Om 7uur zaten we fris aan het ontbijt in Hotel Novo. Vandaag was onze grote Fademype dag. We werden ontvangen op het kantoor van Fademype door Miguel, de gerente. Hij was blij ons te zien en vertelde hoe de organisatie zich voortzette. Dit jaar vierde Fademype haar 20ste verjaardag. Miguel benadrukte dat de organisatie dicht bij haar oorspronkelijke missie en visie is gebleven. Fademype is niet enorm gegroeid in het aantal klanten dat ze bedient maar houdt zich aan een integrale aanpak van kredietverlening in combinatie met andere diensten voor de kleine bedrijfjes. Intussen werken er 38 mensen en hebben ze drie kantoren. Van de werknemers uit onze tijd zijn er naast Miguel (die toen in de Raad van Bestuur zat) nog twee mensen. Het was opvallend hoe de werknemers waarmee we samen zaten benadrukten hoe dankbaar ze waren voor het feit dat Fademype hen een job had gegeven en ze daarmee hun gezin konden onderhouden. Ze vonden het allemaal zeer bijzonder dat we terug waren gekomen om onze jongens te tonen wat we hier hebben beleefd en achter gelaten.Na een kort intermezzo op het kantoor met de nodige speeches en een mooi (breekbaar) cadeau van de Raad van Bestuur (dat Astrid gelukkig mee kan nemen) vertrokken we naar de campo.

Met Miguel, Astrid en haar kinderen en drie assesores van Fademype bracht een busje ons naar San Luis Talpa waar we in La Herradura een vrouwengroep ontmoette. Blijkbaar had ik deze groep geinaugureerd 22 jaar geleden. De drie vrouwen waren inmiddels over de 70 maar nog altijd actieve onderneemsters. Ze herinnerden mij nog (en zeiden zonder schroom dat ik toen slanker was...). Een van de vrouwen verkocht vis in de markt, de andere had een comedor (klein restaurantje) en de laatste die we spraken was ambulante verkoper (van van alles dat ze kon opkopen). Ieder van hen vertelde vol trots dat de leningen hen hadden geholpen om hun kinderen naar school te laten gaan en een van de vrouwen had zelfs voor elk van haar kinderen een huisje bijeen gespaard. Ze woonden allemaal in de buurt. Het was ook bijzonder om hen te horen over dingen die in het begin van het programma (toen het nog een projec van ACT was) bestonden en later weg vielen, maar die ze wel apprecieerden zoals de trainingen. Miguel luisterde en nam de feedback goed op.

Vandaar reden we verder naar de Costa del Sol om in San Marcelino bij een klant te stoppen die advies krijgt van Fademype. Jaime kocht en verbouwde een hotel dat al 6 jaar leeg stond. Het zag er indrukwekkend uit en is al zn tweede hotel. Hij heeft het gekocht met drie broers. De rest van zijn familie is naar Canada geemigreerd. Hij had al 18 mensen in dienst terwijl hij jaren geleden begonnen is met een sinasappel standje langs de weg in Oloquilta. Fademype trakteerde ons op een heerlijke lunch en er was n zwembadje. De jongens zwommen in hun onderbroeken en genoten van de verfrissing.

De laaste stop van de dag op het terrein was een boerenvereniging die ondersteunt wordt door Fademype voor de commercialisatie van lorroco, een lokale plant die gebruikt wordt voor pupusas. Ze hebben in samenwerking met de universiteit een methode gevonden om de lorocco die ze verbouwen te verwerken. De leiders van de groep spraken geanimeerd over de plannen van de groep. Het was ook bijzonder dat er verschillende vrouwen en jongeren bij de groep betrokken waren. Na de bijeenkomst waar Astrid ook een woordje deed namens Trias, bezochten we de velden waar de boeren trots hun lorocco toonden. Het was een bijzonder bezoek aan het terrein wat ook op de jongens wel indruk maakte.

Na dit alles reden we terug naar het hotel voor de laatste acte van de dag: weerzien met onze vroegere collega’s. toen we bij het hotel aankwamen zaten Chamba (Salvador), Mario en Don Felix al ongeduldig te wachten. Binnen een half uur waren alle 17 vrienden van vroeger gearriveerd. Het was een blij weerzien ook voor hen omdat velen elkaar ook al 19 jaar niet meer gezien hadden. En ze hadden allemaal hun eigen verhaal. Chamba was consultant geworden voorde EU en GIZ, verdiende goed, kreeg vier kinderen en besloot toen pastor te worden voor een evangelische keerk die hij meestichte in El Salvador. Don Felix was heel ziek geweest en nu weer herboren maar toch al 69. De winkel die hij met zn vrouw runde in Apopa sloot hij omdat de maras achter zn geld aanzaten. Linda werd moeder van het kind van haar broer nadat haar schoonzus op miraculeuze wijze beviel op 28 weken terwijl ze in coma lag en al hersendood was verklaard. Andere verhalen waren minder schokkend en het ziet er naar uit dat iedereen goed terecht is gekomen. Iedereen genoot van het gezelschap, er werd veel gepraat en gelachen onder het genot van het buffet wat we hen aan konden bieden in het hotel. Op het einde van de avond werden de gebruikelijke fotos gemaakt, van de groep en van ieder afzonderlijk met Jan en mij. Ook de speeches van iedereen waren weer hilarisch met veel “bendiciones de dios”. Bij het afscheid beloofden ze allemaal dat het geen 20 jaar zou duren voordat ze elkaar weer zagen. En wij moesten beloven over 20 jaar terug te komen.

Geschreven door Bossuytjes.op.reis