Drie uur in de morgen, wat zeg ik, in de nacht. Ik heb er al een hele hoestige semi slaap achter de rug, snakkend naar slaap en wachten tot die komt. Ik doe een tweede maal mijn ogen open en stel vast dat het al 20 minuten later is. Snel snel de badkamer in en de ochtendroutine in snel tempo af handelen. Er is haast bij want ik beloofde M&A om op tijd voor hun deur te staan.
Met een minuutje vertraging rijden we naar hun voordeur toe.
Oef eerste missie gelukt. Daarna zien we nog wel, mijn opdracht en belofte is vervuld. Ik, wij kunnen aan onze reis beginnen.
We gaan de kou tegemoet. De barre kou, zo beeld ik me in. Ik ben niet zo goed voorbereid want ik wil me laten leiden door het toeval, door het gezelschap en vooral door het onbetwiste leiderschap van mijn aangetrouwde familie. Ik heb daar veel vrede mee en het is bijgevolg mijn bewuste keuze. Makkelijk zat , zal u zeggen en dat klopt ook.
Anderzijds houd dit gevaren in die van dentale aard zijn, maar geen zorgen vooraf. Wij ondergaan en surfen vanaf nu op wat komt, ik geniet alvast van dit moment en er gaan er nog vele volgen.
Parkeren in Zaventem om 4:25 en dan heel de rimram van zoeken, aanschuiven, bagage inchecken, zelf inchecken en ten slotte boarden.
Ondertussen tikt de klok, we lezen 6:37 en zitten ingesnoerd in de Airbus, klaar voor vertrek.
Ik zit in het vliegtuig en heb een hazeslaap achter de rug. Tijd om eens van gedachten te wisselen met mezelf. Het is al weer een tijd geleden dat we elkaar op deze manier tegenkwamen. Ik leg natuurlijk wel meer zaken aan mezelf voor, na feiten. S'avonds de voor ik definitief vertrek naar Dromenland. Ernstige zaken bespreek ik dan, vooral natuurlijk persoonlijke dingen, voorvallen of interacties. Eens kijken of ik het wel goed deed, goed overkwam. Mijn gesprek is nooit heel diepzinnig of van fundamentele aard. Gewoon eens terugblikken. Ook vooruit kijken wat morgen te doen staat, behoort dit die routine. Daags voordien kijk hoe ik mijn opdracht van de volgende dag zal uitvoeren. Uitwerken tot in de details is daar meestal bij. Door de jaren heen leerde het me om, éénmaal op de crimescene, zaken zorgvuldig en zonder te veel impro uit te voeren.
Nu ben ik volledig wakker en werk een gedachte uit die ik eerder bespeelde. De wereldproblematiek van de laatste 24 uur laat me geen rooskleurig beeld scheppen over wat m mogelijk te wachten staat . Ik betrapte me erop dat ik de hele "show" in het Witte Huis vanuit een te Europese visie interpreteer en veroordeel. Ik bekeek heel wat mediaverslaggeving, Vlaamse, Amerikaanse en één Russische. Zowel Democratisch als Republikeinse interpretaties van de feiten doen me soms twijfelen aan mijn zin voor objectief luisteren . Michiel Vos deed me uiteindelijk inzien dat kijken én luisteren niet voldoende is. Je moet ook voorkennis hebben en een doel voor ogen houden .
Politiek is moeilijk en makkelijk. Je hoeft je niet steeds af te vragen of je goed bezig bent. Je kijkt vooruit, niet links, niet rechts. Eens aan de meet mag je omkijken of er nog iemand volgt. Ben je niet alleen, dan ben je goed bezig, zoniet heb je het fout gedaan en dan is het zo
Ik realiseer me in kleine mate dat we met deze reis dichter bij die sakkerse Putin komen. Eentje die het tsaar-isme verachtte, omwille van afkomst, maar o zo blij is dat hij een kroon op het hoofd heeft.
Hoe de wereld voor mijn kleinkinderen er zal uitzien kan ik niet voorspellen, alleen hopen dat ze het geluk mogen smaken dat er oorlogen stoppen, niet beginnen.
Bestaat de kans op een nieuwe Grootte Oorlog, of is die feitelijk al gestart. Het houd me bezig, het houd me ook wakker.
Zo vertrek ik op een korte werkpauze, met dit idee, met deze last. Ik draag hem enkel als ik er aan denk. Hoe anders zou het zijn als je in de conflictzone woont. De luxe hier niet over te peinzen is niet bespreekbaar.
Blauwe lucht, zon en een vliegtuigvleugel trekken me terug in de reis.
We landen en voelen dus terug stenen onder onze voeten, maar goed ook want het wordt stampen geblazen. Bij het uitsorteren van de bagage blijken er twee koffers niet terug te vinden zijn, en we zijn niet alleen. Ik schat dat er een dertigtal nog in Zaventem staan.
T is God geklaagd, maar de God bij Brussels Airlines heeft een verlofmoment, wij een verschrikkelijke baalmoment. Hopeloos is het telefoongesprek met het callcentrum. Volgende vlucht gepland vanuit Brussel is zondag, waarschijnlijk onze terugvlucht. Wie weet brengen ze alle verloren koffers mee en laten ze hier staan. ik bedenk zo maar wat.
Er zit niks anders op dan onze grieven schriftelijk over te maken op de document, dat waarschijnlijk al duizend voorlopers heeft gekend.Het voor ons gevoelige klachtblad deponeren we in een daarvoor bestemde gleuf om vervolgens hopelijk in de klachtenbak te vallen. Bij navraag werd ons verzekerd dat deze wordt gelicht, het uur en de dag werd er niet bij verteld.
Er restte niets anders dan de ogen neer te slaan, dan naar boven, links rechts en diep te ademen.
We sporen met huurwagen naar dichtsbijzijnde supermarkt en kopen ondergoed, handschoenen en wat hygiëne spullen en trekken dan richting chalet.
Met de Toyota Yaris door een wit landschap, de weg afgezoomd met Jalons, meetstokken van landmeter, de rit gaat vlot, veel verkeer is er niet.
We komen aan in een met sneeuw bedekt gebied. Blokhutten uit flink uit de kluiten gewassen stammen staan met respect voor landschappelijke karakter ingeplant. Na een droge hap doen we een stap in de buurt, de omgeving ademt rust uit. Als niemand iets zegt, dan is het muisstil. De sneeuw dempt volledig alle geluid, zalig gevoel, mooie buurt.

Geschreven door Chris.op.weg