onze Nationale vliegtuigmaatschappij het echt op ons heupen doet krijgen. Hoogst noodzakelijke kleding, warme kleding die je nooit meer aandoet, maar ach we leven maar één keer, zeggen ze. Weten zij dat ik negen levens heb. Elke ervaring is er éën, niet elke natuurlijk maar je begrijpt best wat ik bedoel. Mijn normale leven tussen mijn gezin is er één en Indonesië is er ook één, dat land laat je niet los. Kan de reis zijn, maar laten we het even houden op het land en haar inwoners.
De blokhut komt wat op me af, ik kleed me warm aan en stap naar buiten, oef afkoeling én verstrooiing. Ik loop wat rond en prik achteloos met mijn wandelstok in de verse sneeuw. Figuurtjes, strepen, gaten in het witte tapijt. Kinderlijk en toch geeft het me genoegdoening voor het moment. Ik besluit om het pad voor de huurwagen te effenen. Er is materieel voor handen om me ernstig van men taak te krijgen. Zoiets deed ik nog nooit. Sneeuw scheppen met een duwschop van wel zeventig cm breed en vijftig cm diep. Heerlijk plezant en ontstressend simpel. Agnes komt wat boos buiten met de vraag of ik me wat amuseer zonder haar. Zoals gewoonlijk kan ik haar geen ongelijk geven, al is die gedachte, laat staan het uit te spreken, niet bespreekbaar. Het leven is als lopen op verse sneeuw, zak je er door of kan je er over lopen? Je houd best even je adem in of je strekt je armen open en trekt de breedste glimlach open. Ik heb voor betere vuren gestaan. Samen effen we het pad, het komt er strak bij te liggen. Als u begrijpt wat ik bedoel en was dat niet de slagzin van meneer Bommel, nou nu is ie de mijne ook.
Ik neem een slee en we lopen verder de heuvelachtige straten in op zoek naar een geschikte helling om daar naar beneden te glijden.
Niks verandert sinds de kleuterklas. Handen in de lucht als het lukt, opnieuw proberen als we falen. My life is a simple joy.
Na een aantal ernstige pogingen gaan we terug naar de cabin. Gezicht terug in de plooi. Ernstig als voorheen.
Na een goed maal, wat gekeuvel en een gezelschapspel, waarbij meningen over het al of niet ernstig nemen van reglementen en of interpretaties de temperatuur weer wat doet stijgen lijkt de tijd rijp voor nachtrust nakend.
Mijn schoonzus en dochter kunnen niet nalaten om alsnog een blik naar de sterrenhemel te werpen. En ja er zijn sterren te zien. Snel winterkledij aan om buiten te speuren naar Aurora Borealis. Op een bevroren meertje troepen we uiteindelijk samen, gsm en fototoestellen in aanslag . Ik slaag er niet in een goede foto te maken van het schouwspel, ik heb ze wel, maar goed is het niet.
Ik leen er daarom eentje van een ander, mag wel, geeft niet. Ik heb het gevraagd, t was ok.
Morgen met de hondenslee de baan op. Ben benieuwd of mijn benen en hielen het uithouden, t zal niet gemakkelijk zijn.
We zien wel, laat het eerlijk weten.

Geschreven door Chris.op.weg