Hallo allemaal,

Wat een dag hebben wij er weer opzitten!
Soms voelt een dag als een week, omdat je zoveel doet. Of dan kan je je even niet meer herinneren waar je die ochtend eigenlijk wakker werd.

De wekker ging om 06.30. Luuk heeft de hele nacht liggen hoesten (waarvoor ik je nog moest bedanken, Floor :p kusjes) en nét op het moment dat ik ‘m wel een klap met een hamer wilde verkopen ging ie de deur uit om twee uur voor nachtportier te spelen op de bank in de lobby. Mannen die ziek zijn hè oh oh oh. We hebben al meerdere dingen ingeslagen bij de plaatselijke apotheek. Maar het is al met al natuurlijk wel heel vervelend als je niet goed kan slapen, want reizen zoals we nu weer doen is best vermoeiend. We ontbijten snel. Ze serveren hier om 07.00 s ochtends al cupcakes. De kok komt aansnellen om een omelet voor ons te bakken. Na het ontbijt pakken we snel onze koffers. Er kon geen busje geregeld
worden, dus de mensen van het hotel hadden nu bedacht dat wij met de auto zouden gaan en onze bagage met de tuktuk. Op zich leek me dat niet echt een briljant idee. Daarom gaan Luuk en ik in de tuktuk met een deel van de bagage en pa en ma met het andere deel. We gaan naar een station voor Kandy, om de drukte voor te zijn en een grotere kans te hebben op een zitplaats. Alle toeristen hebben dit bedacht, dus het is al aardig druk. We staan al een half uur op hetzelfde plekje te wachten als de driver ineens met het idee komt dat we hier helemaal niet moeten staan, nét nu de trein eraan komt. Iedereen zit te stressen, want krijg maar eens 4 grote tassen/koffers een trein in gepropt als iedereen HEEL GRAAG als eerste naar binnen wil. De conducteur loopt langs GET IN GET IN! Ja meneer, IK PROBEER HET!! Het gaat niet passen dus Luuk loopt met de driver naar een andere ingang, met 3 koffers. Nét op het laatste nippertje glipt Luuk naar binnen. Pfjoew wat een gedoe. Het is allejezus druk in de trein. Iedereen staat op en in elkaar en het is duidelijk: geen zitplek. Bij Kandy wordt het alleen maar drukker. We staan twee uur lang in het gangpad heen en weer te slingeren met een half uitzicht. Niet echt wat we ons ervan hadden voorgesteld. Naast Luuk en mij zitten een Sri lankaanse moeder en dochter en die moeder zit elke keer zo ontzettend zenuwachtig te doen, dat wij elke keer denken dat ze eruit gaan. Elke keer pakt ze al dr tassen, kijkt naar de weg richting de uitgang en gaat half opstaan. Luuk en ik staan telkens in de aanslag: Jjjjjj.... Nee. En dit twee uur lang. We hebben al helemaal bedacht hoe we moeten gaan staan zodat we garantie hebben op die stoel. Maar ze gaan maar niet weg. Twee uur lang houden we hoop, maar dan pakken we onze biezen en worstelen ons met twee dikke rugzakken en twee backpacks door de mensenmassa in die stokoude trein. Pa en ma hebben een beter plekkie bij een openstaande deur. Heerlijk! Je kan er half uithangen waardoor de wind door je haren waait en de uitlaatgassen zich op je gezicht in een zwarte laag opbouwen. Het uitzicht is zoo mooi! Eigenlijk begint het mooie uitzicht zo ongeveer pas als wij er ook net van kunnen genieten. We gaan steeds hoger de berg in (niet op een achtbaan manier) en het wordt iets frisser. We hebben veel geluk, het is zonnig en strak blauw! Dat gebeurt vaker niet dan wel in deze omgeving. Het landschap is heel heuvelachtig en overal waar je kijkt zie je knalgroene theeplantages en kleine vrouwtjes die de thee plukken. De trein rijdt niet zo hard en we stoppen bij veel stations. De conducteuren zien er heel netjes uit in witte pakken met een nette hoed. Het lijken wel kapiteins of piloten. In onze coupe stikt het van de Nederlanders.
Hoo.. die vind je ook overal. Een Nederlandse jongen kan maar niet ophouden met vertellen over zijn backpack ervaring en commentaar leveren op dingen die andere backpackers doen. “Nou, als je hike geen 2 dagen duurde kan je het geen hike noemen hoor”. “Waarom gaan jullie nou eigenlijk naar Sri Lanka? Je had net zo goed naar Thailand kunnen gaan”. Ik vind dat serieus zo’n irritante eigenschap. Waarom moeten die backpackers van tegenwoordig overal een wedstrijdje van maken? Als je niet elke nacht ligt te creperen in een hostel, ben je nog steeds op reis. Dus als iedereen daar even mee kan stoppen BVD.

Na 4,5 uur is het nog steeds prachtig maar zou je op zich wel even willen zitten of naar de wc. Ik ben blij dat we er zijn, 5 uur is lang zat. En het mooiste gedeelte moet blijkbaar nog komen! De trein uitkomen is net zo’n challenge als erin komen. Asociaal hoe mensen staan te dringen bij de deuren. MAG IK ER FF LANGS? zeg ik woest tegen alle bejaarden die bang zijn dat ze de trein missen ook al zitten ze er praktisch al in. De wc, het gat in de grond, op het station sla ik ff over. Ik hou het nog wel op. We slaan gelijk een taxi én een tour aan de haak. Eerst droppen we de koffers bij het hotel, een luxe! Het is nog maar een half jaar open. Op elke kamer is een elektrische openhaard, omdat het hier s nachts nogal af kan koelen. Ze hebben hier natuurlijk geen centrale verwarming. Grappig die haardjes! Met de tour gaan we langs en grote theefabriek en zien we hoe de Ceylon thee wordt gemaakt. Ma en ik hebben dit al eerder gezien in een kleiner fabriekje. Daarna proeven we alle soorten thee en eten we chocolade cake en Sri lankaanse broodjes die slechts 0,35 kosten. De omgeving is heel mooi, het wordt ook wel little Engeland genoemd door de schattige huisjes, de Engelse invloeden en het klimaat. Het is heel lieflijk allemaal.

Ook maken we onderweg een foto op de plantages met de thee plukkers. Als we de auto langs de kant van de weg stoppen komen ze al aangelopen. Ja kom maar hoor, kom maar hier voor je foto! Oftewel: kom maar hier met je geld. Ze moeten dagelijks 20 kg plukken. Daar krijgen ze €4,50 voor. Als ze hun target niet halen wordt het loon gehalveerd..
Met het busje scheuren we verder door de kronkelige bergweggetjes naar een mooi uitkijkpunt. Het is inmiddels een beetje bewolkt en mistig geworden. De watervallen zijn maar smal vandaag, dus daar rijdt ie dan ook met een noodgang voorbij. De chauffeur zelf is Tamiliaans en hij vertelt dat het kastensysteem nog steeds geldt in hun cultuur. Ik heb dat altijd zo’n gek iets gevonden. Compleet door de mens bedacht, eigenlijk nergens op gebaseerd en het beinvloedt hun leven zo enorm. Het is 2019, kan dat niet even afgeschaft worden?
Halverwege komen we een jongen tegen die langs de weg loopt en een bos bloemen probeert te verkopen. We rijden via 7 haarspeldbochten naar beneden en telkens rent hij gewoon rechtdoor zodat ie ons telkens voor is en weer de bos bloemen voor ons kan houden. Ik vind het eigenlijk echt zielig. Bij de laatste bocht kijk ik hem twee seconden aan en hij ziet er wanhopig uit. Maar ja, waar laat je nou weer een bos bloemen in je backpack?

Aan het eind van de middag komen we weer aan bij het hotel en Luuk en pa zwemmen nog even in het binnenzwembad. Dat een mega mooi uitzicht heeft trouwens! We eten ook in het hotel. Alle obers doen echt zo onwijs hun best om het je naar de zin te maken, dat het af en toe ongemakkelijk is. Nu liggen we in bed voor de openhaard in een mega bed. Life is pretty sweet!❤️ Gnight

Geschreven door Travellingtheworldtogether