Niks van te merken hier in Jakarta, toch niet bij de bevolking, maar weet ik dat wel, want tenslotte ben ik hier pas. Morgen maandag is het misschien pokkedruk op straat of lopen er kinderen op straat met een boekentas. ik weet het echt nog niet, en als ik het morgen weet, dan schrijf ik er vast over. Indrukken, daar gaat het over. Zoals de indruk van mijn brace op mijn enkels, het is er en doe ik mijn brace uit, wacht een poos dan zie je niks meer.
Zondag is niet goed gestart, die begon om 1 minuut na twaalf, het was warm in bed, heel warm en veel lawaai. Hier in de buurt wordt er muziek gespeeld, hard, veel en met beats die je niet toelaten om een oog dicht te doen. Misschien heb ik toch een oog dicht maar vraag me niet welk oog, ik zou het begot niet weten. Waarschijnlijk dat oog dat in mijn hoofdkussen zit. Links, rechts zwaai ik met mijn hoofd, zonder me evenwel druk te maken. Ik heb vooraf de airco af gezet, want het geluid zou me wel eens parten kunnen spelen. Pfff stom , ondertussen is het twee uur s 'nachts en weet ik niet of ik wel een oog dicht heb gedaan, het is vervelend, maar ik blijf rustig en beslis om toch maar de airco terug aan te zetten, met lawaai en welgekomen friste. Toch iemand die verstandig is hier, denk ik dan.
Mijn bewuste registratie peilt.
Uiteindelijk word ik wakker, na een nachtrust die ik woelig en kort mag bestempelen, het is al zeven uur, ik tracht weerom snel te douchen, het één en ander op te ruimen en mij naar boven begeven, naar de Lunchgarden, ontbijtplaats met andere woorden.
Twee gebakken eieren, cereals, fruit, fruitsap, koffie en daarna nog een koffie.
Ik schrijf ondertussen mijn verslag van gisterenavond af en zend dit door. Weet niet of dit ooit zal gelezen worden, en is dat niet, dan is het zo. altijd goed voor het moment dat mijn Alzheimer toeslaat.
Bon, gene zever hierover, we bellen een taxi en rijden naar centrum van Jakarta, wat zeg ik, het centrum van Indonesië. Het Nationaal symbool of beter gezegd het symbool van de natie. tja, wat moet ge daar nu van vinden. In mijn ogen, een gesymboliseerde bloem in metselwerk dat vele meters hoog boven de omgeving uitsteekt. Volgens Wikipedia: " ...Het Monumen Nasional is een 137 meter hoge toren in het centrum van Jakarta. De toren symboliseert de strijd voor de onafhankelijkheid van Indonesië. Het monument is gelegen op het Medan Merdeka, het voormalige Koningsplein...". De regel daaronder is die toren al 5 m gekrompen, om maar te zeggen dat informatie niet altijd is wat het is. Voor mij als landmeter vind ik dat wel wat lachwekkend, maar ik ben hier als toerist en daarmee uit.
Een korte rondgang rond het monument, we gaan niet binnen, het volstaat om te zien wat er te zien is. We trekken naar het Nationaal Museum, iets verder in de straat. (Voor ik het vergeet) Als ik hier "we" zeg, dan bedoel ik Paul, Omar en Roselyne en mezelf, dus" we "is met zijn vieren. Paul legt me uit dat in het Indonesisch, "we" twee vormen heeft, "we" als normale vormaanduiding (reisgenootschap, dwz Paul en ik), en "we", als uitbreidingsvorm en dan zijn we met zijn vieren. Het is niet ingewikkeld, maar ge moet het kunnen begrijpen. mmm, duidelijk uitgelegd is dat ook weer niet.

We trekken het museum in en worden opgewacht in een kleine tuin van beelden, in allerlei vormen, met allerlei figuren, van de 6de eeuw tot onze late middeleeuwen. Zoiets vinden wij bij ons niet, of beter gezegd ik heb dat nooit gezien, waarschijnlijk is onze kunstcultuur wel zo rijk, maar ik heb dat nog niet gezien. Ik zie hier beelden half man, half vrouw voorstellende, met vier armen en sommige met nog meer armen, de betekenis hiervan ken ik nog niet, maar kom ik nog wel achter. Ik trek alleen verder het museum in. ik zie poppen en maskers, oud en afschrikwekkend en met een scherpe neus, dat valt op. Later vraag ik aan Rosalyne of hier betekenis achter zit en of deze karakterkoppen, die duidelijk schrik moeten inboezemen, nog voor de invasie van de VOC werden gemaakt? "Waarom" vraagt ze? " omdat, begin 16 de eeuw hier niemand loopt rond met zo een tronie. Bij mijn weten komen de Europeanen, de puntneuzen, hier om te plunderen en uit te buiten. De mensen hier moeten de schrik van hun leven gehad hebben als die van de VOC uit hun schip kropen, de snoodaards." 
Een echt antwoord krijg ik niet en dat begrijp ik wel, het is tenslotte een domme redenering van me,  maar één van die redeneringen die in mijn hoofd spontaan opduiken. Ik denk dat ik overkom als een gekke man, en zo ver zit ze er nog niet naast ook.
In de grote collectie valt op dat alles op een ornamentale manier is versierd, overdadige krollen en krullen. Of het nu dolken, zwaarden, stokken of iets anders is. Fraai kapwerk, zelf Shiva heeft op een bepaalde manier krullen in de vorm van meerdere armen achter op. Het overdadige aspect laat volgens mij zien dat het hier niet allemaal simpelkes is, en ook dat er verschrikkelijk veel tijd is gestoken in het vervaardigen van de stukken, appreciatie van mij kunnen ze zeker ontvangen.
Ik moet even rusten voor ik verder ga en zet me neer op een bank, daar word ik aangesproken door een vrouw, ze is vergezeld door haar man en twee kleine kinderen. Een gesprek in het gebroken Engels, ze werkt als airhostess, wat mijn eerdere taalvermoedens bevestigt, maar vriendelijkheid alom, ik complimenteer haar nog met haar mooie kinderen, wat ze in dank aanvaard, de zoveelste glimlach krijg ik mee. 
Ik trek verder op mijn leertocht door dit cultuurhuis, rijk aan verleden, heden en voor sommigen twijfelachtige toekomst. Overal lachende gezichten als ik hen toeknik, een mens wordt daar echt gelukkiger van. En tevens bedenk ik dat ik uit een zuur land kom, aan mij zal het niet liggen, dat is duidelijk.
Dikke twee uur en half rondgelopen en nog niet uitgekeken, maar ik krijg honger en dorst en zoek mijne compagnon op. Die loopt iets verder op. we drinken een koffie en besluiten het hierbij te laten.
Onze groep vult zich aan met O&R en we zoeken een restaurant in een hotel vlakbij. We eten lekker en trekken dan alleen terug naar het hotel.
We zijn er snel en ik schrijf op wat hierboven staat, pak een douche en bel mijn trouwgedachte op, toeval of niet, maar ik krijg een flinke bloedneus, sapperdepip toch. Mijn voorspelling van eerder deze week komt uit. 't Was er alweer sneller dan gedacht. Niks aan te doen, stelpen en rustig blijven.
Gelukkig ben ik daar goed in.

Ik zet gesprek met Agnes voort en zorg voor vrede in het hoofd, wat koetjes en kalfjes passeren de revue en ik hang op.
Even, snel een korte slaap en dan naar boven om te eten.
Het koppel van vanmiddag voegt zich bij ons. We drinken nog wat en dan besluiten we om gedag te zeggen want wij vertrekken vroeg heel morgen, met de trein.
We zullen zien wat er komt.

Geschreven door Chris.op.weg