Wakker worden met een aircosmoeltje, verstopte neus en niet beseffend hoe laat of hoe vroeg het wel is. Het licht dat door de gordijnen komt is anders dan anders, en laat me niet toe om instinctmatig het uur te pinnen.
Zes uur, ik keek op mijn gsm en zag wazig hoe laat het was. Goed zo. Een goed moment om op te staan.
Ik flikker me uit het bed en doen mijn eerste stommiteit, kan best even terug gaan liggen, nog een kwartiertje, tot de euforie ( lees draaien ) voorbij is.
kwart na zes, dus uit bed, zonder bril, zonder hoorapparatuur de badkamer in,
tweede fout: afstapje niet gezien, een eerste Vlaamse vloek dendert er door het hotel, ik roep er achteraan" en t zal de laatste niet zijn".
Wassen, plassen en aankleden, 't' gaat allemaal snel bij mij, hoor. Gaat hier goed vooruit, voor mijn leeftijd.
Ik maak me klaar om te eten, en zie op de klok dat het ondertussen acht uur is, mmm toch niet meer zo rap precies.

Ik zit boven alleen in de Lunchgarden, met een vrouw van hier, wat verder aan een tafel, eet 2 spiegeleieren, wat fruit en cerials, 1 glas water, 1 glas fruitsap en 2 koffies. Klinkt veel, maar dat is er niet. denk dat de kippen hier van klein formaat zijn en de appelsienen met water in de bomen, maar het smaakt en dat is het voornaamste.

Na een tijdje komt de leider zich voegen aan tafel, gewapend met van alles, rugzak, gsm, laptop, pak in bruin papier en een rode zak. Die laatste ken ik van op de vlieghaven "Brussels".
"Om 10 uur komt men hierheen om dit pak af te halen", goed om weten Paul, wat is de functie die ik moet bekleden?

• be nice, be happy- . Ik denk dat ik dat nog wel aan kan. Een groep "kleine" mensen voegt zich bij ons. Twee zusters in blauwe tuniek en 4 jonge kinderen, twee meisjes en twee jongens komen glimlachend naar ons toe. Aanstekelijk vriendelijk, ik heb de gemakkelijkste job van de wereld. ik glimlach , neem foto's van de gebeurtenis en tracht in communicatie te gaan met hen. De zusters kunnen zich verstaanbaar maken in het Engels, de kinderen zijn wat timider of geïntimideerd door ons, achteraf naar de foto's kijken, kan ik me dat goed voorstellen. Allez ik sta er veel te dik op, maar dat is omdat ik aan de buitenkant sta van de foto, dan toont ge altijd wat ... euh gewichtiger.

Paul geeft af wat moest,inclusief rode zak met wat nuttig gerief in en krijgt daar prompt iets voor in de plaats, ik denk dat het een sjaal is of anders, een bedsprei, ben daar niet zo goed in.
ik voel trouwens heel wat gêne bij mij bij de uitwisseling. Ik ben dat dan ook niet gewoon. Een Wereldverbeteraarsgedachte wordt door Paul achteraf al snel de kop ingedrukt. Ik mag dat zo niet zien, ook zo niet denken, het wordt hier werkelijk een boeiende en lerende reis, maar we gaan ook nog wel lachen, denk ik, hoop ik. zal wel zijn. De "kleine " zusters zijn heel wat groter dan de foto's laten blijken, het beeld is vertekend. Zij steken er boven uit. Terwijl de groepslijn aan de rechterzij daalt. Grote mevrouwen die het christendom sieren en dragen! Ik mag niet te lang hier over piekeren over wat dit zegt over mezelf.
We trekken er op uit in de stad, rond het hotel, te voet, met stok en op hoop van zegen.
Ik zag vanuit mijn kamer en vanuit de lunchgarden dat Jakarta groot is en rijk. Zeer rijk. En gelijk heb ik. Als ik rond loop zie ik, beperkt door mijn positie in de nauwe straten waar we stappen, contrasten op alle vlakken.
Rijk aan mensen, kleur, geluid, wolkenkrabbers, auto's, mensen, kippen en andere vogels en mensen, veel mensen en ook wat ik armoede bestempel.
Dat laatste is mijn opvatting, mijn zicht op wat ik waarneem en bekijk door mijn bril. Een bril die waarschijnlijk een jaarinkomen vertegenwoordigd voor de mens die ik dag zeg, in het Nederlands. Hij, zij loopt glimlachend voorbij en weet niet dat wat door mijn bril gefilterd wordt op mijn netvlies wordt gebrand.
Op en af, ik stap links dan rechts, verhard, onverhard, het weegt op mijn enkel en dat zint me niet. Mijn onderbeen doet niet wat ik verhoopte, -dommetoch- .
We stappen ergens binnen om te eten en dat is net op tijd. Schoen uit, brace uit, half uurtje poseren doet deugd.
Eten en dan terug naar hotel.
Paul gaat centen wisselen, ik naar mijn kamer om wat te schrijven en te tekenen, ook te rusten.
Seffens eten we met vrienden van Paul die ook hier overnachten.
Ik hoop dat ik mijn gevoeg hou of hoe zegt ge dat in dat Taaltje van Paul & Ann.

De kennissen van Paul zijn noch werk-gebonden, noch kennissen-gebonden, laat het me kennis-gebonden noemen.
Ik hou de namen nog te goed, want ik onthou dit niet zo goed en in feite doet dit er ook niet zo toe. Voor mij zal deze ontmoeting van deze lieve mensen maar vluchtig zijn, al duurt ze een volle dag en deze avond.
Het gesprek, hoe kan het ook anders gaat snel over het gemeenschappelijk goed dat ze schijnbaar goed delen.
De jonge vrouw, van nog geen dertig is zeer goed onderlegd, een bolleboos op haar terrein vermoed ik, hoge scores op de Unief gehaald, daar ben ik zeker van. Ze is zich daar ook van bewust, al doet ze een poging om dit niet te laten merken. Een oude man als ik, want dat ben ik voor haar leeftijd, leest niet alleen de ballonnetjes van de cartoon, maar bekijkt ook de fijne potloodlijnen op het gelaat, de bewegingsversterkers van de cartoonist die kracht bij zetten op wat moet overgebracht worden. Weinigen die zelf de gum hanteren die deze impressies vegen nog voor ze tot stand komen.
Een interessante conversatie, waar ik me begrijpelijkerwijs niet in meng, ik ben niet op de hoogte van wat er vandaag leeft in de wereld van de vreemde culturen.
Met vreemde bedoel ik niet alleen vreemd voor mij, maar ook in het bredere spectrum, buitenlands, volkskundig en met cultuur denk ik aan de echte betekenis en ook wat er bij hoort, personen, instanties enz. haar compagnon, werkzaam in een stad als ambtenaar, schijnt ook zeer belezen te zijn. Zij of hij hebben zij noch moeite noch tijd bespaard om veel op te zoeken voor hun reis naar Indonesië.
Daarmee is ook mijn grootste jaloezie aangekruist, mijn achilleshiel. Toepasselijker kan dit voor mij niet aangegeven worden. Ik neem niet de tijd om hierover te lezen.
Mijn gedrevenheid in mijn werk, doen me tijd altijd vergeten, wat rest is wat rest. Zeer schaarse momenten te verdelen over gezin, familie, de Kring en aanverwante.
We komen in het gesprek natuurlijk op de Kring en visie, voorzitters incluis. Een makkelijker gesprek voor mij, want daar ken ik een beetje van.
Ondertussen eten we alweer heel lekker en voldoende, twee pinten later en een hele babbel verder gaan we naar de kamer. Bij Paul drink ik nog een glas of twee schots vocht dat we in de taxfree zone in Brussels Airport :-) kochten. Goed om flink te slapen.
Was dat maar waar, maar dat wist ik toen nog niet.

Geschreven door Chris.op.weg