Verhaal door: Nathalie

Hello again!

Wat een dag part 2. Ja jullie dachten dat wij lekker ontspannen op vakantie gingen, maar we komen gestresster terug dan dat we weggingen. Nee hoor, op dit moment, nu ik met een cappuccino'tje bij een kampvuurtje zit en de krekels op de achtergrond hoor, valt het allemaal wel weer mee. Maar een paar uur geleden dacht ik daar nog anders over...

De wekker ging redelijk op tijd. We hadden het wel zwaar, zeker de mannen die na 3 halve liters met de barman pas om 02:00 in bed lagen. Met nog meer verhalen over de criminaliteit in zuid Afrika rijker. Zelf was hij 4 keer overvallen. Het wordt hier wel steeds gezelliger..
Ik voelde me overreden door een vrachtwagen toen de wekker ging en dat bed lag zoo lekker. Mijn gezicht moest nog even bijtrekken, dat heb je als je bijna 25 bent, maar daarna was ik klaar voor het eerste zuid Afrikaanse ontbijt! Die bleek uiteindelijk best westers te zijn, maar er lagen schalen vol passievruchten! Heerlijk, het favoriete fruit van Luuk en zeker ook een favoriet van mij. Daarna terug naar het vliegveld om daar de huurauto op te halen. Je weet hoe dat gaat bij zulke dingen, is allemaal moeilijk, moeilijk, moeilijk en duurt een eeuwigheid. Er stonden rijen en rijen auto’s klaar om gehuurd te worden. Volgens mij huurt bijna iedereen wel een auto hier, is toch het makkelijkst. Toen we de sleutel hadden, kon het gestress beginnen. Pa zou rijden, alleen pa en Luuk staan geregistreerd als chauffeurs. De rest leunt achterover en levert commentaar. Je ziet dus al voor je hoe dit ging. Het is natuurlijk ook even wennen, want ze rijden hier links en het stuur zit rechts. Onze trip van vandaag was ook gelijk een lange, helemaal van Johannesburg naar Hoedspruit à 5,5 uur minimaal. We hadden daarvoor instructies op papier, een TomTom en Google maps. Het eerste uur dat pa reed leek wel een rijles. Iedereen had wat te zeggen. “LINKS RIJDEN PA!!” “JE MOET RECHTS INHALEN!” “BLIJF NOU IN JE BAAN”. Het klinkt heel ongezellig, maar het was best grappig. De instructies spraken elkaar allemaal tegen en net toen er koekjes in de auto werden uitgedeeld, misten we de afslag. Dat werd rondjes rijden en de papieren, TomTom en Google maps tegelijk raadplegen. Een paar grijze haren verder zaten we weer op de goede weg. Het waren tolwegen, dus dat was verder prima en ze rijden hier best normaal vergeleken met Bali en Sri Lanka! Het landschap lijkt op Frankrijk, inclusief Total tankstation en “bonjour” borden. We rijden een tijdje lekker door en stoppen dan na 2,5 uur bij een tankstation. Alleen bij een tankstation en winkelcentrum kunnen we veilig stoppen, is ons verteld. Alle toeristen hebben zich daar verzameld. Er staan inderdaad een hoop agenten. Er is een supermarkt, een soort burger king en wat koffietentjes. Ze verkopen hier heeel veel bewerkt eten valt me op. En daar doen wij ook aan mij. Kan niet wachten om weer ‘echt’ eten te eten! Achter het tankstation is een wei met allemaal dieren, waar we op het laatste moment achterkomen. En daar spotten we de eerste van de big 5! Neushoorns! Inclusief een baby neushoorn. Heel schattig.

Daarna wisselen de chauffeurs en kruipt Luuk achter het stuur. We zijn van plan om even meters te maken, dus Luuk trapt het gaspedaal even in. Na twee keer gassen moeten we op de rem. En hard. Een politieagent staat te seinen. We rijden op dat moment 100 en die man heeft ook wel door dat wij niet van plan zijn te stoppen. Je denkt dan ook, zijn dit wel echte agenten? Gaan we nu echt stoppen? Terwijl iedereen je inwrijft dat je dat juist niet moet doen? Maar ze zitten met zijn 3en op een krukje en de man heeft een camera in zijn hand dus oké. Nadat we hem bijna plat rijden omdat hij midden op de weg loopt (op de bon slingeren nemen ze hier heel letterlijk), stoppen we. We moeten achteruit rijden op de vluchtstrook, want hij is te lui om naar ons toe te lopen. Of hij heeft een ego probleempje. Raampje open.. Hello Sir, Can I see your driving license? Wat denk je? Luuk is nog geen twee minuten aan het rijden en hij heeft een boete. 1000 rand (€60). Gelijk aftikken graag. Hij reed 20 km per uur te hard. De eerste dag! Je schrikt toch een beetje als je wordt aangehouden. Maar het is gefikst binnen 5 minuten en met een iets minder diep ingetrapt gaspedaal rijden we verder.

Dat gaat wel lekker. Tot we op een hele andere weg terecht komen. Overal zijn wegwerkzaamheden. Waar we gewoon doorheen mogen rijden, dus je kan je wel voorstellen hoe die weg eruit ziet. Met nog 2,5 uur te gaan, komen we in een soort gatenkaas terecht met gigantische potholes. Ondertussen is het gaan regenen en onwijs hard aan het onweren, en rijden we in the middle of nowhere. Geen dorpjes, geen mensen, geen auto’s. Dit gaat al een tijdje zo door en we maken een paar flinke klappen door die gaten in de weg. Die gaten! We rijden niet hard, maar ze zijn bijna niet te ontwijken. Bij elke klap denk ik, ja nu is die band lek. En dan staan we hier. Door alle horrorverhalen heb ik inmiddels het idee dat wanneer je 1 stap buiten de auto zet je beroofd en vermoord wordt. Natuurlijk is het fijn dat je gewaarschuwd wordt, maar inmiddels heb ik er een beetje een raar gevoel over. Alsof letterlijk elk mens niet te vertrouwen is. Dan zit je toch niet zo lekker. Dus ik zie ons al staan langs de kant van de weg met autopech. Bij elke klap neemt de stress toe. Ik heb het niet breed op dat moment. Niemand volgens mij. De tijd lijkt ook maar niet af te nemen. Elke minuut lijkt een uur te duren. Om de beurt roept iemand “GAT!” “RIJ NOU ZACHTER!” KLAP “GODVERDOMME RIJ NOU ZACHTER”. Ik ben 9/10 keer de rust zelf, maar soms.. Op zo’n moment neurie ik het liedje in mijn hoofd van Acda en de Munnik, het regent zonnestralen. Oh oh oh rustig ademhalen 🤣 het lijkt of het regent als altijd, maar het regent zonnestralen. En na nog een paar ellendige minuten kwamen er weer huisjes in zicht en werd de weg weer wat gladder en brak de zon letterlijk en figuurlijk weer door. Bij elke reis hebben we wel een keer zo’n moment gehad dat ik dacht oh oh als dit maar goed komt. En dat hoort er ook wel een beetje bij. Later kan je erom lachen, maar op dat moment alleen even niet. We reden langs een vlakte en ineens zag ik een zebra! En een giraffe! Whaaaat en olifa.... Oh. Het is nep. Jammer hoor.

Uren later komen we eindelijk in de buurt van de eindbestemming: Hoedspruit. Het is inmiddels golden hour en we rijden op een rustig weggetje. De energie is hier echt zo anders ineens. Heel vredig. Het is ontzettend mooi. Net als in de film, zoals pa wel 3 keer zegt. We rijden langs allemaal plantages, van citrusvruchten en mango’s. Met bergen op de achtergrond. En verder is er gewoon niet zoveel, behalve veel natuur en een blauwe lucht. Alle mensen zijn klaar met werken en wachten langs de kant van de weg op hun vervoer. Af en toe komt er een pick up truck vol met mensen langs. En die rijden hard!
Het licht is heel mooi, heel zacht. En het ruikt lekker, naar vakantie. We moeten door een poort om toegang tot het wild reserve te krijgen, waar ons huisje is. We melden ons bij de receptie en komen onderweg al dieren tegen! De zon is inmiddels onder aan het gaan en het is zo’n bijzonder gezicht als we dan een familie pumba’s (zwijntjes) zien oversteken, 1 mama met 4 baby’s. Hoe het aanvoelt hier in het park kan ik niet uitleggen. Het is ook niet met iets te vergelijken. Ik hoop dat de foto’s en filmpjes het een beetje kunnen overbrengen. Het voelt hier zo relaxed en eigenlijk voel je je meteen thuis. Ik zie mezelf hier wel wonen. Geen zorgen hoor, we hebben geen plannen ;).

We melden ons bij de receptie en moeten nog een stukje rijden naar een andere locatie van Unembeza, onze slaapplek. We krijgen de verkeerde instructies, of wij hebben gewoon niet goed geluisterd, en rijden daardoor al een halve Safari door het park. Hm, misschien toch eventjes opnieuw vragen, want het wordt al donker en het zijn echte kronkelweggetjes. En dan blijkt het echt 2 minuten verder te zijn en precies de andere kant op. O-kee, dat kon er op zich ook nog wel bij.

Maar als we dan aankomen is alles meteen vergeten. Wat een fantastisch huis! Echt Afrikaanse stijl, heel kleinschalig en gezellig. Het is 1 groot huis met kamers waar mensen kunnen slapen, en met een keuken in het midden. Je kunt buiten eten en rond het kampvuur zitten. En zwemmen. Het is echt niet normaal mooi. Op onze kussens ligt een chocolaatje en een roos voor Valentijnsdag. En er staat een fles champagne. Zo lief! Wat een fantastische plek, ik heb nu nog niet zo veel goede foto’s kunnen maken. Maar morgen ga ik dat zeker doen! Het ligt dus midden in het park en er kunnen gewoon dieren voor het zwembad lopen. Soms wordt er wel eens een luipaard gespot. Hoe vet! Daarom mag je s ochtends en s avonds niet alleen op pad.

We schoven eigenlijk gelijk aan voor het avondeten, buiten dus. Onder de sterrenhemel die wel van zwart fluweel lijkt hier. En zo veel sterren! Je blijft ernaar kijken. Op de achtergrond speelt Afrikaanse muziek en hoor je de krekels en andere dieren. Krijgen jullie ook die Afrika vibes al? Het eten was heerlijk: appelsoep, een culinaire kaassoufflé (ja ja), vis met bietjes en aardappel en als toetje pompoencake. Met iets teveel Afrikaanse wijntjes. Dat kunnen ze hier goed hè..
Hier kwamen we voor en oké dan, het was die rit dubbel en dwars waard. Het is hier zo mooi dat je eigenlijk niet wil slapen en elke minuut bewust meemaken, net zoals op de Malediven. Maar na zo’n dag ben je toch behoorlijk gesloopt en die bedden zien er weer veel te goed uit...

Nu zit ik inmiddels, het verhaal duurt zo lang, op een terras boven en kijken wij (kevin, Luuk en ik) nog even naar de sterrenhemel. Ik hoef je niet te vertellen dat we genieten.

Liefs ❤️🤩

Geschreven door Travellingtheworldtogether