Pfoe, ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen! Het was een hele belevenis. Het lijkt bijna alsof we het niet echt hebben meegemaakt maar een droom was, ook omdat het 's nachts was. Of ik het nou leuk vond weet ik niet. Leuk is misschien niet het goede woord. Het was heel indrukwekkend. Anders dan verwacht. Of we het nog een keer zouden doen: Nee. Had ik het kunnen missen? Ja en nee. Waarom? Dat lees je zo. 🤓

Om 23:00 werden we dus opgehaald. Dik aangekleed (het wordt koud daarboven) en met een tas vol snacks stappen we in. Er is een guide bij en een driver. Het is twee uur rijden. We kunnen nog wel even gaan slapen, zegt 'ie. Ga je nog wel nodig hebben. De chauffeur is een rustige, aardige (en ik denk boeddhistische) jongen. Hij ziet er alleen een beetje moe uit. Nou is dat ook wel deels zijn taaie uitdrukking, maar het lijkt alsof hij moeite moet doen om wakker te blijven. Ik hou m in de gaten. Hij moet namelijk nog wel ff. Slapen wordt m dus niet, omdat ik alleen maar de chauffeur zit te eyeballen zodat ik 'm een knal kan geven als 'ie in slaap valt. Luuk wel, die gaat gewoon liggen. Ik zit te denken, wat kan ik hier aan doen. Ik heb geen dextro bij me, wel 20 stukken Indonesische spekkoek. That will do. Ze nemen het dankbaar aan en het lijkt te helpen. Luuk zegt: Wat ben je toch een aardig mens. Nou, dit was puur eigenbelang. Als ik straks een semi-gevaarlijke krater ga beklimmen, wil ik niet in de auto ernaartoe al het hoekje om gaan.

We rijden een flink stuk een berg op. Soms lijkt de hellingsgraad verdorie wel 45 graden. Maar alles wat we nu met de auto doen, hoef ik straks niet meer te lopen. Om 01:00 komen we aan bij het 'basecamp'. Hier start de trekking. Er zijn een aantal winkeltjes en mannetjes die mutsen en handschoenen proberen te verkopen. Het is 10-15 graden, kom op mensen. Wij komen uit Nederland, die hebben wij niet nodig. De Aziaten lopen erbij alsof ze de noordpool gaan betreden.
Je hebt mensen en hebt Aziaten (no offense).

Met een lampje in de hand gaan we beginnen. Het is pikdonker op het pad. Het is niet heel druk op het pad, maar je ziet hier en daar wel andere lichtjes schijnen. Het eerste stuk is nog redelijk plat. Of dat vinden Luuk en de guide. Ik voel mijn spieren al branden, fit als ik ben. In totaal is het ongeveer 3 km lopen. Oftewel 3 km klimmen. We nemen een paar korte pauzes tussendoor. Ondertussen stik je de moord in al die lagen kleding. Na 2 km is er een resting area. Er staat een hutje waar je eten en drinken kan kopen. Ernaast staat het huis van de mijnwerkers. Het is amper een huis te noemen, het is een bamboehutje. De mijnwerkers werken 15 dagen achter elkaar en zijn dan 15 dagen vrij. Ze klimmen de berg op, lopen helemaal naar beneden in de krater en nemen dan 80-90 kg zwavel mee naar boven. Per dag verdienen ze ongeveer €10, maar het hangt er vanaf hoeveel ze meenemen. Ze dragen geen gasmasker, omdat dat te duur is. Zwavel is giftig en het brandt in je ogen en is bijna een beetje verstikkend.
Ik vind dit alles onvoorstelbaar. Het is ongelofelijk zwaar en de leefomstandigheden zijn zo slecht. Je wordt er niet vrolijk van om het te zien, bijna verdrietig. Het is gewoon niet normaal hoe goed wij het allemaal hebben. Iedereen zou dit eens moeten zien. Dan besef je dat je toch maar verdomd weinig te klagen hebt.

De laatste kilometer is ook grotendeels plat. Heerlijk, na al dat klimmen. Al met al
viel het nog wel mee. We komen boven aan. Het is een beetje mistig en er hangt onwijs veel rook. We zetten ons gasmasker op. Ademhalen is dan niet meer zo heel relaxed, maar wij hebben er tenminste een. Soms kan je het blauwe vuur wat ontstaat als de zwavelrook ontbrandt al van boven zien. Nu niet. We moeten via een smal paadje naar beneden klauteren. Ik sta niet echt te springen bij het idee, maar nu we al zover zijn willen we wel dat blauwe vuur zien. Je moet je voorstellen dat je in het donker, met een klein lampje voetje voor voetje naar beneden schuifelt en mag hopen dat je niet valt. Soms komt er een gigantische wolk zwavel aan en moet je op de grond gaan zitten met je ogen dicht en 'rustig blijven ademen'. Je hebt geen idee waar het eindpunt is, maar het is nog 500 meter.

Vlak voor we het pad opgaan, horen we een groot lawaai en een soort schreeuw. Wait wait, zegt de guide. 'I think the road collapsed'. SORRY? Kunnen we nog wel gaan? Is het veilig? (voor zo ver dit hele tochtje al veilig is, in Europa kom je dit niet tegen). De guide zegt van wel. 'As long as the minors are going down, we can go'. Het huilen staat me nu al nader dan het lachen, maar ik zie veel mensen naar beneden lopen en deze guide doet dit al twee jaar bijna elke dag dus oké. Dan gaan we maar. Er lijkt geen einde aan te komen. Ik vraag een paar 'zijn we er nou al?' Jaja, bijna. We komen vlakbij de mijn. We kunnen het blauwe vuur goed zien, ook al is het niet heel groot vannacht. We zien de mijnwerkers aan het werk. Er komen enorme wolken van het zwavel af. Erachter is een enorm, knalblauw meer (van het zuur). Daar zie je nu niks van. Er komt weer een wolk zwavel aan. Go back! Zegt de guide. Go go go! En dan moet je dus als een jee weer terug dat paadje die berg op en 'schuilen' voor de rook. De guide helpt mij omhoog. Op zo'n moment denk ik echt waar ben ik aan begonnen. Het voelt een beetje claustrofobisch. Je zit helemaal beneden in een krater, in het donker en de enige weg terug is datzelfde pad. Not great. Er is erg veel rook vannacht. Na een tijdje ben ik er klaar mee en Luuk ook. We hebben het vuur gezien, de mijn gezien, maar hier beneden is het gewoon totaal niet chill met die rook. 500m terug omhoog klimmen dus, terwijl er tegelijkertijd ook nog heel veel mensen via datzelfde paadje naar beneden gaan. Met een rap tempo gaan we omhoog. Daar op zich raak je al buitenadem van met een gasmasker, maar als er dan ook nóg zo'n golf zwavel over je heen komt heb je het niet breed.

Onderweg komen we nog een mijnwerker tegen die kleine beeldjes verkoopt van zwavel. We kopen er een paar en geven hem relatief veel geld. We kiezen schildpadjes. Het meisje met de zwavel schildpadjes. Dat is wel minste wat je kan doen. Omdat we meer geld
geven, geeft hij er nog een extra. Ik wil nog iets tegen hem zeggen om te laten blijken dat we respect voor hen hebben, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat en hij spreekt geen Engels.

We zijn blij weer terug boven te zijn. Hier wachten we op de zonsopgang. Het wordt vrij snel licht en wat ziet alles er dan ineens anders uit. Het meer verschijnt. Echt een mooi uitzicht! We kunnen een paar foto's maken tussen de zwavelwolken door. Het begint dan ook koud te worden, dus we beginnen aan de terugweg. Dan denk je, dat is makkelijk. We hebben de klim al gehad, nu lekker relaxed naar beneden lopen. Maar nee. Hier krijg je pas echt bibberende beentjes van die voelen als satéstokjes. Het gaat wel een stuk sneller. Rond 06:00 zijn we weer bij de auto. Yes, we made it. We herkennen de weg terug bijna niet, zo anders ziet alles eruit nu het licht is. In de auto gaan we lekker slapen. De driver heeft al die tijd liggen pitten dus die vertrouw ik nu wel. Om 09:00 komen we aan bij het hotel. Met een boterham met kaas in de hand duik ik in bed. Man, wat een luxe leventje. We gaan nog een paar uur slapen. Na nog een fotoshoot bij het hotel worden we bij de trein maar Probolinggo afgezet. Dit ritje duurt 4 uur en is lekker opgepropt. Ook worden we weer aangegaapt. Sorry Indo's, maar heeft niemand jullie geleerd dat staren en stiekem foto's en filmpjes maken onwijs onbeleefd (en na verloop van tijd ook irritant) is? Op een gegeven moment krijg ik een baby op schoot gezet om
een foto te maken (die natuurlijk begint te janken want wie is deze rare blanke vrouw?). Af en toe staan we er echt van te kijken.

Bij het treinstation haalt iemand van de homestay waar we gaan slapen ons op.
We eten hier wat en gaan vroeg naar bed.
Morgen gaan we naar Malang met de bus.

Wat een belevenis was het vannacht. Het was cool, spannend, mooi, confronterend en eng tegelijk. Dit soort dingen zijn misschien meer aan Luuk dan aan mij besteedt, maar toch is het inderdaad ook weer zonde om het te missen.

Slaap lekker. Dat gaan wij in elk geval
wel doen 🙌🏻.

Geschreven door Travellingtheworldtogether