Na n vlotte nacht, enkel geplaagd door de vele drempels op de weg, kwamen we in Chiclayo aan om 5:30. Met de taxi reden we naar ons hotel dat op de weg naar Pimentel lag. We hadden er niet aan gedacht t hotel te verwittigen van onze vroege komst. De vrouw des huizes, Rosi, deed t slot van de deur in haar duster open. We dachten de bagage te droppen en tegen check-in tijd om 1u terug te komen maar de eigenares was zo vriendelijk om ons gelijk op de kamer te laten. Een stapelbed, dubbel bed en n bed voor Jelle lachtten ons toe en we kropen er direct weer in.

We sliepen uit tot 9uur 😊. Daarna schoven we aan t continentale ontbijt (kaas, ham, jam, toast en ciabatta broodjes mer thee en passievruchtendap) en maakten kennis met de engelse medeeigenaar van t hotel. Hij was 75, had eerder een hotel in Santiago de Chile gehad en was naar Peru gekomen met Rosi. Hij kreeg van zn zus eens per jaar engelse (losse) thee toegestuurd en bood een echte pot thee aan bij t ontbijt. Ik genoot van de thee en hij van de babbel (denk ik).

Met Jorchi, de taxi dienst waar t hotel voor zorgde, reden we na t ontbijt naar Lambayeque. Juist buiten Chiclayo ligt deze stad waar een museum is opgericht voor de opgravingen van “el senor de Sipan”. Dat bleek een hooggeplaatst lid van de Moche beschaving die van 100 tot 500 na Christus bestuurde in deze regio. Het “museo de las tumbas reales de sipan” liet uitgebreid zien hoe ze de in 1987 ontdekte graven laagje per laagje hebben ontleed. Ze hebben veel gouden en andere ornamenten terug gevonden en zo t leven en de begrafenis gereconstrueerd. Heel mooi gedaan en indrukwekkend om te zien. Het museum is ondergebracht in n structuur die zou lijken op de oorspronkelijke tempel.

Na t museum aten we vlakbij de lokale markt ceviche, papas rellenas, pollo milanesa en n menu vegetariana. Intussen was t mooi weer geworden en de lucht blauw. Met onze buik vol trokken we naar t strand in Pimentel. De stille oceaan had heerlijke golven en hoewel t fris was om er in te gaan (en uit te komen door de wind), was t zalig om te zwemmen. Er zaten wel stenen in de zee tussen de zandbanken in dus t was n beetje zoeken om de beste golven te pakken.

Pimentel heeft n zwartachtig vulkanisch strand en een dijk/ malecon. Het is niet echt n mooi stadje met veel half afgewerkte gebouwen en vuilnis dat overal achter gelaten wordt. De pier was wel de moeite (voor 1,5 sol). Vroeger werd die gebruikt om boten te laden en te lossen. Van op de pier hadden we n prachtig uitzicht over de zee en de ondergaande zon. We lazen in onze boeken tot de “golden hour” toen t tijd was voor de “time lapse”.

De restootjes aan de malecon sloten na zonsondergang dus zochten we naar de plaza om wat te eten. Ra, ra wat we tegen kwamen? Juist n kunstvoetbalveldje waar n coach training gaf aan 20 tal jongens van 8-10 jaar. Maarten, Leon en Jelle stonden te popelen en na de training speelden ze Peru- Belgie wat op 2-1 eindigde toen de lichten uitgingen.

Vlak bij de plaza vonden we n restaurant waar ze vismaaltijden serveerden. Jan en ik deelden n heerlijke vissoep, Jelle “arroz con mariscos” ( rijst met zeevruchten), Leon koteletjes en Maarten “pollo a parilla”. Rond 9u persten we ons met zn vijfjes in een van die fameuze kleine taxis terug naar ons hotelletje. Daar was t licht uit en alles op slot en dus maakten we ons weer niet populair maar we deden stil. We kropen voldaan (en met zwart zand tussen onze tenen) in bed en sliepen snel.

Geschreven door Bossuytjes.op.reis