Ik voel de hoest op komen en je probeer dit in te houden om mijn kamergenoot niet wakker te maken. Ik schrijf kamergenoot want bedden zijn hier gescheiden. Honderden keren als het geen duizenden zijn schreeuwt mijn borst het uit. Ik bedwing amper een vloek, meer uit respect voor links, dan voor het gevoel. Uiteindelijk val ik doodvermoeid in slaap Waarschijnlijk
Ik word wakker met een houten kop, mijn ogen zijn nog moeilijk te verdragen. Ik trek en sleur me recht en doe op half op automatische piloot de bewegingen en de taken die nodig zijn om mijn medereizigers niet de stuipen op het lijf te jagen met mijn goddeloze verschijning.
Jezus, wat een manier om op avontuur te gaan .
Ik kleed me heel warm aan, lange onderbroek, twee paar warme sokken, onderlijfje met lange mouwen, een onderolies, trui, warme jas en dan skipak.
Ik barst van de warmte en moet naar buiten.
Ik prop me tenslotte in de auto. Op naar het snowmobielcenter. Helm en warme handschoenen. Uitleg, rijkinstructies, commando's worden aangeleerd en scooters toegewezen.
We worden in twee groepen gesplitst, twee gidsen, iedereen met geldig rijbewijs mag een scooter besturen.
De rit start , weg zijn we. Eerst nog wat uitproberen. Beweging naar links, beweging naar rechts, ok dat lukt, het stuurt wel stroever dan ik dacht dat het zou zijn. Ik maakte vooraf de conclusie, voor mezelf, stuur is verbonden aan twee skies, die glijden wel vlotjes over het ijs of de sneeuw, dus makkelijk zat. Niks is minder waar. Het valt wat tegen het is sturen en tegensturen. Ik besef dat de verticale vinnen onder de skies, die moeten zorgen voor de stabilisatie in de bochten, bij kleine snelheid wat tegenwerken.Het wordt toch een inspanning. Maar de hoop is groot. Tweede test is de rem en de gas en ook daar moet ik mijn vooringenomen instellingen bijwerken. Ik zal dus ook verantwoord moeten nadenken. Zij die me goed kennen weten dat dit geen probleem gaat zijn. Zij geloven in mij. Ik noem ze één voor één bij naam en dank hen voor het vertrouwen. Jezus Christus, ...euh de lijst stuur ik achteraf nog wel eens door. Ok, we testen nu de combinaties samen door zachtjes vooruit te rijden ondertussen het stuur te draaien en nogmaals lukt het aardig. We zwenken binnen het tracé van weg en dus de groeit het vertrouwen. Zachtjes zet de trein zich in beweging. Als een rups kruipt ze door het landschap, samentrekkend en dan uitrekken, al naargelang de moeilijkheidsgraad van het parcours, de vaardigheid of durf van de bestuurder.
De rit is een prettige ervaring en doet me aan mijn eerste ritten op mijn Flandria denken. Testen en proberen tot hoe ver de rekker kan getrokken worden. De rekker van kennis, bravoer en gezond verstand. Bij mij was dat materiaal van twijfelachtig elasticiteit. Ook nu test ik gaandeweg wat de mogelijkheden zijn. ik wil, gezien de kans van herhaling van deze ervaring nihil is, graag tot mijn maximum gaan. Dat lukt me misschien, we zien wel. Ik heb geen idee hoe lang we rijden, tijd vliegt en ik heb veel pret, zodat de perceptie van tijd helemaal kaduul slaat.
Mijn voorganger doet teken van halt te houden. Ik verminder vaart en sluit me aan achter de reeds gevormde rij scooters die gestationeerd staan aan de rendierdfarm.
Ik stijg af en ervaar wat kleine porties adrenaline die mijn oud bloed vermengd. Ik lach naar mezelf en beleef binnenpret. Onnozele Binnenpret, ik besef dat ik gelukkig kan zijn in kleine dingen. Niemand ziet wat ik zie, niemand hoort wat ik hoor.
Ik slaag mijn ervaring op in mijn speciale databank, een neurolink-netwerk van een ongekende soort, not made in China.
Ik luister half mee naar de uitleg hoe je te gedragen in bijzijn van rendieren. Ik denk alles genomen te hebben en stap in een slee samen met Agnes. Ik heb direct touche met het trekdier van de volgende slee. Flinke kop, grote ogen en vooral een ferm paar hoorns die vervaarlijk dicht bij mijn gezicht komen. De beestjes zijn ook nog stressgevoelig, dus wil ik snel mijn hand opheffen om mijn aangezicht te beschermen als ik bedenk dat plotsebewegingen de stress-level de hoogte in jaagt. " Godver.." komt er hard op mijn lippen, te laat beseffen de dat dat nu net het ergste is wat je kan doen in het bijzijn van dit vee. Het wordt me te veel en schud meewarrend mijn hoofd terwijl ik links kijk, recht in de grote ogen van het dier. Ik denk dat ik hier niet uitkom als een in leer uitgedrukte Lap tot aan mijn kar komt. Hij heeft een mes vast en mijn bloed, nog vol van de adrenalineshot van voorheen stolt onmiddellijk. Het beeld verwazigd gelukkig als hij een touw doorsnijdt. Roedolf zit getouwd vast aan de slee achter ons tussen twee sleebomen, die eerder takken of staken zijn en via een klopharnas aan de onze. Bij elke trekbeurt wordt zijn immense kop mijn richting gestuwd. Onnodig nog eens voor te leggen dat op die kop hoorn staan met puntige uiteinden. Stukken vel met zichtbaar gewonnen bloed bengelen aan de blote beenderige en puntige uiteinden. Wie zegt er niet dat dit niet van de vorige toerist is die deze stoel bemande? De gedachte laat me niet los. Ik kijk naar de bloeddoorlopen ogen die niet angstig maar eerder bloeddorstig overkomen. Het beest heeft door dat ik op de hoogte ben van de misdaad en doet er nog een schepje boven op om onder het produceren van klikgeluiden nog een brommende ondertoon te slaken. Het ensemble doet de voorste Lap argwanend omzien, mijn richting, als ik dan nog een por krijg van Agnes is mijn lot beschoren vrees ik. Gelukkig zijn lappen kort van memorie en het voorval wordt door de tijd ondergesneeuwd, hier gaat dit gelukkig snel.
Een rit rond het eigendom laat alles onder sneeuwen, tijd, gedachte aan thuis en vooral werk. Ik ben immuun hier voor de stapel die zich waarschijnlijk opstapeld.
De rit is ten einde en het is de gewoonte om dan de dieren te voederen. We staan aan het hek en mijn schoonzus, Annemarie staat voor me, haar zitvlak zit vol rendierhaar en ik besluit om deze van haar gat te kloppen onder de begeleidende woorden van mij, gij hebt haar op uw gat. Zij is verontwaardigd en draait zich om. Een metamorfose vindt plaats, want haar gezicht is veranderd en er komt Italiaans uit haar strottenhoofd. Oeps, Scusa, ho fatto un errore riguardo al sedere femminile.
Ik voed wat rendieren met mossen en pellets.
Het wordt tijd voor de terugrit met de sneeuwscooters. Ik ben er klaar voor en neem plaats op de zitting en laat mijn voorganger bewust vertrekken en wacht nog even om aan te sluiten. Dan schiet ik naar voor. Dit wordt mijn rit, ik voel het , het stalen ros zit me als gegoten, We are one.
We komen in een vlakte waar we snelheid maken, ik raad door het landschap, hang in de bochten en doe gecontroleerde slips. Plezier mannen en ik roep gelijk een jonge knaap, beheerst begrijp me niet verkeerd, beheerst. Van de tweede en de derde ben ik niet zo zeker.
Wie houd me tegen? Nieeeeemand.
De terugrit is tien keer Korten dan de heenrit, kan dit wel?
Terug in ons verblijf nog een wandeling gemaakt, daarna gaan eten en dan nog eens jacht op plaatjes van Aurora Borealis echter zonder succes.

Geschreven door Chris.op.weg