Selamat matam!

We hebben weer een avontuur beleefd. Pak er maar een bakje popcorn bij, want het wordt nog spannend. Het ging niet helemaal volgens plan vandaag.

Vanochtend hadden we een lekker ontbijtje bij het hotel. Yoghurt met muesli en fruit en een pannenkoek. Het was best mooi weer, in elk geval droog. Tikje brak wel van de cocktails maar oké hoort erbij. Na het ontbijt weer op de scooter gesprongen en wederom richting het oosten gereden. We wilden nog een stadje zien en een paar baaitjes waar we gisteren nog niet geweest waren. Na een hoop hobbels en kuilen komen we aan in Gerupek. Het stadje zelf is heel klein en de toeristen komen er eigenlijk alleen maar om te surfen. We informeren naar de mogelijkheid voor surfles en tijden etc. We willen eerst nog even rondrijden en daarna misschien een les nemen. We rijden dus nog even door.

Als we gewoon rechtdoor blijven rijden komen we vroeg of laat vanzelf weer bij de grotere stranden aan. Er zijn hier ook niet zoveel opties en Google maps geeft deze route aan. Na het dorpje komen wat heuvels en dalen, het is heel groen en het lijkt een beetje onbewoond. Er zijn geen dorpjes meer op dit stukje. We moeten een stijl weggetje omhoog. Dat gaat maar net goed met die scooter. Het weggetje is niet echt een weg, het is meer een pad dat al is uitgesleten. Het zijn vooral veel losliggende stenen en soms stukken met grote plassen en veel modder. We komen op een stuk met zo'n grote plas. Dit gaat de scooter niet leuk vinden. Ik stap maar af voor de zekerheid. Luuk probeert de scooter al slippend verder te rijden. Zijn slipper wordt vastgezogen in de modder en gaat kapot. Woeps. Met een hoop moeite komen we een stuk verder. Er staat hier een klein traditioneel huisje en een man is hout aan het hakken. Hij geeft een brom wat blijkbaar 'hoi' betekent. Oké, hoi terug. Er is een pad naar een nog hogere heuvel waar een uitkijkpunt is. We lopen er even heen om een foto te maken. Je hebt inderdaad een heel mooi uitzicht vanaf hier!

Voor de heuvel loopt een weggetje naar rechts. Volgens Google maps is dit the way to go. Het is ongeveer een kilometer tot we weer bij een groter strand komen. We zien een strandje beneden aan liggen en denken nog, leuk om daar even heen te gaan! Hier komt vast niemand. In de lonely planet stond nog: Ga zelf op zoek naar mooie stranden, want er is nog zoveel onontdekt in Lombok. Oké, als echte reizigers doen we dat. Lijkt me een leuk idee.

Als we het weggetje naar beneden nemen begint de lol pas echt. Het is wel duidelijk dat dit pad niet is bedoeld voor scooters. Terug gaan is geen optie en vooruit eigenlijk ook niet. Het is heet met die brandende zon. Daar sta je dan, in de 'jungle' van Lombok. De weg is geen weg, maar een moerasachtig stuk met diepe plassen en modder tot je enkels. Het gaat van boven naar beneden en meer dan eens komen we grote gaten in de weg tegen. Hoe gaan we dit doen? Er is geen mens te bekennen, het voelt alsof we nog kilometers verwijderd zijn van de bewoonde wereld. Luuk probeert de scooter over het weggetje te manoeuvreren. Ik draag twee tassen, een
helm, mijn schoenen en Luuks telefoon met Google maps. Er is gewoon bijna niet doorheen te komen. Ik kan alleen nog maar denken: Als we nu vermoord worden, vinden ze ons echt nooit meer. Afgewisseld met: rustig aan, alles komt goed. Zo ver kan het niet meer zijn.
Luuk slipt continue weg en af en toe tillen we de scooter samen over een gat. Les 1: vertrouw niet op Google maps.

Als we een benzinelucht ruiken, komt Luuk ook nog met de mededeling: ik denk dat 'ie lek is en we hebben nog maar één streepje benzine. Op zich geen heel gek idee gezien alle stenen waar we overheen gereden zijn..

Halverwege komen we dat verdomde strand tegen. Inmiddels zitten we allebei helemaal onder de modder (en zweet!) en de scooter ook. We duiken met kleren en al de zee in. We zien gelukkig wat vissers lopen (en geen boot). Als zij hier gekomen zijn, kan het nooit ver zijn. Toch is het volgens Google maps nog wel een stukje. Ik loop voorop en dat betekent met blote voeten door de modder soppend, met de spullen om mijn nek een berg op rennen in een beklemmende hitte. Een paniekaanval is niet ver weg, maar een geasfalteerd pad gelukkig ook niet. Het lijkt erop dat we bij een normaal weggetje zijn aangekomen. Ik ga weer achterop. We gaan nog een paar keer bijna onderuit, maar het pad is in zicht en we komen weer bij het begin van Gerupuk uit. Godzijdank! Wat een helse kilometer was dat. Het voelde als 10!

We rijden naar een scooter garage en vraag of ze de scooter kunnen schoonmaken. Een jongen neemt uitgebreid de tijd om alle modder eraf te wassen. We zijn allebei helemaal kapot en kunnen zelf ook wel een douche gebruiken. Die surfles? Nah, doen we morgen wel. We rijden naar een strand vlakbij Kuta en wassen daar onze kleren en onszelf. Pf, even uitrusten. Er is verder helemaal niemand te bekennen op het strand! Wat een rust vergeleken met gisteren. Maar het chillen is maar van korte duur, want het begint te regenen. We gaan onder een afdakje zitten bij een Indonesische familie. Een jongen van 10 komt bij ons zitten en we doen een soort spelletje met de hoofdsteden opnoemen van alle landen. Hij weet er heel veel! En hij vertelt dat ze elke dag om 17.00 pas naar school gaan. Overdag proberen ze je dus weer dingen te verkopen. Inmiddels komen ook de broertjes erbij met hun armbandjes en de neef met de sarongs en ineens komt er nog een jongen op de scooter met t-shirts. "Low season, we have no business. Please, buy one for special price. My kids ask for money. To
go to school." We hebben alleen maar groot geld en kunnen en willen niks kopen, maar het voelt zo enorm lullig. Uit ongemakkelijkheid gaan we maar weg. Ze zijn heel erg aardig, maar uiteindelijk komt het gesprek toch elke keer weer op de verkoop.

Terug naar Kuta. We gaan een ijsje eten en kijken voor nieuwe teenslippers. We komen een hele leuke surfshop tegen. Ze hebben echt de meest geweldige kleding, sieraden, bikini's en surfsuits. Ik. Wil. Alles. Kopen. Het is zoveel leuker dan in Nederland. Ze hebben zulke toffe surfsuits. Alleen al om die te kunnen kopen zou je toch beginnen met surfen? A-MAZING. ❤️
Voor mijn grote voeten zijn geen slippers te vinden dus uiteindelijk koop ik dezelfde als Luuk, die voor mannen dus. Nu zijn we zo'n lekker matchy matchy ANWB stelletje.

We rijden een stuk verder naar het westen en komen een bar tegen die supermooi uitkijkt ove Kuta. We drinken daar wat en eten Soto Ayam. Soto Ayam with a view!
Helaas gaat het weer regenen, dus we gaan even terug naar de hotel kamer om een hotel voor de laatste twee nachtjes op Lombok te boeken. Daarna gaan we nog eventjes eten in de hoofdstraat en als kerst op de letterlijke taart (zie foto) doen we nog een bakkie met mango cheesecake. Ze doen hier niet echt aan toetjes (SAY WHUT), dus dit is eigenlijk het eerste taartje (het was dan ook bij een Fransman).

Zo Pfoe. Het is me wel weer mooi geweest. Wij gaan lekker slapen en morgen vroeg uitchecken en richting the next stop: Selong Belanak!

Night night 😴


P.s. Morgen is 'ie niet zo lang hoor. Ik beloof het.

Geschreven door Travellingtheworldtogether