Goodevening!

Wat leuk dat er nog zoveel mensen meelezen en reacties achterlaten. Heb ik toch het idee dat ik niet voor niks met lucifers mijn ogen open houdend het verhaaltje zit te schrijven elke avond (grapje).

Onze dag begon anders dan de meeste dagen hier. De wekker ging om 06.00. Autjs. Maar wel voor een goed doel. De jungle walk met Ramenika! Het is nog lekker koel buiten en overal hangt zo’n mysterieuze mist. We lopen eerst een stuk over een weggetje. Wij lopen achter Ramenika en de mahoet. Het is zo schattig, toen we aankwamen was ze helemaal blij om hem te zien. En toen de mahoet gingen zingen, maakte ze een heel laag brommend geluid. Alsof ze terugpraatte. Zo bijzonder, de band die zij hebben. Wanneer ze zulke ‘donkere’ geluiden maken besef je pas hoe krachtig een olifant eigenlijk is. En hoezeer wij ze zien als troeteldiertjes. Daar moet je jezelf aan blijven herinneren. Het is een heel mooi gezicht om door dit rustige weggetje met ontelbaar veel kokosnootbomen links en rechts achter een olifant aan te sjokken. Heel rustig. Het lijkt net een film: Jungle book. De mahoet lijkt ook echt op Mowgli. Dan gaan we van de weg af en komen bij een plasje. Hier gaat Ramenika drinken, sinds gisteravond 17:00 heeft ze dat niet meer kunnen doen dus er gaat wel wat in. We lopen door naar de jungle. Ik vind meteen een groot stuk gember wat daar gewoon groeit. Zo apart. Wij gaan ervoor naar de winkel en hier raap je het van de grond. Bij een open plek gaat Ramenika eten. De mahoet praat wat met ons. Het is heel grappig hoe dat dan gaat en hoe random sommige vragen zijn. Hij zegt telkens “Naatlie”, net als mijn nichtje Zoë. En dan bijvoorbeeld ineens: wat is je geloof? Ik ben blijk net zo oud te zijn als hij en ma als Ramenika. Ramenika is helaas niet helemaal gezond. Ze heeft jarenlang ritjes met toeristen moeten doen met een howdah. Dat is zo’n houten bak op de rug van de olifant waar toeristen met hun poezelige billetjes in kunnen zitten. Omdat dit zo strak rond hun lijf zit, levert dit beknelling aan de ingewanden op. Op lange termijn leidt dit zelfs tot de vorming van littekenweefsel tussen en aan de organen. Vreselijk natuurlijk en hierdoor heeft ze nog steeds gezondheidsproblemen. Ze is bijvoorbeeld heel dun en koelt hierdoor ook sneller af in hef water. Ook heeft ze vorig jaar een traumatische ervaring gehad: Toen ze ‘s nachts in haar night bed stond is ze door haar poten gezakt en doordat ze zo weinig energie had kon ze niet meer omhoog komen. Uren heeft ze daar gelegen tot de volgende ochtend, en toen duurde het maar liefst 9 uur om met man en macht (en twee kranen) haar weer overeind te krijgen. Daardoor durft ze nu niet meer liggend te gaan slapen s’ nachts en slaapt ze soms overdag in de rivier. Dat is ook niet ideaal, want ze koelt dan snel af en de vissen eten dan aan haar oren. Door het slaapgebrek wordt ze nog dunner. En chagrijnig. Nou ollie, ik geef je groot gelijk. Niks zou ellendig als slaapgebrek! De mahoet laat haar eten totdat ze haar buikje vol heeft. Dat duurt wel even, zoals je begrijpt, want het is eigenlijk geen buikje maar een enorm hol vat. Ze loopt dan gewoon helemaal vrij rond. En af en toe loopt ze een stukje te ver weg, waarop de mahoet allemaal onverstaanbare kreten uitslaat om haar terug te laten komen. Het is heel rustgevend om
naar olifanten te kijken. Het gaat allemaal
heel traag. De mist is nog niet opgetrokken, het geeft een heel apart sfeertje. We maken een paar gave foto’s, de mahoet blijkt een echt talent te zijn.
Om 08:00 heeft ze haar buikje nog niet vol. Wij besluiten om terug te gaan, omdat de mahoet nog wel anderhalf uur weg blijft. Hij vindt het vervelend dat ‘ie niet mee kan lopen. Hij loopt helemaal mee tot de verharde weg en blijft dan net zo lang staan tot we hem niet meer zien. Een paar keer draaien we om om te zwaaien. Super schattig. Maar ja, we’ve got work to do! Hopelijk kunnen we deze week nog een keer gaan met Muthu.

Terug in het park aangekomen beginnen ma en ik samen aan de day beds. Ze zijn niet zo heel vies gelukkig. Pooja staat in de wei naast ons. Ze vindt ons wel interessant en komt gelijk naar het hek. Dit is de ondeugd van het stel, en dat zie je ook echt aan de blik in haar ogen. Had je wat? Lijkt ze te willen zeggen. Als we onze hand uitsteken naar haar slurf, pakt ze die bijna met grof geweld aan. Wat een kracht! Zo gentle als Muthu is, zo hardhandig is Pooja. Met dit olifantje moet je niet sollen. De mahoet is er ook niet bij. Als ie aan komt lopen en ziet dat Pooja zo dichtbij ons staat, roept ie meteen dat ze op moet zouten. Brutale aap. Zo grappig om te zien hoe ze allemaal hun eigen karakter hebben.

Dan is het eindelijk tijd voor ontbijt. Ik probeer de aardbeienjam, maar die is zo chemisch dat mijn speekselklieren samentrekken bij de eerste hap. I’ll pass. Na het ontbijt is het weer tijd voor de vet checks. Wel leuk dat we nu meer olifanten kunnen doen, omdat er minder mensen zijn. Maar er zijn ook minder olifanten: Muthu en Madu moeten vandaag performen op de Perhahera (en dus niet de pari hari, maar zo spreek je het wel uit). Ik heb opgezocht hoe de olifanten dan versiert worden (zie foto). En dit was weer een bevestiging van het feit dat we dit niet met eigen ogen hoeven te zien.

Na het ontbijt is het weer tijd voor ons lievelingsonderdeel van de dag: de nigtbeds! We hoeven er wederom maar 5 en we gaan als een speer. Binnen 45 minuten zijn we klaar. Team work! Omdat we nog wat tijd over hebben, verstoppen we nog wat fruit langs de elephant walk experience. Er lopen altijd wel een paar honden met je mee als je hier op het park iets gaat doen (op met de jungle walk). Op de weg terug zien we een hond ineens razendsnel de bosjes in duiken. Hij grijpt iets. Voordat iemand iets kan doen komt ie met een leguaan in zijn bek tevoorschijn! De honden jagen hier dus niet op konijnen, maar op leguanen. Iedereen staat er zo’n beetje met open mond naar te kijken. Dan laat ‘ie m los en de leguaan rent knetterhard de dichtstbijzijnde boom in. That was one lucky lizard..

Tijdens de pauze lezen we een boek op de veranda. Het huis is zo mooi en de rust die op het park heerst verveelt nooit. De lunch bestaat dit keer uit roti: jammie!
Het middagprogramma bestaat uit een rustig klusje: we maken zakjes van een soort grote vuilniszak. Deze gebruiken we om morgen bloemen in te planten. Het Franse meisje, ma en ik maken er een theekransje van. We bestellen koffie, thee en cola. Als ze allemaal klaar zijn, vullen we ze met aarde. Het planten doen we morgen. Het stikt van de muggen ineens. We weten niet hoe snel we de 120 zakjes moeten vullen. Daarna is het tijd voor een welverdiende douche. Het feit dat ‘ie koud is speelt eigenlijk geen rol meer.

Dinnertime: de verassende combinatie van curry en noedels. Tijdens het eten hebben we het over het boeddhisme. We komen erachter dat niet elke boeddhist zo vredelievend is als ze zich voordoen. Vorig jaar was hier nog 3 maanden lang sprake van een noodstatus en was zelf social media geblokkeerd. Hm, het beeld wat ze op school schetsen van deze geloofsovertuiging komt niet helemaal
overeen met de werkelijkheid. Donderdag komt er een boeddhist en dan krijgen we les in Sri lankaanse taal (Singalese) en gaan we wat tempels bezoeken, gekleed in sarong.

Na het eten kijken we de film Green Book. Een nieuwe film, voor een Oscar genomineerd. Ja ook die hebben we hier aan de andere kant van de wereld. Omdat het pas laat is afgelopen en we allebei gesloopt zijn, zet ik het verhaaltje nu alvast online. Hij is lang zat, toch? Tot morgen 🐘🌴❤️

Geschreven door Travellingtheworldtogether