Los Pinos was een zalig plekje. Het onweer en de zware regen tijdens de nacht hadden ons verrast maar desondanks zaten we fris aan het ontbijt om 7:30. De mannen aten huevos fritos (gebakken ei) en ik pupusas - een stevig ontbij voor onze klim. Don Calixto zat vast onderweg maar had voor ons vervoer geregeld naar San Cristal om vandaar de vulkaan van Santa Anna, de Ilamatepeq te beklimmen. Het was een mooie klim begeleid door gids Claudia die veel van de vulkanen wist. Ilamatepeq is de hoogste vulkaan van het land en 10 jaar geleden voor het laatst uit gebarsten. De overblijfselen van het dorpje San Blas wat toen onder de as verdween zijn nog te zien. De oude school en kerk staan er nog, gehavend, maar het dorp is nu verlaten.

De vulkaan omhoog klommen we door bos, daarna struiken en vervolgens puinsteen. De blik op het kratermeer van boven en het schitterende uitzicht op vulkaan Izalco en Lago Coatepeque was de wandeling dubbel en dik waard. We herinnerden ons Izalco van een heroische en lastige beklimming van die vulkaan toen we hier woonden. Hem zo te zien van op hoogte was veel beter. ☺️De groene kleur van het kratermeer deed ons aan de Kelimutu in Indonesie denken, maar dan nog gifgroener. Vanaf de top hadden we een prachtig uitzicht op het meer en de vulkaan Izalco, uitgebarsten in 1966 en een vulkaan uit de boekjes. Boven aan stond een politieman op wacht maar verder was er bijna niemand. Toen we naar beneden wandelden kwamen we een bus lokale toeristen en een groep school jongeren tegen, dus we prijsden ons gelukkig dat we op tijd gegaan waren.

Om 1uur waren we beneden en pikte Don Calixto ons op om naar de zee te rijden. Onderweg trakteerden we hem en onszelf op een lunch in de pollo campero, dit is de Salvadoreense versie van de Kfc. Tot onze grote verbazing blijkt het bedrijf er achter Guatemalteeks te zijn, maar het is toch het populairst onder de Salvadorenen. We herinnerden ons de vluchten naar Miami ( op weg naar huis) waarin passagiers pollo campero meenamen voor de migranten in de VS. Intussen is pollo campero ook in de VS een vaste waarde op bepaalde plaatsen (e.g.in Colombia Heights in Washington).

Rond 4 uur kwamen we in El Tunco aan, het surfparadijs van El Salvador. Het deed ons denken aan Huanchaco in Peru vorig jaar, dezelfde laid back atmosfeer en gebruinde surfers die uren naar de horizon kunnen staren als ze niet in het water liggen. De zee was perfect, lekker warm, niet te wild en prachtige golven. Maarten en Jan presteerden paar keer met de golf mee te surfen op hun lichaam. Het was eb en dus was er nog een stuk zandstrand voor de zee begon wat ideaal was om te zwemmen. Verderop de kust ligt het strand vol met keien.

We chillden heerlijk aan het strand en genoten van de ondergaande zon. We verbleven in hotel Mopelia, eigendom van een Belg uit Verviers en de Salvadoreense vrouw waar op hij verliefd werd tijdens een backpack vakantie. De hutjes zagen er knus uit, ieder met een hangmat op het voorportaal. Er was ook weer wifi wat steeds zeer op prijs gesteld wordt door onze jeugd... s’avonds stonden er uiteraard ceviche en conchas op het menu met een serieuze mariscada als hoofdgerecht. Tijdens het eten met zicht op zee werden we getrakteerd op een spektakel want de hemel barste open en de bliksem verlichtte de oceaan. Het water kwam met bakken naar beneden. Na het eten waren we blij dat we droog in onze hutjes konden kruipen voor een rustige nacht.

Geschreven door Bossuytjes.op.reis