Een hele goede morgen, het spreekwoordelijke ijs is gebroken, ik heb mijn doel bereikt, ik zou kunnen inpakken en huiswaarts gaan. Niks is minder waar. Het verhaal is pas klaar als het verhaal beëindigd is. Het stopt als ik het zeg of als ik niks meer kan zeggen.
Aurora Borealis staat met een lichte groene streep doorgehaald.
Ik ben nog niet tevreden, maar zal er geen punt van maken mocht de ze nog beter voorschijn komen.
Eten en tijd om me klaar te maken voor de Huskysafari. We stappen naar de afgesproken plaats waar een bus ons oppikt.
Als ik zeg stappen dan is dat een onjuiste weergave van wat ik doe. Ik zwoeg voort en verplaats mijn ene been voor het andere. Gelukkig heb ik mijn wandelstok mee. Alleen zo kan ik het tempo van de andere volgen. Ik ben niet moe, ik word ook niet moe, alleen wil dat rechterbeen niet doen wat het zou moeten doen. Verdomme , verdomme dat is niet prettig voor de rest. Toch stap ik flink door om op tijd te zijn voor de Huskysafari.
Overkleding aan en de bus op. Ik barst al van de warmte en besluit om het een en ander terug uit te spelen. In een tergend trage beweging kan ik mijn schouders ontlasten van de spanning die mijn oak uitoefende onder de stress die ik veroorzaak. Die aktie zet op haar beurt een tegenactie in gang zodat ik me even moet opvoeren. Een korte hoge toon geeft blijk van de inspanningen die ik lever in gevecht met dit vreemde kledingsstuk. Het lukt me, net op tijd want de bus artiveert op ons rendez-vous punt. Sapperloot denk ik dan, ik heb me net ontkurkt en moet nu terug de fles in. Gelukkig ontbreekt het me nooit aan flegmatiek, en Nieland merkt wat op. Vlot kruip, wring ik me terug in 't pak, veel vlotter dan voorheen waarschijnlijk geholpen door het lichaamszweet van vorige actie.
Gelukkig is het koel buiten, rond het vriespunt. Zo ervaar ik de buitenlucht als een aangename temperatuur.
Opletten nu wordt uitgelegd hoe je de commando's moet interpreteren en vooral uitvoeren. Een slee beman je met twee personen, één zit en doet best niks, de ander staat recht op de slede. De slede bestaat uit glijders en zijn de lange, smalle stukken aan de onderkant die over de sneeuw glijden. Ze zijn glad onderaan om wrijving te verminderen. verder heb je voetborden waar ik, musher of bestuurder mijn voeten moet opzetten. Tussen hangt een remsysteem dat door er men gewicht op te zetten de snelheid verminder of de slee tot halt moet brengen. De jonge man legt het vlotjes uit, dus zal het me wel lukken. Aan de gezichten van mijn reisgenoten merk ik dat ook zij geen obstakels zien om de taak te volbrengen.
Bij het stappen naar de wachtplaats van de honden word de stilte doorbroken door gehuil, gejammer en af en toe een geharrewar. De beestjes zien er goed uit, maar vallen wat tegen in grootte en robuustheid. Het is fout om dit te zeggen, ik heb duidelijk geen notie van de taaiheid en de kracht van dit hondenras. Als ik even bedenk dat ons Yumi, een derde zo groot, al een stevige trekkracht heeft, dan is die inschatting kompleet fout natuurlijk. In elk geval zie ik onmiddelijk, dan wel met een kennersblik, dat deze meisjes en jongens adhd-ers zijn. Het is zo klaar als een klontje en ze hebben schijnbaar ook nog een kort lontje. Het is hapje links, scheve blik naar de andere sledehonden. Het is tijd om te vertrekken. Ik start als bestuurder, Agnes zet zich neer, de honden worden zenuwachtiger en nerveuser, komaan hoor hen schreeuwen, komaan gasten, haal je voet van de rem, we geven er een lap op. Komaan zeg, dat duurt. Alléz, ik vertrek, laat los gast, laat los.
Ik vergeef lijn voet en de slee schiet vooruit, oei, whaw de kracht die er uitgaat van de zes honden die voorstaan is toch nog steeds buiten mijn verwachting. Ik trap terug op de rem, hun aanmanend tot rust en kalmte. Ik zie er één uit de meute achterom kijken. Een lange tong hangt uit zijn bek, naast een root tanden die wel wat voorstellen. Ik heb genoeg gezien en besluit een voetje te lichten en nu we vertrekken. Onze slee zit achter de begeleider die de route aangeeft met een sneeuwscooter en nadert haar te snel. Hij doet teken dat ik moet remmen. Ik trap op de pedaal die tussen de glijders en misreken de reactie van het voertuig. We blijven naderen en de gestes van de begeleider worden nadrukkelijker en gebiedender. Aktie is nodig en ik trap goed door, oef stilstand. Ik kijk fluitend achterom en gebaar van kromme haas. Als ik terug om kijk komt er gelukkig een glimlach op dat Fins gelaat. Oef.
Iedereen sluit aan en eindelijk vertrekken we voorgoed.
Een fijne rit. Ik stuur, t.t z. Ik rem of laat alles vieren als een echte. Bespaar me evenwel van commentaar achteraf dat dit geen kunstenaarschap is.
De honden lopen, trekken, sleuren aan hun vracht. Ze rijden er effectief de kanten af. Het pad dat ongeveer vijftig centimeter diep in het sneeuwlandschap slingert wordt tijdens de rit verder geboetseerd door de lijven van de Husky's. Ze schurken werkelijk tegen de sneeuw bermen in de binnenbochten. Tijdens de rit zie ik ze ook happen uit de sneeuw, lopend zonder de pas te verminderen. Zelfs boodschappen worden gedaan of geleverd onder flinke tred. Bewonderenswaardig moet ik zeggen. Zelf moet gaan zitten om te plassen, dus mijn bewondering hebben ze. Op halve rit wisselen we tussen passagier en voerder, stilstaand welliswaar, wij zijn geen honden.
Met een boeking in een goed restaurant willen we de dag goed afsluiten. Dat doen we ook en we laten het ons goed bekomen.
Maar is dit verhaal niet als de bruiloft van Kanaän,waar de beste waren nog moet komen?
De rit naar de blokhut leert ons dat de hemel vrij is dat er duizen sterren staan en dat de nacht nog jong is.
Ik doe mijn warmste caleçon aan, onderlijf en dikke sokken, lange broek en een dikke trui, daarover hijs ik me terug in mijn
sneeuwpak neem de sneeuwschop mee en een houten broodplank.
Zo vertrek ik samen met de rest naar een bevroren meer wat verder op. Gisteren zagen we ons doel van de reis.
Vanavond trakteert Aurora haar oude lief het mooiste spektakel dat je kan inbeelden. Vermits ik geen fotostatief meebracht Schulte ik een berg sneeuw bij elkaar, platte de bovenzijde af en placeerde er boven op de broodplank wie ooit de film van Spielberg zag, close encounters of de third kind, weet nu hoe dit kunststuk er uit zag. T ' was wel iets kleiner, maar dat zijn details. Daarop zette ik mijn fototoestel stabiel op, wat volgde is om duimen en vingers... Ge weet wel .
Ik word verwent op groen van onbeschrijfelijk pracht. Mijn reisgezelschap, met meer reiservaring is ook onder de indruk. De combinaties die de lucht kleuren zijn moeilijk te beschrijven, wel fotograferen. Toch waag ik een schuchtere poging om iets weer te geven van wat ik zie. Eerlijk is eerlijk om te verklaren dat het niet zo eenvoudig is om met het blote oog het fenomeen te aanschouwen. Mijn ogen zijn niet in staat om in de nachtperiode het brede kleurspectrum waar te nemen, de uiterst fijne nuances raken mijn netvlies niet zoals bijvoorbeeld de gevoelige plaat van mijn fototoestel. Ook stel ik dit apparaat in op een heel hoge ISO-waarde én capteer ik een beeld gedurende een lange belichtingstijd, ongeveer dertig seconden. Het Fellowship of A.B. doet dat anders, het resultaat is gelijkaardig. Wat ik zie is volgens mij de magnetisatie van zonnewind die onze atmosfeer beschiet, daarbij botsen de ionen waarbij gassen vrijkomen.hoofdzakelijk groen maar ook andere kleuren zijn zichtbaar. De vergassing verklaart de subtiele en minder subtiele kleurschakeringen. Mijn zelfgeconstrueerde toestelstaander is perfect, alleen niet verplaatsbaar. De foto's aan het verslag zijn weeral geleend van de anderen, het opladen van zware bestanden zijn niet praktisch voor dit medium en niet belangrijk. Resultaat is even goed.
Je moet hier zijn, hier aanwezig om te begrijpen waarom een man van zeventig, in skipak, op zijn knieën gezeten, half liggend, bijna drie uur lang zit te staren, speuren naar de nachtelijke hemel, bij een temperatuur onder nul en daar nog gezelschap heeft ook.
Zou het kunnen dat we zot zijn? Zou het kunnen dat we het verstand verloren hebben, dat lezers schuddebollend, onbegrijpelijk en meewarrend en onmiddellijk ja roepen?
Ik zeg u : nu de rook in mijn hoofd is verdwenen, zie ik klaar.
Groen is een betoverende kleur.
Frank zingt al de hele dag Little Green Appels in mijn hoofd,
Nu weet ik waarom.

Geschreven door Chris.op.weg