Na een lekker ontbijtje in Hotel Novo checkten we uit en reed Don Calixto (Astrid’s vaste taxi voor evenementen) ons door San Salvador. We probeerden ons te orienteren en te verplaatsen in de tijd. Blijkbaar zijn er na de aardbeving van 2001 veel infrastructuur werken uitgevoerd, nieuwe wegen, viaductenen rotondes bij gekomen. Er lag minder vuilnis dan we ons herinnerden.

Het historisch centrum rond de katedraal is volledig opgeknapt en er is strenge politiebeveiliging. We wandelden er een blokje rond en kruisten de markt met vele eettentjes. Terug in de auto keken we verder onze ogen uit. In de Calle Arce botsten we op onze eerste werkplek, naast de libreria Juan Pablo. Blijkbaar was er niets veranderd aan de bijbelse boekenwinkel die nog steeds gerund werd door de zustertjes. Maarten kocht er voor een halve dollar een kruisje om aan zijn oorbel te hangen 😱.

De zusters in de winkel brachten ons naar zuster Sarah die behalve 20 jaar ouder nog steeds dezelfde babbelkous bleek. Ze vertelde over Padre Alliet waarvan de zusters nu een 2 meter groot beeltenis op canvas in de living hebben hangen. Hij overleed in 2015. Ze toonde ook de foto van zijn parochie die hij gebouwd heeft en waar hij begraven ligt. Wij hebben met Padre Alliet veel te maken gehad in onze organisatie in die tijd. Hij was toen hoofd van het Sociaal Secretariaat van het Aartsbisdom waarmee we een landkrediet project hadden voor arme boeren.

De laatste stop in de stad was ons oude huis, in de Pasaje Neptuno. Dat bleek lastiger te vinden dan wij dachten. De hele wijk Satelite bestaat nu uit straten die afgezet zijn met hekken en bewaking. En toen we eenmaal toch binnen geraakten was t moeilijk om ons huis er uit te pikken zonder ons het huisnummer te herinneren. In ieder geval waren we in de straat geweest.

Na deze stop reden we in een uurtje met Don Calixto tot de Cooperatieve van Los Pinos aan het meer van Coatepeque. Het uitzicht van daar was adembenemend. Er waaide een briesje wat heerijk verkoelend was in de hitte. Deze Cooperatieve maakt deel uit van een project van Trias rond fair trade. We kregen een cabana (hutje) toegewezen en smulden van lekkere gefrituurde tortillas en guacemole. Leon en Jelle kregen er wat worstjes bij.

Na de lunch begonnen we aan een afdaling naar het meer. We wandelden door de koffieplantage en het dichtbegroeide bos tegen de waterkant tot we bij de flonder van de Cooperatieve kwamen. Hier plonsten we in het bijna warme water dat toch zalig verfrissend was. De jongens deden salto’s en andere kunstjes van de flonder, terwijl Jan en ik zalig rond dobberden. Helaas moesten we rond 4 uur terug keren om bij licht weer boven te zijn. We hadden zowiezo twee politie agenten bij ons (een voorop en een achteraan). De Cooperatieve en politie nemen geen enkel risico met touristen 😟. Over het algemeen gebeurt er niets maar blijf je als blanke een gemakkelijk doelwit. We waren super snel (binnen een uur) terug boven en konden opnieuw een frisse plons gebruiken want t zweet droop van ons. Maar eenmaal boven op de berg moesten we het stellen met een frisse soda. Het was zalig rustig in de Cooperatieve waar we s’avonds de enige gasten waren. We kaartten met 4 (manillen wat Leon en Jelle zwaar won van Jan en mij terwijl Maarten zijn boek las.

Ons diner was uitgebreid en lekker. Jan, Jelle en Leon deelden een gegrilde vlees plank en Maarten en ik aten gambas. We kropen lekker vroeg in onze bedden toen om 8uur het licht uitging in het restaurant. We wilden fris zijn voor de beklinming van de vulkaan de volgende dag!

Geschreven door Bossuytjes.op.reis