Hoi allemaal,

Er zit altijd een dag tussen die niet zo verloopt als ‘ie had moeten verlopen en dat was vandaag.

Maar laten we even beginnen met de positieve dingen. Ma en ik hebben allebei heel goed en lang geslapen. Dat komt omdat we weer van bed hebben geruild. Bevalt toch beter zo! We begonnen vanochtend met de vitamin balls maken. Dat gaat vlotjes en de vet checks vervolgens ook. Begint saai te worden zo he (voor jullie, de verhalen) Die routine elke dag. We maken ook een stuk minder foto’s dan de eerste week. Tijdens de vet checks zien we dat Madu ook wat rode secretie op zijn hoofd heeft, van een klier naast zijn oog. Dat kan duiden op het begin van een musth periode. Een periode waarin de testosteron levels omhoog schieten en waar de olifant heel agressief van kan worden. Twee olifanten op het park zijn momenteel in musth. Helaas kunnen zij dan enkel in hun night beds verblijven, omdat ze een gevaar voor zichzelf, de andere olifanten en natuurlijk mensen vormen. Het is een teken van goede gezondheid, maar wel erg ongelukkig voor een olifant in gevangenschap. Het kan bij sommigen wel 6 maanden duren! Heel triest dat ze dan enkel in hun night bed kunnen, maar het is niet anders. De meeste olifanten die moeten “werken” worden uitgehongerd om die musth te voorkomen. Maar dat is natuurlijk niet echt the way to go. Het is echter voor het eerst dat we deze rode vlek op zijn kop zien en omdat hij nog goed luistert is er waarschijnlijk nog niks aan de hand. De mahoet besluit om hem niet naar zijn night bed te brengen ($$).

Het is vandaag echt een stuk koeler en er staat een briesje, heerlijk! Na het ontbijt doen we de night beds. Met dit powerteam zijn we binnen een uur klaar. Daarna baddertijd met onze eigen vertrouwde Muthu. Ineens merken we hoe glad zijn huid wel niet is. Vergeleken met Lakshmi zeker. Hij heeft nog geen rimpeltje, niks! Het is natuurlijk ook nog een jonkie. Muthu is vandaag wat onrustig. Hij heeft er natuurlijk ook een paar heel drukke dagen opzitten. Hij spuit met zijn slurf telkens water op ons. Hij is al brand schoon geschrobd na het festival dus echt veel is er voor ons niet te doen. Dan staat ie op en kunnen we nog even knuffelen. Hij lijkt echt moe. Telkens doet ‘ie zijn ogen dicht en hij zit met zijn slurf in zijn ogen te wrijven. Arm poepie. De mahoet is weer helemaal blij om ons te zien. Zo blij, dat ie voor het eerst besluit met Muthu op jungle walk te gaan morgenochtend! Yes! Samen met nog 2 olifanten gaan we morgenochtend dus weer wandelen en hopelijk wat mooie plaatjes schieten met Muthu. Dit is een hele stap voor de mahoet en muthu, vrij rondlopen in de jungle! Progressie!

Na de lunch gaan we tuinieren. De bloemen die besteld zijn moeten in de zakjes die we gisteren gemaakt hebben. Maar de bloemen blijken al in een pot te zitten. Daarom planten we maar zaadjes voor exotisch fruit en aubergine. Op het park staan overal fruitbomen met wel 80 verschillende soorten fruit. Dat gebruiken ze in de keuken. Helaas is het nu niet echt het seizoen. Dan gaan we verder met onkruid wieden en een gedeelte van de tuin helemaal netjes maken. Het is toch behoorlijk heet in de zon. We werken weer efficiënt en hebben binnen no time het grootste gedeelte gedaan. Dan komt er een mahoet naar Ryan gelopen. Ze fluisteren wat. Blijkbaar luistert er een olifant niet goed: Madu. We gaan kijken wat er aan de hand is. We lopen terug naar het toeristengedeelte en zien meteen: chaos. Twee olifanten lopen weg van het gedeelte, een daarvan is Pooja. De ondeugd. Ze begint ineens te rennen. Ook de andere olifant die langsloopt slaat op hol. Mensen schreeuwen: zoek dekking of ren weg! Er zijn nog een hoop toeristen. Iedereen zoekt zo snel mogelijk een veilige plek, maar wat is veilig? De mahoets krijgen de olifanten onder controle en brengen ze naar de night beds. De reden voor paniek is echter niet deze twee onrustige olifanten maar Madu die is losgebroken uit de wei (over het hek heen is geklommen een dijk op) en heel agressief rondloopt. Dit is een duidelijk teken dat de musth begonnen is. Madu is op oorlogspad en laat Madu nou nét een van de allergrootste olifanten van de kudde zijn. Alle mahoets staan in de buurt en iedereen staat eromheen te kijken. Zijn eigen mahoet probeert hem te kalmeren door aan zijn staart vast te houden. Wat een lef: achter een wild dier aanrennen van duizenden kilo’s die op dat moment niets anders wil dan de eerst volgende persoon die hij tegenkomt vermorzelen. Het is dood eng eerlijk gezegd en we zoeken een plek waar we heen kunnen rennen als hij onze kant op komt. Alle toeristen staan stom te filmen. Dit zorgt waarschijnlijk weer voor negatieve reviews, maar ze hebben geen idee. Madu rent een paar keer achter iemand aan en probeert hem te grijpen. Wat een gigantisch en krachtig beest is het. Hij maakt woeste bewegingen met zijn slurf. De mahoets schreeuwen van alles naar elkaar. De situatie is heel chaotisch. Ze weten Madu de wei in te leiden. En sluiten het hek. Hij beukt met zijn hoofd tegen de balken van het hek en staart de groep mahoets aan. De trigger voor deze uitbarsting is waarschijnlijk de aanwezigheid van zijn oude mahoet geweest. Er zijn twee dronken mahoets die niet op het park thuishoren die continue rond Madu heen rondlopen en de situatie alleen maar erger maken en ze lijken er nog van te genieten ook. De politieman probeert ze weg te sturen maar het lukt niet (slap watje). De eigenaresse van MEF moet naar beneden komen om
die twee losers te laten wieberen. Als Madu in de wei zit kan ie hopelijk wat afkoelen. Daarna zullen we hem naar zijn night bed moeten krijgen en heeel goed vast zetten. De rust keert een soort van weder omdat Madu in de wei zit. We gaan verder met tuinieren. We doen het laatste stukje en omdat iedereen kapot is ruimen we de boel op. Ma en ik gaan naar de kamer en lezen wat. Voor het eten lopen we nog een rondje en maak ik wat foto’s van alle olifanten voor jullie. We schuiven als eerste aan. Er is nog niemand. We wachten en wachten. Half 7 al. Hm. Ze hadden er allang moeten zijn. We vermoeden dat er iets aan de hand is en gaan naar het toeristengedeelte. En we zien het meteen: de situatie met Madu is weer helemaal uit de hand gelopen. En blijkbaar is dit al twee uur gaande, we hadden geen idee. Madu staat in een hoek bij de wei. 1 poot zit vast. Alle mahoets staan eromheen en proberen meer poten vast te krijgen. Maar Madu is heel agressief. Zijn eigen mahoet heeft ie inmiddels midden in zijn gezicht getrapt en het bloed aardig, zelfs uit zijn ogen. “Onze mahoet” probeert een touw om
zijn achterpoot te krijgen, maar hij wordt hard getrapt. De hele situatie is gewoon zo ellendig om te zien. Er staan hordes mensen te kijken hoe een klein groepje mahoets een agressief, wild dier van duizenden kilo’s krampachtig onder controle probeert te krijgen. We staan relatief dichtbij. Elke keer denk ik: waarom
staan we (en alle andere mensen!) zo godvergeten DICHTBIJ? Het touw hoeft maar te knappen en we zijn de lul. Voor dat wij kwamen hebben de andere vrijwilligers, die wel alles gezien hebben, een paar keer weg moeten rennen. Het voelt een beetje dom en dat is het waarschijnlijk ook, maar je ogen worden er telkens naartoe getrokken. Hij is inmiddels al 2 keer verdoofd door de dierenarts. Met weinig resultaat. Het lijkt uren te duren. Meerdere mahoets worden getrapt. Zijn eigen mahoet met hoofdwond staat er inmiddels ook weer naast. Hij begint Madu keihard te slaan. Het is misschien om hem onder controle te krijgen, maar je hart breekt gewoon in duizend stukjes als
je dat ziet. Ja, het is van het grootste belang dat hij nu onder controle kan worden gehouden anders gaan er gewoon echt doden vallen. Maar de poor Guy kan hier zelf helemaal niks aan doen. En dan staan er zoveel mensen hysterisch om je heen te schreeuwen en proberen ze je vast te maken. Hoe gevaarlijk hij op dit moment ook is, toch voel je medelijden. Moet je nagaan wat er was gebeurd als dit één dag (één dag!!!) eerder was gebeurd op het festival waar honderden mensen bijzijn. Je moet er niet aan denken. Op het park heeft iedereen het beste met Madu voor en ook al is de situatie kut, het komt voort uit goede bedoelingen (behalve die rot mahoet dan). Ryan, de project coördinator, filmt alles zodat de mahoets ook weten dat ze zich moeten gedragen en Madu zo normaal mogelijk moeten behandelen. Op een gegeven moment krijgen ze wonder boven wonder meerdere poten vast met kettingen. Wij gaan op dat moment weg: we hebben wel genoeg van die ellende gezien. We gaan richting het eten, maar niemand heeft meer echt honger. Halverwege horen we kettingen rinkelen: dat is altijd een teken dat er eek olifant in de buurt rondloopt. We gaan snel
kijken: Madu wordt naar zijn night bed gebracht en hij is rustig. Waarschijnlijk door de verdoving die nu eindelijk begint te werken. Lieve Madu ook al zou je me op dit moment misschien het liefst willen vermoorden als ik voor je sta in mijn hoofd stuur ik je duizend hartjes.

Bij het eten is iedereen een beetje down. Zoals alles hier heeft het twee kanten. De mensen hier hebben het allerbeste met Madu voor, maar hij MOET onder controle gehouden worden en Madu begrijpt dit natuurlijk niet. Nogmaals, je wilt gewoon het beste voor die beesten en vandaag was dat niet.

Op de kamer lezen we nog we. We zijn gesloopt. En morgen moeten we weer vroeg op. Een nieuwe, vrolijke dag hopelijk. De dag zal in elk geval goed beginnen met de jungle walk!
Sweet dreams 🌜

Geschreven door Travellingtheworldtogether