Een bijzondere dag: de Dalai Lama arriveerde in Leh vandaag - voor het eerst sinds corona. De straten waren versierd en stonden vol met mensen die hem opwachtten. De Dalai Lama ging direct naar zijn summer palace en zou er 7 dagen rusten alvorens mensen te ontvangen. Puur zijn aanwezigheid in de regio maakte iedereen al blij en trots.

Na een goede nacht had ik wijselijk besloten de trip naar de Kardung la aan mij voorbij te laten gaan. De mannen trokken met de jeep en mountain bikes naar de pas die op 5,602m de hoogst berijdbare weg ter wereld is. Ze hadden pech met het weer want de pas lag in de wolken en daarna sneeuwde het. Maar de onderste 25km reden ze in de zon en hadden ze prachtig zicht op Leh en de regio errond. Jan en Jelle vertrokken van boven op de pas op de fiets. Leon en Maarten, waren iets minder voorbereid op de kou en sloten later aan. De foto’s van de tocht naar beneden zagen er avontuurlijk uit.

Ik had een dag vol fijne en verrassende ontmoetingen. Ik dropte eerst de was bij de ecologische wasserette van de stad waar ze voor 6€ al onze was schoon wassen en opgevouwen (als het tenminste niet de hele dag regende). Om 10u was ik de eerste bezoeker in het Centraal Asia Museum: indrukkend bouwwerk midden in Leh dat op Tibetaanse traditionele wijze is gebouwd. Het had vier verdiepingen en een vierkant gat in het midden dat boven tot onder verbond. Het museum vertelde over het rijke handelsverleden van Ladakh dat totdat de moeilijkheden tussen India en Pakistan oplaaide in de jaren 1960 een centrale handelspositie had. Sindsdien is de regio meer geïsoleerd geraakt. Na het museum wees iemand een weg naar Leh Palace door kleine gangetjes en een tunnel waarin ik moest bukken.

Zo botste ik op het LAMO Ladakhi Arts and Media Organization. De lokale documentaire maker Sonum verwelkomde me daar en vertelde uitgebreid over zijn ervaringen. Hij toonde mij trots zijn documentaire gemaakt over landbouwtradities in en rond Leh. Het was een fijn gesprek en boeiend om meer te leren over zijn leven in Leh en kijk op het budhisme. Uiteindelijk belandde ik in Leh Palace dat dateert uit de 17e eeuw en bewoond werd door de koninklijke familie van Leh tot ze verdreven werden in 1846. Een aantal jaar geleden is het gered van de ondergang en wordt nu volop gerenoveerd. Van binnen is het leeg maar van buiten een echte ‘landmark’ van de stad. Op de 9 verdiepingen van het paleis had je ook een super uitzicht over de stad.

Na het bezoek zocht ik een lunchplek en belandde in Lala’s Art cafe in een oud gebouwtje waar ze heerlijke sandwiches aanboden. Daar raakte ik aan de praat met Sandyra, een Duitse die al 15 jaar in Auroville woonde. Het was een hele fijne ontmoeting waarin ik vooral luisterde naar haar leven in Auroville en haar werk als healer en coach. Het is soms fijn om zonder plan op stap te gaan en je te laten verrassen door mensen en ontmoetingen.

Ik had de tijd wat uit het oog verloren en toen ik tegen 15u terug naar onze guesthouse wandelde kwam ik mijn mannen op straat tegen want ze waren al even thuis en hadden honger. We smulden samen van noodlesoep en masala in de Lamayuru en waren toen weer klaar voor een avontuur. We strikten een grote taxi voor een ritje naar de Tiskey Monestry. Dit iconische klooster ligt tussen de plaatsjes Shey en Tiskey iets verder dan Choglamsar waar de residentie van de Dalai Lama is. We konden het zien in de verte en daarnaast het grote open veld waar hij zijn ‘teachings’ geeft.

Het budhistische Tiskey klooster ligt indrukwekkend tegen een rotswand op een half uurtje van Leh. Er wonen 80 monniken tussen de 10 en 87 jaar. We ontmoeten een 17jarige monnik Ritchin (sp?) die fan was van Lukaku en Hazard. Hij vertelde dat monniken sinds twee jaar een telefoon mogen hebben in het klooster, want hij moest online examens afleggen. In de vakanties mag hij er ook voetbal op kijken. Hij was heel blij om monnik te zijn. Het was leuk om van hem iets over het reilen en zeilen in het klooster te leren. Na deze spirituele uistap (op terugweg stopten we weer even om - figuurlijk- naar de Dalai Lama te zwaaien), was het tijd om onze rugzakken in te pakken en de laatste aankopen te doen voor onze trektocht. Met een maaltijd in dreamland als afsluiter doken we ‘happy’ in bed. Allemaal klaar voor de grote trip!

Geschreven door Bossuytjes.op.reis