We vallen zowaar in slaap om 21.00. Piep piep: de wekker. 01:00, opstaan! En wel nu! Ah shit dat leek echt 5 minuten. We kleden ons aan, vullen onze tas met water en koekies en gaan op pad. Het is lekker koel buiten. Vanaf ons guesthouse kunnen we zo naar Adams peak lopen. Het is echt rustig op straat ik had het veel drukker verwacht. Misschien omdat we een goede dag hebben uitgekozen: geen volle maan, geen feestdag en geen weekend. Anders had je over de koppen kunnen lopen en een grote kans gehad de top niet eens te bereiken voor de zonsopkomst. Daar gaan we nu natuurlijk voor! Na de pech van vorig jaar in Indonesië MOETEN we nu die verrekte zon van achter die bergen op zien komen. Toen we de berg gisteren bij daglicht zagen kon ik me echt nog niet voorstellen dat we helemaal lopend naar de top zouden gaan. De weersverwachting is goed. Aan de ontelbare sterren aan de zwarte hemel te zien zou het wel eens een mooie zonsopkomst kunnen worden..

Dus dan beginnen we maar aan de 11.000 treden (heen en terug). Verstand op nul, blik op oneindig. We zien vrij weinig toeristen, wel veel locals. We lopen langs alle kraampjes met speelgoed (?), snoep, drinken en roti’s. En kraampjes waar je je benen kunt laten masseren. Het hele pad is verlicht, dus we kunnen precies zien hoe we moeten lopen en hoe ver het nog is tot de top, wat positief en negatief is. Het begin is redelijk makkelijk met kleine tredes en ook veel vlakke stukken. We lopen langs buddha beelden en verlichte stoepa’s. Langzaamaan wordt het zwaarder en krijgen we steeds meer tredes in plaats van platte stukken. Als je een rustig tempo aanhoudt is het opzich te doen, je hebt gewoon een flinke dosis doorzettingsvermogen nodig. Af en toe moet ik even op adem komen (Luuk uiteraard niet met zijn fitheid). Lange pauzes nemen we eigenlijk niet, volgens mij 2 of 3 keer 5 minuten en dan werken we wat koekjes of pinda’s naar binnen. Op een gegeven moment kom je in een bepaalde flow terecht en dan gaat het wel. Hoe dichter we bij de top komen, hoe drukker het wordt. Groepen lokalen zingen keihard Singalese liedjes met zijn allen. We vinden het echt bizar om te zien dat de oudste oma’tjes op blote voeten, ondersteund door familie ook de berg op gaan! Als zij het kunnen dan kunnen wij het ook. Het laatste stuk is alleen maar treden treden treden. Elke keer denk ik: ja nu zijn we er, maar dan gaan we nog 3 keer de hoek om. Maar met elke stap die we zetten komt de top toch echt dichterbij en net als ik denk: volgens mij gaan deze trappen door tot in de hemel, zijn we ineens er ineens! Op de top staat een tempel en daarbinnen is dus de eerste voetafdruk van buddha te zien (of van Adam in het christendom en van een andere persoon in de Islam, is voor alle geloven). Het is onwijs druk en het is echt dringen om de trap op te komen naar de tempel, er snel doorheen te lopen en de voet te zien en daarna een plekje te zoeken voor de zonsopkomst. Ik ben nou wel benieuwd naar die voet waar zo’n heisa om wordt gemaakt. Als we in de tempel staan en het altaartje met de voet zien schiet ik in de lach. Er hangt een grote, gouden, kitscherige nepvoet. Helaas mogen we hier geen foto’s maken. Ik denk echt nah is dit het?! Hier geloven jullie toch niet echt in jongens? Bloedserieus bid iedereen tot de voet. Ik stop snel met lachen want het is waarschijnlijk heel oneerbiedig en een monnik houdt me in de gaten. Binnen een minuut zijn we er weer uit en zoeken een plekje op het oosten. Het is koud bovenop en de jassen en sjaals die we meehebben komen goed van pas. Niet alle toeristen zijn zich bewust van het feit dat dit een religieuze plek is en een meisje komt aanzetten in iets wat niet veel meer is dan een onderbroek. Je snapt toch zelf ook wel dat dat respectloos is? Ze wordt afgebrand door een monnik en moet de tempel verlaten. Zelf heeft de monnik een grote doek om zich heen gedrapeerd. Ik vraag me af wat daar verder nog onder zit. Is dat dan wel religieus verantwoord?

We zijn vrij vroeg op de top aangekomen zo rond 04:30. Helemaal ingepakt zitten we te wachten op de eerste zonnestralen, maar we zijn niets vergeleken met de Sri lankanen die mutsen en handschoenen dragen en dekens meeslepen. Zo koud is het nou ook weer niet hoor Een uur later begint de zonsopkomst al! Meteen dringt iedereen naar de plek met het beste uitzicht. Om de tempel staat een gouden hek wat nogal roet in het eten gooit. Heel sneaky proberen we zo dichtbij te komen dat we over de koppies en door het hek heen foto’s en filmpjes kunnen maken. Want het is echt onwijs mooi! Er hangen wat wolken, want we zijn nu letterlijk met ons hoofd in en bijna boven de wolken zo hoog! Maar dat is alleen maar mooi want die kleuren meteen knalroze. Het is heel gaaf om dit zo van bovenaf mee te maken. We zijn zeker weten getrakteerd op een hele mooie zonsopkomst! We blijven kijken tot ie helemaal op is. Het is echt duwen en trekken daarzo. Krijg nog bijna klappen omdat ik te lang ben en ervoor sta. Ja sorry mini mevrouw ik kan er ook niks aan doen en doordat we als harinkjes in een ton staan kan ik ook niet even aan de kant. Maar hè ik heb ook die 5500 treden gelopen, dus mag ik ook ff genieten?

Als de zon helemaal op is willen we terug gaan, maar het is helemaal volgebouwd met mensen dus we kunnen niet zo één teee drie weg. Iedereen lijkt te denken: oké de zon is op, wegwezen! We staan een tijdje in de file, daarna kunnen we goed doorlopen. En dan denk je, dan heb je die klim gehad dan ga je lekker relaxed naar beneden. Appeltje eitje toch? Maar NEE. Dit is zo niet zwaarder dan de heenweg. Je moet echt blijven lopen anders beginnen je benen als een gek te trillen en zak je bijna door je knieeen. Het uitzicht als we naar beneden lopen is ook erg mooi! Dat is dan weer een meevaller. Er komt alleen gewoon geen einde aan. Echt niet. Op een bepaald moment lijkt het alsof mijn benen niet meer bij mij horen. Ik loop heel raar en ik kan er niks aan doen. Met moeite sleep ik mezelf naar het guesthouse en ga gelijk in bed liggen. Completely destroyed! Luuk gaat nog even ontbijten maar dat kan mij gestolen worden. Ik ben meteen weg. Wel goed dit voor je slaapproblemen. Helaas is het maar voor korte duur want we moeten uitchecken en richting de trein. Opstaan gaat met moeite. Ik voel me een kreupel oud vrouwtje. Laat staan hoe die echte kreupele oude vrouwtjes zich nu voelen..

We gaan met de tuktuk, dat duurt 1,25 uur. Het is een mooie rit door de bergen en theeplantages. Hij trapt het gaspedaal flink in, want heel veel tijd hebben we niet. In Hatton pakken we de trein naar Kandy. Dit is dezelfde treinreis als die we al eerder gemaakt hebben, alleen dan de andere kant op. En een stuk rustiger! Ik koop nog wat sri lankaanse snacks met groente en ginger beer (nieuwe verslaving) op het treinstation. We kunnen weer een mooie plekje veroveren in de deuropening en kunnen nu zelfs de beroemde hang-uit-de-trein-foto maken. Het is weer genieten! Maar tegen het einde zijn we toch wel heel moe en we kunnen niet zitten. 3 uur later komen we aan in Kandy waar al een taxi richting Dambulla voor ons klaarstaat. Een rit van 2 uur. Je merkt het wel, een hele reis dag wat natuurlijke en top timing is net na Adams peak. Het was even niet anders! De chauffeur rijdt alsof ie aan het karten is. Wat een zenuwpees! Luuk gaat dan gewoon slapen maar als ik eenmaal heb gezien wat voor chauffeur het is, moét ik gewoon in de gaten houden wat ‘ie allemaal doet. De minuten kruipen voorbij en hij begint steeds idioter te rijden. Ik ben blij dat we weer heelhuids aankomen bij ons nieuwe onderkomen: Freedom Village. We hebben dit echt heel last minute geboekt en wilden graag een lekker bed, maar het overtreft onze verwachting! We denken dat we nog een nachtje gaan bijboeken. Er zit zelfs een jacuzzi in de badkamer! En dat voor dat geld. We willen eeeeven bijkomen van de afgelopen dagen. Er zit ook een goed restaurant bij het hotel: we eten allebei pasta carbonara en die is echt super lekker! En dan morgen eindelijk: UITSLAPEEEEEN❤️

Geschreven door Travellingtheworldtogether