Hoi allemaal,

En wéér is er een dag voorbij. Hoef je helemaal niks voor te doen. De tijd tikt wel weg. We hebben er in elk geval vandaag weer goed gebruik van gemaakt. De wekker stond iets later dan gewoonlijk: 8 uur. Met de A-C aan hebben we lekker geslapen. De zon schijnt, jeej. Beneden ontbijten we met een omelet en een oranje drankje wat mierzoet is en zogenaamd sinaasappelsap is. De olifanten komen naar de rivier tussen 10 en 12 en 2 en 4, maar er staan al een paar ollies! Wat een uitzicht tijdens je ontbijt. Ze staan nog iets verderop in de rivier. Om 09:30 zitten we er klaar voor: front row voor de stoet van ongeveer 30 olifanten die door het straatje komt en dan de rivier in loopt. Klokslag 10:00 komen ze aan. Eerst zijn het er maar een paar, enkele olifanten worden vastgezet maar de meesten lopen vrij rond in de rivier.
Even later komt er nog een enorme kudde aan, zij gaan iets verderop staan. Het is zo mooi om te zien, bijna ontroerend. Er zijn in totaal 4 mahoets bij. Indrukwekkend voor zo’n grote kudde. Voor ons staat een moeder met een jong olifantje. Het is geen echte baby meer maar hij is nog wel vrij klein en hij/zij blijft bij zijn moeder. De moeder is helemaal blij en gaat telkens onder water en zit met dr slurf op het water te slaan. Dan komt er nog een olifant van de helling afgestormd. Hij loopt naar de moeder en het jonkie en het is zo ontzettend schattig. Ze gaan allemaal met hun slurf naar elkaar en zitten op en in elkaar, boven en onder water. Af en toe denk je: dit komt niet goed, de ene olifant (à 5.000 kg) zit bovenop de ander! Maar ze lijken allemaal te genieten. Ook trompetten ze (en ik heb het op film: yes). Het is zo ontzettend gaaf om dit met eigen ogen te zien. Te zien hoe ze met elkaar omgaan als ze (grotendeels) hun eigen gang kunnen gaan. Het verschil in karakter en hoe blij ze zijn in het water. Een olifant loopt bijvoorbeeld los en gaat telkens naar de andere groepjes olifanten die verspreid in de rivier staan om
gedag te zeggen, even slurf te worstelen en aandacht te geven. Hij is de popiejopie van de klas. We zitten er twee uur moeiteloos naar te kijken vanaf het hotel. Er zijn ook ondeugende olifanten bij. Eentje probeert alleen op stap te gaan en loopt steeds verder weg van de grote kudde, naar de kleine kudde vlak bij ons hotel. Hij wil daar eens even gaan kijken wat voor leuke olifanten er zijn. De mahoet heeft in eerste instantie niks door. Hij is al een aardig end op weg als de mahoet het ziet. De mahoet komt aan gerend. Blijkbaar mag die olifant niet naar de anderen. Je weet maar nooit wat er dan gebeurt en je wil natuurlijk ook niet dat de pleuris uitbreekt in een groep van 40 olifanten. De olifant ziet het. Shit. Hij aarzelt even maar rent dan toch nog een stukje door. Als een kind die weet dat ie gesnapt gaat worden en toch nog even alles eruit haalt wat erin zit. Dan is de mahoet bij hem en moet ie zijn missie staken. Even later haalt ie weer een streek uit. Er lopen wat koeien aan de oever van de rivier en hij wil erheen gaan. De rest van de kudde staat al op het punt om te vertrekken, terug naar het park. De mahoet blaast op een fluitje om een waarschuwing te geven. De olifant draait zich meteen om en tettert terug. Het is zo’n grappig gezicht. Dan gaat ie toch ook maar mee met de rest. Het is zo grappig en aandoenlijk om het gedrag van die beesten te bestuderen. Er zijn geen woorden voor hoe awesome olifanten zijn!
We lopen ook nog even naar het straatje waar de olifanten doorheen lopen naar de rivier. Daar staan we iets dichterbij en kunnen we mooie foto’s maken. Er is wel echt een enorm toeristisch iets van gemaakt. Maar goed, aan de andere kant: linksom of rechtsom moet er geld worden verdient om de 88 opgevangen olifanten die in de Pinnawala elephant orphanage zitten te kunnen verzorgen. Het is freakin heet vandaag en we zweten peentjes tussen alle toeristen dus op de terugweg kopen we een koude cola zero. Dit memorabele moment moet vast gelegd worden, mij ervan bewustzijnde dat dit belastend materiaal is.

Na deze bijzonder mooie ervaring (en dit gebeurt dus twee keer per dag!) pinnen we wat geld en pakken een tuktuk naar de Glenloch Tea factory. Hoe toevallig: het is de broer van de chauffeur van gisteren! Bij de fabriek is het heel rustig. Er is niemand aan het werk want het is natuurlijk zaterdag. We krijgen een tour van een hele
rustige en aardige guide. Ze produceren hier dus Ceylon thee. Als je die thee in de supermarkt koopt, weet je zeker dat ‘ie uit Sri Lanka komt. Er zijn meer dan 400 fabrieken in Sri Lanka. Het is interessant om te zien hoe je van een blaadje naar thee gaat. Ook mogen we nog wat thee proeven. De Sri lankaanse mensen zijn van de sterke, zwarte thee. Wij niet zo. Aan het einde van de tour komt de guide met allemaal thee paketten aan. Uiteraard om ons iets aan te smeren. Een pakketje ziet er wel leuk uit, met kruidenthee. Die kopen we. Bij de kassa aangekomen is de meneer blijkbaar niet blij met het feit dat we maar 1 ding kopen. “Only one” zegt ie tegen de mevrouw achter de kassa. Wat had ie verwacht, dat we de plaatselijke voorraad zouden laten exporteren naar Nederland? Het valt me op dat als je iets aardig probeert te doen, zoals een tip geven of dus iets kopen in een winkel, ze niet heel dankbaar over komen. Eigenlijk alsof dat wat je doet nog niet genoeg is. Hoewel de mensen voor de rest heel aardig zijn. Ik weet niet wat dat is..

Onze driver staat er nog en onderweg terug vraagt ie of we nog naar een herbal
garden willen. Eigenlijk zouden we dit met dit mannetje van gisteren doen. Die garden was naast ons hotel. Ik vraag of het om dezelfde garden gaat. Ja hoor, is zo. Nou ja, we zeggen geen ja en geen nee en we rijden met een noodgang langs het hotel. Wat dus ook betekent dat het niet de garden van het mannetje van gisteren is. Woepsie. Ook rijden we nog langs MEF! Onze vriend Muthu zien we niet staan in de wei helaas. Bij de kruidentuin worden we gelijk ontvangen door een student die herbal doctor wil worden. Hij geeft ons een uitgebreide rondleiding. Het is heel leuk om te horen: alles wat in de tuin groeit, wordt gebruikt als medicijn. Het klinkt allemaal heel belovend. En soms misschien iets te mooi om waar te zijn. We zien gember groeien, limoen, citroengras, cacao, kaneel, vanille, mimosa, peper, ananas, kokosnoot, saffraan, aloe Vera. Heel cool om te zien! En te horen dat een mimosa olie’tje goed is tegen slapeloosheid en snurken en dat kaneelstokjes van de bast van de kaneelboom worden gemaakt. Ma probeert een crème met kurkuma die zonder chemicaliën en irritatie haar kan verwijderen. Het werkt nog ook! En heb je ooit gezien hoe vanille stokjes groeien? Awesome! Mijn geloof in ‘voeding als medicijn’ is weer gegroeid. Ze halen de ingrediënten uit de jungle en ‘village people’ brouwen er een medicinaal mengseltje van. De jongen doet dus de opleiding tot herbal
Doctor. Dit duurt maar liefst 7 jaar. Eerst twee jaar leren hoe je moet masseren en dan nog 5 jaar over de werking van alle kruiden etc. Het is nogal wat! Tijdens een korte stop waarin we de catalogus in handen gedrukt krijgen, krijgen we tevens een nek en schouder massage van twee andere studenten. Dan kunnen we nog eens even goed overdenken wat we allemaal wel niet gaan kopen. Grappig hoe ze hier een hele business van maken. De massage was inderdaad erg goed, maar ja wat wil je als je er al 2 jaar voor studeert. We zijn eruit: we gaan voor de aloe Vera crème en de citronella balsem als alternatief voor de deet (waar ik volgens mij uitslag van krijg op mijn armen). De potjes zien eruit alsof ze uit de steentijd komen, maar we mogen er wel een hedendaags bedrag voor neertellen: €30. Naja, we hebben dan ook wel een ‘natuurlijk product’ op basis van ingrediënten uit de Sri lankaanse jungle.

We gaan weer terug naar het hotel. Het is 3 uur en dat betekent dat de olifanten weer in de rivier zijn en dus: dokken. Omdat we nu een sleutel hebben van het hotel scheuren we meteen door met de tuktuk en we steken nog net niet lachend onze middelvinger op naar de irritante mannetjes aan de poort. We eten wat en daarna begint het helaas weer te regenen. En niet zo’n beetje ook. Jammer, wilde net het zwembad induiken. Vanaf het balkon van de kamer kunnen we de olifanten zien. Ze gaan langzaam maar zeker richting de andere oever van de rivier. Dit hebben we nog niet eerder gezien. De hele kudde volgt. Enkele zijn de rivier al overgestoken en beginnen daar boel kaal
te vreten. Ineens komt de mahoet aangerend en het was dus duidelijk niet de bedoeling. De olifanten hebben meteen door dat ze iets gedaan hebben wat niet mag en ze met een vaartje rennen ze terug. Dit is blijkbaar nog niet genoeg voor de mahoet en hij rent achter een olifant aan en slaat ‘m met een stok. Je begrijpt dat wij toen het liefst die mahoet achterna gingen met een stok. De olifanten waren al op weg terug en deze actie was dus totaal onnodig. Ook al deden ze misschien iets wat niet mocht. Het is gewoon niet leuk om te zien. We zullen hier dan ook morgen melding van maken bij de Pinnawala Elephant Orphanage. Toen we net bij MEF aankwamen, hadden we ook zoiets van: hm, die stokken. Moet dat nou? En dat is ons toen uitlegd en daar hebben we meer begrip voor gekregen. Een olifant lijkt natuurlijk heel knuffelbaar, maar het zijn wilde dieren en zij kunnen heel veel schade veroorzaken. Aan mensen maar ook aan andere olifanten. Zij leven nu in de “bewoonde” wereld, om meerdere redenen, en kunnen niet meer terug het wild in. Je zal dan toch deze dieren onder controle moeten houden. En er moet ook een vorm van wederzijds respect zijn wil de olifant luisteren naar zijn mahoet, want dit is dus echt niet altijd het geval. Dan nog hoef je die stok natuurlijk niet te gebruiken als het niet nodig is (vaak wordt ie gebruikt om de olifant een beetje te sturen) en zeker niet om te slaan. Op het park hebben we zelf ook een paar keer gezien dat een mahoet iets deed wat niet door de beugel kon (vonden wij) en die ‘ouderwetse’ mentaliteit van deze mahoets mag wel worden bijgesteld. Door dit meteen te melden kan de mahoet erop worden aangesproken indien nodig en daar werken we graag aan mee. Het is nog dezelfde mahoet die vandaag al 2x (!) zijn telefoon in het water heeft laten vallen ook. We vragen ons inmiddels af of dit een act is (om de toeristen duidelijk te maken dat ie heel zielig is en wel wat geld kan gebruiken) of dat ‘ie gewoon lomp is. Seriously, wie doet zijn telefoon in zijn broekzak als je een rivier in gaat?

De rest van de middag lezen we wat en we eten weer bij het hotel. Roti met groente en kaas deze keer (echt lekker zijn die dingen). En Dahl curry. Die was iets minder lekker, maar daar betaal je dan ook maar 1,50 voor. Vanavond gaan we nog even verder relaxen nu het nog kan. Laters! ✌🏻🌴❤️

Geschreven door Travellingtheworldtogether