Om 8uur stipt haalde de shuttle van CA travelers ons op. Er waren nog twee koppels, Nederlanders en Ieren, en een Oostenrijker die opstapten. Pablo, waar we de trip naar Acatenango bij geboekt hadden, kwam ook op de bus en vertelde ons onderweg het een en ander over de streek. Zo leerden we waarom er in het dorpje Pastores, waar we ook al door gereden waren op weg naar Atitlan, een grote cowboy laars stond. Dit dorp staat bekend voor zijn leerbewerkingstalenten en bijna ieder winkeltje in het dorp verkoopt tassen en schoenen. Na een half uur rijden stopten we op een plaats waar we onze eet trommeltjes kregen, een camel bag met drie liter water en een slaapzak, wanten, bivakmuts, winterjas en hoofdlamp. Het beloofde heel koud te zijn op de bijna 4000m hoge top die we in het donker zouden beklimmen.

Daarna reden we naar de voet van de vulkaan (op 2200m) en begonnen aan onze klim. We hadden een porter voor een rugzak omdat ik niets mocht dragen en de rest van onze bagagge zat verdeeld over drie rugzakken die Jan, Maarten en Leon en Jelle afwisselend droegen. Dat maakte de klim voor hen nog wat lastiger. Ik had al genoeg aan mezelf en m’n camel bag ;). We waren gewaarschuwd dat de eerste twee uren klimmen erg lastig zouden zijn en dat was geen understatement. Op een klein pad, wat soms bestond uit rul lavazand, klommen we soms stijl naar boven. Gelukkig was er ook een heel stuk door het bos dat de hitte van de zon goed opving. De groep pastte goed bij elkaar en ging vlot vooruit. Na een uur bereikten we de officiele ingang van het nationaal park waar we pauzeerden en onze entree betaalden. Na nog een uur stappen was het tijd voor lunch. Voor de veggies was er een lekkere mengelmoes van rijst gebakken sesamzaadjes, bonen een een gekookt ei. De anderen aten rijst met koude kip en salade. Het ging er allemaal in als zoete koek terwijl de lokale honden om ons heen circelden, wachtend op de botjes.

Het volgende uur stappen was zogezegd meer “plano” wat normaal gezien “vlak” betekent, maar ook dat blijkt relatief. Tja we moesten toch op 3600m geraken... De lucht was intussen bewolkt geraakt wat een beetje teleurstellend was, want je zou heel ver kunnen kijken en de vulkanen Agua, Pacaya en Fuego die rond Antigua staan in ieder geval moeten kunnen zien. Maar niet getreurd, we zouden 14 uur op de berg verblijven en in die tijd zou het vast wel een keer opklaren (dat hoopten we dan maar). Het positieve aan de wolken was dat het minder heet was om te wandelen en al van na de lunch liepen we allemaal met een truitje aan. Het laatste uur ging weer wat stijler omhoog maar de klim viel iedereen in de groep toch mee. Uiteindelijk wandelden we van 10:30 tot 15u tot aan het basecamp op 3600m. Gelukkig had niemand last gekregen van hoogteziekte. We waren heel blij dat we er waren, ook al zagen we niet veel. We zaten midden in de wolken en het was er behoorlijk koud. We warmden ons op in ons tentjes die daar (gelukkig) al stonden en trokken alle warme kleren die we mee hadden aan.

Onze fantastische gids Guillermo (53 jaar en meer dan 450 keer als gids naar boven getrokken) zorgde goed voor ons en maakte warme chocomelk op een klein vuurtje. De andere dragers die ons op de heenweg begeleid hadden, keerden terug naar beneden. We hadden geen boeken mee genomen (voor het gewicht) maar hadden wel een spel kaarten mee en de telefoons. Daarmee vulden we de tijd tot het eten rond 6 uur. Guillermo kookte rode saus die hij de berg op had gedragen waar wij dan allemaal de voorgekookte pasta die we mee droegen in deden op het vuur. Er was een grote pot waar eerst de saus voor de veggies in ging met lekker veel groentjes en daarna werd de pan oppnieuw opgewarmd met bolognaise saus. Vernuftig hoe Guillermo dat allemaal voor elkaar kreeg met weinig middelen en veel geduld.

Er was ons gezegd dat de vorige avond de hemel opgeklaard was tussen 6 en 7 dus we keken verwachtingsvol uit naar dat moment, natuurlijk beseffend dat we midden in de natuur zaten. Het kwam er niet van, en na de zonsondergang - die we dus niet zagen - hadden we het bijna opgegeven. We zouden om 4uur op moeten staan de volgende morgen en waren dus van plan om op tijd in bed te kruipen. En toen, plots als bij toverslag om 7u45 trok alle mist op en waren de wolken verdwenen. We zaten met onze neus boven op vulkaan Fuego! Recht tegenover het basecamp toornde de vulkaan voor ons uit... en spuugde vuur! Lava gleed langs de bergwand. Het was zo’n indrukwekkend gezicht - moeilijk te beschrijven. Bij iedere uitbarsting, die elkaar snel opvolgden, kwam er een enthousiast geroep van uit het kamp. We staarden allemaal naar de vulkaan en konden er geen genoeg van krijgen. Guillermo zei dat er om 20u50 of 21u altijd een grote uitbarsting was. En jawel hoor, alsof je de klok er op gelijk kon zetten. Het was fenomenaal! Het lawaai, gegrom bijna, dat uit de vulkaan kwam en dan het vuur dat omhoog spoot en de lava die volgde. Echt vuurwerk! Zo gelukkig als wat dat we dit mochten mee maken, kropen we daarna in bed. Als er geen regen of wolken waren mochten we om 4u naar de top van Acatenango. Maar onze tocht was nu al geslaagd en de zware klim vergeten. De natuur kan zo mooi zijn!

Geschreven door Bossuytjes.op.reis