Vandaag splitsten we ons op na het ontbijt. Jan en Maarten gingen met alle bagage met de jeep en Leon, Jelle en ik deden bijna dezelfde weg te voet. In totaal legden we ruim 17km af maar het meeste over een vlakke weg. De stijging van de dag bedroeg maar 175m. Het eerste stuk wandelden we dichtbij de oever van het zoutmeer dat onmetelijk groot bleek. We sprongen over de groene heuveltjes op de oever die boven het moerasachtige deel uitkwamen. Zo dichtbij het meer leverde het prachtige spiegelbeelden op van de bergen rondom. We proefden ook een beetje van het zout dat de Ladakhis van het meer halen (nu niet meer gecommercialiseerd zo te zien).

Jelle, Leon, Karma en ik aten onze lunch in de schaduw van één van de nomadenhuisjes die rondom het meer staan. Hier wonen de mensen in de winter van September tot Januari. De rest van het jaar trekken ze naar hoger gelegen gebieden met hun vee. De zon scheen fel en de vlakke tocht na de lunch toen we het meer achter ons gelaten hadden was niet het meest boeiend. We kwamen langs een dorp dat de Indische overheid voor Tibetan refugees had laten bouwen maar het bleek er te koud om gewassen te laten groeien en dus lag het er nu verlaten bij. Na 5 uur wandelen hadden we de afstand overbrugd en waren weer verenigd met Jan en Maarten in Nuruchan op 4,679 meter. Maarten voelde zich intussen wat beter na een dag rust en een paar doses ORS.

We lieten ons de afternoon tea smaken die naast koekjes ook een rijstschotel bracht. De middag brachten we weer al spelend en lezend door terwijl Maarten in de tent naar het boek Rood luisterde van Jelle. Tegen de avond was hij weer voldoende opgesterkt om mee te eten. Het diner was Italiaans voor de verandering met pasta, pizza, tonijn en nog wat Indische gerechtjes. We aten ons buikje vol om genoeg energie te hebben voor wat de zwaarste dag van de trekking beloofde te worden (en het ook was!).

Geschreven door Bossuytjes.op.reis