Wakker als anders, rustig wat mails afwerken en whatsapps.
Onze buren komen uit Montpellier en zijn van het kettingrokende soort, maar ze roken gezonder, ze roken enkel buiten in de frisse lucht.
Paul vraagt bij ontbijt een tweede tas thee, en krijgt koffie, zijn Indonesisch gaat achteruit mensen. Wie bij de hond slaapt!
We trekken dus zuidwaarts, naar het diepste punt van het Eiland waar ook tempel staat.
Voor wie zich afvroeg wat er met de poppen van sommige nachtvlinders gedaan wordt? Zijde oogsten door de zijdedraad af te wikkelen. Daarbij sterft wel de poplarve die er in zit.
Onze tocht begint voor vandaag. We rijden naar het Hotel in het vooruitzicht van een volgende trip. Hier zit het zoveelste lief van Paul. Een vrouw die hij al sinds 1993 kent. Ik begin echt te geloven in een Gauguin story. Alleen schildert onze Paul met woorden en gelukkig maar, zelf zijn abstracte kunst zou een aanslag zijn.

Denpasar museum, waar Bali 's cultuur staat, gelegen in gelijknamige stad , de grootste stad van Bali.
De omkadering van het museum weer is uniek.
Ervoor is een groot plein. Links ernaast is men een tempel aan het bouwen, in de typische Balinese stijl. Je kent ongetwijfeld de moderne methode van gelijmd metselwerk, waarbij de voegen tussen de stenen tot een minimum zijn herleid. Hier zie je niks anders, het is hun manier om te bouwen, het geeft een strak vlak concept. Met de hoge zonnestand is dit ideaal. Sculpturen die er voor staan krijgen hierdoor meer aandacht. De nieuwe tempel wordt opgetrokken in rode baksteen, ik nam er wat foto's van.
Ik ga binnen op de museumgrond via de grootste poort. Opgebouwd in donkere steen, poortzijde strak en vlak, buitenzijde trapsgewijze beeldhouwkunst.
Eerste paviljoen te bereiken via een poort. Ik moet trappen op, door de deur en weer trappen af. Alsof men hier vreest voor wateroverlast. Het gebouw zelf staat, zoals alle andere, verhoogd opgesteld. Wie in Bali de trappen heeft uitgevonden is intussen steenrijk geworden.
Ik zie doeken en denk aan de collectie van de Kring voor Heemkunde.
Maar vooral de beelden zijn indrukwekkend, niet qua grootte, maar vooral de expressie die ze uitstralen.
volgende paviljoen met Krissen, rituele messen die gedragen worden door de mannen, ze zien er gevaarlijk uit. Het lijken mij geduchte wapens. Ze zijn van een zeer verfijnde makelij, ook de schedes. Ik fotografeer er een deel, d. Het lemmet ziet er scherp en puntig uit. Dit ding wil je niet in je buik krijgen. Ook het handvat is een juweeltje.mijn toestel raakt het glas van de uitstalling, maar ik heb het bewijs mee.
Ik verlaat dit gebouw, ga de trappen af, tracht het tuintje over te steken, maar moet slalommen rond en over het frame van een grote tent die ken aan het opslaan is. Trappen op, poort door, trappen af. Rechts van me fotografeer ik een beeld van een Hollander met hoge hoed. Hij is dronken, zoals ze altijd waren, zegt een vriendelijke wachter, een echte dan, verder tref ik er nog zo één aan. Ze geven de tijdsgeest aan. de manier waarop de wachter ons dit verteld spreekt boekdelen
In het laatste paviljoen is een eerste zaal ingericht op de gelijkvloerse verdieping, trappen niet meegerekend, grote kuipen in steen gekapt laat me weer verbazen
Op de verdieping zie ik wapens en werktuigen uit de oertijd, vuistbijlen en beitels uit steen. Landbouwwerktuigen, een kalender uit de vroege tijd. stuk voor stuk topstukken.
Mijn oordeel over dit museum? het bezit een gigantisch potentieel, bijna alle stukken zouden de grote musea doen watertanden, zelfs de gebouwen, kunnen grote Jaloersheid opwekken op het Europese continent. Wat tegenvalt, is de labeling van de stukken, bijna nergens is een tijdsperiode opgenomen en veel te veel geconcentreerd op te kleine plek. Verdubbelen of verdrievoudigen van de opstellingsruimte zou beter zijn. Het blijft echter zeer de moeite om te komen kijken.
We stappen in en rijden naar JIMBARAN , aan zee, we eten daar simpelkes? Een kleine kom soep, witte rijst, konkeltjes in looksaus, een visje, twee of drie grote garnalen, een saté of 4 van calamaris en een kreeftje. Wat geroosterde pindanootjes erbij, looksaus, Sambal. Zoiets gelijk op een doordeweekse dag. Het smaakte me zeer, dat mag nog gezegd worden.
Het uitzicht er ook mocht zijn. Zicht op zee, bootjes op het water. Het kan er zeker door.
Vanwege het schare-leefbudget dat we meekregen, was de optie om borden te wassen open, we besloten het niet te doen en verder karig verder te reizen.
Eens in het met brede wielen voorziene ros, beslissen we om even langs het grote beeld te rijden, dat we vanuit onze picknick positie konden zien.
We komen aan bij de GWK attraction. Een Nationaal park
Het beeld zou hoger zijn dan status of Liberty. In elk geval 10 punten voor organisatie en uitrustingen.
Het beeld is een voorstelling van Vishnu gezeten op een adelaar. Met de bouw is men gestart in 1993, de werken werden beëindigd in 2018. Het is een immense onderneming geweest, die een gigantische som moet gekost hebben. commentaar laat ik aan anderen over.
We haasten ons naar de wagen en zetten koers naar Uluwatu.
Uluwatu Luthur, een Hindu tempel met een heel aparte atrakties, apen, zonsondergang en kechar.
De tempel zelf is niet te betreden voor niet gelovigen. we kunnen dit alleen maar bewonderen vanuit de rand, buiten de ommuring. Op de poorten zijn swastica's en andere tekens verwerkt de laatste kan ik niet benoemen.
De apen zijn een andere kwestie. Bij afdalen na parking en ticket-verkoop zie ik een menigte staan, verwarring en beroering. Een aap zit in een boom net boven de toeschouwers. Hij of zij heeft iets vast, maar dat zie ik niet. Een Japanse toerist springt naar boven met een voor hem bovenmenselijke inspanning. Zijn afsprong is matig, de landing is een evenwichtsoefening en een gevecht tegen de zwaartekracht. Hij lijkt te vallen, maar kan zich nog net, wiekenwaaiend verzetten. Hij strompeld, eerder horizontaal vallend, over het pad, over een lengte gelijk aan de landingsbaan Deurne. Het applaus van de menigte is groter dan zijn trofee waard is, hij toont zijn hoedje.
De toon is gezet voor mij. Ik zet mijn bril af en stop hem weg. Verder alles dicht en verzekert. Geen onnodige risico's. Een korte wandeling tot aan de tempelmuren, die op de klif staan, loont echt de moeite, wat het uitzicht betreft. Hier is het dat die befaamde zonsondergang plaats vindt. Setting is in elk geval goed. Onze Nick zorgt voor tickets voor de voorstelling straks, dat is makkelijk, hoeven wij niet aan te schuiven. Met Wij bedoel ik Paul, want ik doe niks, ik draag de kas niet, ik spreek de taal niet, ik versta ze ook niet. Ik doe wat ik best doe. Maar dat melde ik al eens.
Voor mijn ogen gritst een aap een gsm weg, een tweede kornuit neemt een bril. Binnen de kortste keren zijn ze stuk, ze bijten neusstukken en trekken de "oren" er af, de dingen zijn snel total-loss. Het heeft geen zin om achter de apen te lopen, ze zijn vliegensvlug, al lijken ze traag en ongeïnteresseerd rond te dwalen. Het zijn venijnige beestjes met nondedju grote tanden.
Dan valt de avond, de kleuren veranderen, en vanuit mijn standpunt, worden mensen, dieren en kantelen van de tempel één silhouet. Donker bruin naar zwart tegen okergeel, rood en violet van de ondergaande zon. Mooi plaatje om te schilderen, dus ik trek foto's.
Ik trek er meer dan één, tracht ook dichterbij te komen, maar er is te veel volk voor me om veilig te stappen. En er zijn ook op pret belusteen volgens mij afgerichtte apen. Bij een zoveelste incident zie ik een wachter een zakje voedsel wisselen met gsm, en dat lukt nog ook.
Ik zet me neer op een stenen muurtje en laat mijn been en voet wat rusten. Een koppel trekt mijn aandacht, wanneer ze vragen vanwaar ik kom. Belgium. Ah, Shiny balls, Brussels, Lukaku. Big smile. Yes , antwoord ik, en vul aan met alle bezienswaardigheden die me binnenschieten, inclusief Kevin De Bruyne. Dat laatste was het raakpunt.
Beiden komen uit India, 1 jaar gehuwd en nog steeds hartstikke verliefd. Schoon hé, zeg ik tegen Paul, weet ge dat nog? Dat van het jaar getrouwd zijn bedoel ik. Jéjé.
Hij werkt in Canada, Engenering, zij werkt in software Robotica. Slim meiske, met mooi gezicht, zwarte ogen en brede glimlach. Ik complementeer hen met elkaar. Het effect is dat ze ons een paar keer opzoeken, ook als we aanschuiven voor de voorstelling.
Zij zorgt ervoor dat ik onderaan zit vlak voor het podium.
Het verhaal of de verhaallijn wordt op een A4-tje uitgelegd. Mijn Indische vriend zegt me dat het verhaal zich afspeelt in India, in het dorp waar hij geboren is en laat me foto's zien. Een grote adelaar ligt op zijn rug in steen, aan de oceaan.
Het stuk is nu aangenaam om te volgen, links zitten de vertegenwoordigers uit India, die me af en toe iets toe fluisteren, rechts de Belgische delegatie die ook uitleg geeft. Ik dans met bovenlichaam van links naar rechts.
Zoals in de voorstelling in Jogyakarta, is de rol van de witte aap toe vertrouwd aan een acrobaat. Er is ook vuur en prachtige zang. Een zeventig man sterk koor, dat ritmische klanken en magische woorden uitstoten met verbazende kracht en uithouding, heel de voorstelling lang. Een vol uur. Ik geniet hiervan. Ik film en fotografeer a vôlenté.
na een uur neem ik afscheid en wens het koppel veel voorspoed in hun verder leven. Big smile. het is stik donker en tijd om terug te keren.

Geschreven door Chris.op.weg